Ο “βρώμικος” ρόλος του ήλιου

 Οι ελληνικές λέξεις «κρίση» και «χρυσή» παρουσιάζουν στα μάτια των ξένων μια απροσδόκητη ομοιότητα, με τη διαφοροποίησή τους εύκολα αντιληπτή μόνο από τους γνώστες της ελληνικής. Αυτά ως προς το γλωσσολογικόν του θέματος, διότι ιστορικά όλοι γνωρίζουν πως κάθε κρίση παρουσιάζει μια χρυσή ευκαιρία για κάποιους. Για παράδειγμα, η πρόσφατη συμφορά και η επακολουθήσασα κρίση στην Ιαπωνία έδωσαν τη χρυσή ευκαιρία σε έναν… αστρολόγο να αναδειχθεί προφήτης: είχε προβλέψει ότι θα συμβεί μεγα-σεισμός και τσουνάμι με αίτιο που απέδιδε στο πλησίασμα της Σελήνης προς τη Γη, το λεγόμενο «περίγειο».

Αντίστοιχη χρυσή ευκαιρία έδωσε η εν λόγω κρίση για να διαψευσθεί ένα άλλο «επιστημονικό δεδομένο» της εποχής μας: σε συνέντευξη του Ιουνίου 2010 ο τότε υποδιευθυντής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ), Φινλανδός Όλι Χαϊνόνεν (Οlli Ηeinonen), απάντησε στις ανησυχίες μας για την ασφάλεια των πυρηνικών εργοστασίων που ετοιμάζονται στην Τουρκία ως εξής: «Για τις εγκαταστάσεις σε σεισμογενείς περιοχές, όπως αυτές στην Τουρκία, η Ιαπωνία έχει δώσει από καιρό τις λύσεις με τον σχεδιασμό πυρηνικών εργοστασίων που κατορθώνουν να έχουν τους πιο υψηλούς δείκτες ασφαλείας στο πιο σεισμογενές έδαφος!». Δυστυχώς, ο σεισμός των 9 ρίχτερ έβγαλε νοκ άουτ τέσσερις πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας αποδεικνύοντας ότι η «λύση» εγγυόταν μόνο κρίση.

Μία ακόμη πιο κολοσσιαίων διαστάσεων «χρυσή ευκαιρία για κρίση» όμως παρουσιάζει η τρίτη περίπτωση ενδεχόμενης διάψευσης των «επιστημονικών δεδομένων» μας: η πιθανότητα να προκαλούνται οι μεγα-σεισμοί από μεγα-εκρήξεις στον Ήλιο. Έναν Ήλιο που μόλις πρόσφατα ξύπνησε από μια απροσδόκητα μακρά «χειμερία νάρκη» και τώρα βρυχάται και εκτοξεύει κολασμένους πίδακες φωτιάς στους πλανήτες του!

Για το τι πραγματικά ισχύει θα έπρεπε να περιμένουμε τους αρμόδιους επιστήμονες να αποφανθούν αφού εξετάσουν τα νέα δεδομένα. Καθώς όμως η «ελέω Διαδικτύου υστερία» εύκολα εξαπλώνεται, χρήσιμο είναι να κάνουμε μια πρώτη προσπάθεια χαρτογράφησης του νέου τοπίου του κόσμου μας. Και όλα αυτά ενόσω μία ακόμη «κρίση του παρελθόντος» δίνει τη χρυσή ευκαιρία στους αρχαιολόγους να βρουν την… Ατλαντίδα: όπως παρουσιάστηκε από το κανάλι του National Geographic στις 13 Μαρτίου 2011, διεθνής ομάδα ερευνητών ισχυρίζεται ότι εντόπισε τη βυθισμένη Ατλαντίδα στα βαλτοτόπια της ισπανικής Cadiz και ότι… είχε καταστραφεί από τσουνάμι!

Ο «σεληνιασμός» της Γης

Ο αστρολόγος Ρίτσαρντ Νόουλι (Richard Nolle) ανήκει σε αυτούς που «εξ επαγγέλματος» παρακολουθούν τη συμπεριφορά της Σελήνης. Σημειώνει όλες τις συζυγίες και τα περίγειά της. Πρόσεξε ότι, όταν συνέπιπταν, οι παλίρροιες δυνάμωναν. Και έπειτα πρόσεξε ότι όποτε το περίγειο της Σελήνης γινόταν ελάχιστο – πράγμα που συμβαίνει κάθε 18,5 χρόνια – συνέβαιναν μεγάλοι σεισμοί και καταποντισμοί στον πλανήτη μας. Συγκεκριμένα σημείωσε ότι είχαμε συζυγία και ελάχιστο περίγειο της Σελήνης όταν ένας τυφώνας έπληξε τη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ το 1938, μια μεγάλη πλημμύρα την Αυστραλία το 1955, ένας μεγα – σεισμός 8,1 ρίχτερ το Περού το 1974, ένας σεισμός 7,3 ρίχτερ στο Landers της Καλιφόρνιας το 1992 και… ο τυφώνας Κατρίνα και το τσουνάμι της Σουμάτρας το 2005. Κατέστρωσε έναν χάρτη «παραθύρων κινδύνου» και προειδοποίησε – από το 2009 – για την επικινδυνότητα των ημερών που συνέβησαν ο σεισμός της Αϊτής και αυτός του Christenchurch (στη Ν. Ζηλανδία).

Στις, 19 Μαρτίου, είχαμε όχι απλώς μια τέτοια Υπερσελήνη (κατά την ορολογία του Νόουλι) αλλά μια «ακραία Υπερσελήνη», κατά την οποία το Φεγγάρι βρέθηκε σε απόσταση μόλις 356.577 χιλιομέτρων από τη Γη. Ο Νόουλι έσπευσε να προειδοποιήσει μέσω της ιστοσελίδας του ότι «στο διάστημα 16-22 Μαρτίου ενδέχεται να συμβούν ακραίες πλημμύρες, σεισμοί άνω των 5 ρίχτερ και ίσως εκρήξεις ηφαιστείων».

Δεδομένου ότι οι σεισμοί ανά την υφήλιο συνεχίζουν μια τρελή κούρσα (241 την Πέμπτη 10/3, 456 στις 11/3, 621 στις 14/3) και με την ευαισθησία των ημερών προφανή, τηλεοπτικά δίκτυα έσπευσαν να πάρουν συνέντευξη από τον ίδιο αλλά και απαντήσεις από τους επιστήμονες. Οι αστρονόμοι και οι σεισμολόγοι που ρωτήθηκαν απέρριψαν μετά βδελυγμίας τις αιτιάσεις του αστρολόγου. Σύμφωνα με τις κρατούσες θεωρίες, πώς θα μπορούσε το ελαχιστότατο μαγνητικό πεδίο της Σελήνης να ξυπνήσει τον Εγκέλαδο στη Γη; Η απάντηση όμως του καθηγητή Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Caltech, του Peter Goldreich, άφησε ένα περιθώριο αλληλεπίδρασης: «Αυτό που συμβαίνει όταν έχουμε περίγειο της Σελήνης είναι ότι σημειώνεται σεισμική δραστηριότητα στην ίδια τη Σελήνη. Το ανακαλύψαμε από τους σεισμογράφους που άφησαν εκεί οι αστροναύτες των αποστολών Apollo». Δηλαδή, από το πλησίασμα «κουνιέται ο λιγνός αλλά όχι και ο χοντρός»!

Πρόσφατα όμως ο Gregory Ryskin του Νorthwestern University των ΗΠΑ διετύπωσε τη θεωρία ότι «τα ηλεκτραγωγά άλατα των θαλασσών δημιουργούν ένα “ωκεάνιο μαγνητικό πεδίο” που αλλοιώνει εκείνο που παράγεται από το εσωτερικό της Γης». Και όταν διαβάζουμε στις ιστοσελίδες της Αμερικανικής Μετεωρολογικής Εταιρείας πως «τα παλιρροϊκά κύματα συμβάλλουν στα ωκεάνια ρεύματα μεταφέροντας ενέργεια προς τους πόλους» και ότι «εικάζεται πως οι μεταβολές των παλιρροϊκών δυνάμεων πιθανόν να συμβάλλουν σε κλιματικές αλλαγές», αρχίζουμε να μη θεωρούμε τόσο απίθανο και το… κούνημα του χοντρού.

Η «ηλίαση» της Γης

Στις 11 Μαρτίου ένας βρετανός μετεωρολόγος και αστροφυσικός, ο Piers Corbyn, δήλωσε ότι «ο μεγα-σεισμός και το τσουνάμι της Ιαπωνίας προκλήθηκαν από τον συνδυασμό της προσέγγισης της Υπερσελήνης και μεγάλης κλίμακας συμβάντων στον Ήλιο όπως ισχυρές εκλάμψεις. Μάλιστα έπεται να συμβούν και άλλα τα επόμενα δύο χρόνια».

Ποιος είναι ο κ. Corbyn; Ένα παιδί-θαύμα που έστηνε μετεωρολογικά πειράματα από τα 15 του, διακεκριμένος φοιτητής του Imperial College, ο οποίος κατέληξε όμως «αιρετικός» για τους συναδέλφους του όταν ανέπτυξε μια θεωρία διαμόρφωσης του γήινου κλίματος από την ηλιακή ακτινοβολία και ιδιαίτερα όταν επέμεινε πως για το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν φταίνε τόσο τα καυσαέρια όσο ο Ήλιος. Έκτοτε ο Corbyn διατηρεί τη δική του εταιρεία μετεωρολογικών προβλέψεων και ισχυρίζεται ότι όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα των τελευταίων ετών τα έχει προβλέψει με απόλυτη επιτυχία βάσει της θεωρίας του. Άσχετα όμως από την εγκυρότητα του Corbyn, το νέο ερώτημα που μας έθεσε είναι αν οι εκλάμψεις του Ήλιου μπορούν να έχουν, και με ποιον τρόπο, σχέση με τους μεγα-σεισμούς

Γνωρίζουμε ότι μεταξύ των ετών 2008 και 2009 οι αστρονόμοι που παρακολουθούσαν επισταμένως τον Ήλιο ζούσαν ένα δράμα: η δραστηριότητα στην επιφάνειά του είχε σχεδόν νεκρωθεί! Η νηνεμία του ήταν πρωτοφανής καθώς ποτέ δεν ήταν τόσο ήρεμος όλον τον προηγηθέντα 20ό αιώνα. Τι είχε συμβεί; Ηρεμία πριν την καταιγίδα…

Λίγο πριν, το 2006, οι ηλιοφυσικοί του Marshall Space Flight Center της NASA, οι David Hathaway και Robert Wilson, είχαν ανακοινώσει ότι εντόπισαν σαφή αντιστοίχιση των ηλιακών κύκλων με τη μαγνητική δραστηριότητα στη Γη. Το συμπέρασμα της μελέτης τους ήταν η πρόβλεψη πως η επόμενη περίοδος κορύφωσης της ηλιακής δραστηριότητας θα άρχιζε το 2010 και θα ήταν από τις πιο σφοδρές των τελευταίων 400 ετών, με εμφάνιση περίπου 160 ηλιακών κηλίδων. Όταν ρωτήθηκαν οι δύο επιστήμονες τι σημαίνει αυτή η αντιστοίχιση ηλιακών κύκλων και γεωμαγνητισμού, ο Hathaway απάντησε: «Δεν ξέρουμε γιατί συμβαίνει. Η φυσική που κρύβεται πίσω της είναι ένα μυστήριο. Αλλά… δουλεύει».

Ως προς τη διερεύνηση του μυστηρίου της «χειμερίας νάρκης» η απάντηση που παρέθεσε η NASA ήταν αυτή που δημοσίευσαν στο περιοδικό «Nature» της 24ης Φεβρουαρίου 2011 ερευνητές του ινδικού Institute of Science Education and Research της Καλκούτας, με χρηματοδότηση της NASA: «Ρεύματα πλάσματος, βαθιά στο εσωτερικό του Ήλιου, παρεμβλήθηκαν στη διαδικασία σχηματισμού ηλιακών κηλίδων και παρέτειναν το ηλιακό ελάχιστο». Στο συνoδευτικό κείμενο της NASA ακολουθούσε η εξής παράδοξη πρόταση: «Κατά τη διάρκεια αυτού του παρατεταμένου ηλιακού ελαχίστου το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου εξασθένησε επιτρέποντας σε κοσμικές ακτίνες να διεισδύσουν στο ηλιακό μας σύστημα σε αριθμούς ρεκόρ κάνοντας το διάστημα ακόμη πιο επικίνδυνο για ταξίδια. Την ίδια περίοδο η μείωση της υπεριώδους ακτινοβολίας προξένησε την ψύχρανση και κατάρρευση της ανώτατης ατμόσφαιρας της Γης».

Σε τι αναφερόταν; Στο ότι στις 27 Δεκεμβρίου 2004 συνέβη κάτι το ασύλληπτο: «Μια γιγαντο-έκλαμψη, ισοδύναμη με την εκπομπή ηλιακού φωτός επί μισό εκατομμύριο χρόνια, ξεκίνησε από την άλλη μεριά του Γαλαξία μας – 50.000 έτη φωτός μακριά – και έφθασε στο ηλιακό μας σύστημα, χτύπησε πάνω στη Σελήνη και έπειτα ανάφλεξε την ατμόσφαιρα της Γης για κλάσματα του δευτερολέπτου. Η ανάφλεξη αυτή είχε λαμπρότητα μεγαλύτερη από ολόγιομο φεγγάρι, μεγαλύτερη από οτιδήποτε έχει ανιχνευθεί ποτέ πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Τα προηγούμενα 35 χρόνια είχαμε εντοπίσει δύο άλλες γιγαντο-εκλάμψεις, αλλά ετούτη εδώ ήταν εκατοντάδες φορές ισχυρότερη». Αυτά με τα λόγια της NASA. Να πιστέψουμε ότι όλη η ενέργεια που «χτύπησε τη Σελήνη και ανάφλεξε τη γήινη ατμόσφαιρα» άφησε ανεπηρέαστα το μαγνητικό πεδίο της πρώτης και το μαγνητισμένο μάγμα της δεύτερης;

Ηλιακές εκλάμψεις και σεισμοί
Toν Μάιο του 2007 στο Διεθνές Συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικών, στο Ακαπούλκο, ο φυσικός Rajmal Jain της Διαστημικής Υπηρεσίας της Ινδίας παρουσίασε πορίσματα μελέτης υπό τον τίτλο «Μήπως οι ηλιακές εκλάμψεις προξενούν σεισμούς;». Στη μελέτη εκείνη εξετάστηκαν 682 σεισμοί της περιόδου 1991-2007 σε αντιπαράθεση με ηλιακές εκλάμψεις. Μολονότι δεν αποφαινόταν ολική συσχέτιση, ένα σημαντικό εύρημα της μελέτης ήταν πως αντιστοίχιση εκλάμψεων με εκδήλωση σεισμών συνέβαινε όταν η ένταση της ακτινοβολίας Χ των εκλάμψεων ήταν περίπου 10-6 Watts/m2. Επίσης πρόβαλε ένα μοντέλο σύμφωνα με το οποίο τα σωματίδια της έκλαμψης «επιταχύνονται ακόμη περισσότερο από προσκρούσεις στους πλανήτες και μπορούν να ενισχύουν τη διαδικασία απότομης κίνησης των τεκτονικών πλακών στα ρήγματα. Επιπλέον προτείνεται ότι αυτή η αιφνίδια ενίσχυση μπορεί να αυξάνει απότομα τους θερμικούς τελεστές που ευθύνονται για τους σεισμούς»!

Το πράγμα λοιπόν δεν ήταν πια εικασία «αιρετικών» και μόνον. Κάτι ίσως συμβαίνει, κάτι που… δεν ήμουν σεισμολόγος για να κρίνω. Είχα, όμως, ως «πολίτης του Διαδικτύου», τη δυνατότητα να το «χαρτογραφήσω»: στο πρώτο βήμα εντόπισα ένα γράφημα των σεισμών άνω των 7 ρίχτερ μεταξύ 1973 και 2010. Η καμπύλη που σχημάτιζαν οι τιμές τους ήταν σαφέστατα συνάρτηση των ηλιακών κύκλων! Στο δεύτερο βήμα επισκέφθηκα την ιστοσελίδα του συστήματος παρακολούθησης του Ήλιου της NASA. Επιλέγοντας τον δορυφόρο LASCO C2 απέκτησα πρόσβαση στα δρώμενα του Ηλιου. Και τότε ήρθε η αποκάλυψη: σφοδρή έκλαμψη, κλάσης Χ2, είχε σημειωθεί στις 15 Φεβρουαρίου 2011, λίγες ημέρες πριν από τον μεγα-σεισμό της Ν. Ζηλανδίας. Και έπειτα, ακριβώς πριν από τον σεισμό της Ιαπωνίας (11/3), τρεις απανωτές εκλάμψεις είχαν σημειωθεί, στις 7 και στις 8.3.2011. Η πρώτη μέτρια, η δεύτερη ισχυρή, κλάσης Μ3, και η τρίτη σφοδρότατη, κλάσης Χ1.3! Η ηλιακή καταιγίδα από την έκλαμψη Μ3 έφθασε στη Γη στις 10 Μαρτίου, με ταχύτητα σωματιδίων 2.200 χλμ. /δευτερόλεπτο. Όπως ανακοίνωσε το Ηλιακό και Ηλιοσφαιρικό Παρατηρητήριο της NASA, ήταν η ταχύτερη ηλιοκαταιγίδα από τον Σεπτέμβριο του 2005 (μια περίοδο τριών φονικών τυφώνων, αν θυμάστε). Η τρίτη και ισχυρότερη, την επομένη. Τυχαίο;

Βεβαιότητες και αβεβαιότητες
Τα μόνα «επιστημονικά σίγουρα» που έχουμε είναι ότι, 130 χιλιόμετρα ανατολικά της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, ένα ρήγμα μήκους 300 και πλάτους 150 χιλιομέτρων έχει ανοίξει καθώς μια τεκτονική πλάκα συγκρούστηκε με μια άλλη. Η ιαπωνική ακτή υψώθηκε κατά 2,5 μέτρα, ο άξονας της Γης μετακινήθηκε κατά 10 εκατοστά και η ημέρα μας μίκρυνε κατά 1,8 μικροδευτερόλεπτα. Αν αφαιρέσουμε από τη μνήμη μας τα χιλιάδες θύματα του σεισμού και του τσουνάμι, αν ξεχάσουμε τη δυστυχία των ξεσπιτωμένων και τον τρόμο της ραδιενέργειας, μπορούμε να αρκεστούμε στο ότι τα αίτια θα βρεθούν από την επιστήμη και ότι οι λοιποί τυχεροί αυτού του πλανήτη απολαύσαμε το μεγαλύτερο ολόγιομο φεγγάρι της ζωής μας.

Όμως… «δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ το κλέος του…» σεναριογράφου της καταστροφολογικής ταινίας «2012»! Ποιος του έδωσε την ιδέα οι μεγα-σεισμοί και τα κατακλυσμιαία τσουνάμι της ιστορίας του να έχουν προκληθεί από τη δράση των νετρίνων των ηλιακών εκλάμψεων; Τότε, το 2009, ήταν μια αιτιολογία που η NASA απέρριψε ως καταγέλαστη. Αλλά στο συνέδριο Νeutrino 2010 το αμερικανικό πείραμα ΜΙΝΟS παρουσίασε μετρήσεις σύμφωνα με τις οποίες «τα νετρίνα ενδεχομένως αλληλεπιδρούν με τα πετρώματα σε τρόπο που δεν είναι κατανοητός». Μήπως τώρα μας μέλλεται να αρχίσουμε να τον κατανοούμε;

 

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ -SCIENCE, 20/03/2011

Εκτύπωση

Από το ίδιο Τεύχος

Περισσότερα Άρθρα ΕΠΙΣΤΗΜΗ

×