-Θα έχουμε πάντα τις ίδιες αισθήσεις;
-Ήταν στο παρελθόν οι αισθήσεις ίδιες με τις σημερινές;
Η απάντηση βρίσκεται στην Εξέλιξη. Σήμερα ο άνθρωπος κατέχει βασικό πέντε αισθήσεις, αλλά η ανάπτυξη της κάθε μιας από αυτές δεν βρίσκεται στην ίδια εξελικτική διαβάθμιση. Ούτε ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε και τις πέντε, ούτε και ο άνθρωπος του μέλλοντος θα έχει μόνο αυτές που σήμερα ξέρουμε και στο βαθμό ανάπτυξης που τις έχουμε τώρα. Με την πάροδο του χρόνου, μέσω της εξέλιξης, αναπτύσσονται νέες αισθήσεις που τελειοποιούνται και συμπληρώνονται στις ήδη αποκτημένες, μέσα από μια προοδευτική επταπλή κλιμάκωση αισθητικών αντιλήψεων με 7 υποαισθήσεις. Αυτό περιεχόταν στις εσωτερικές γνώσεις των αρχαίων μυητικών πολιτισμών, που φυλάγονταν στην ανατολή και η σύγχρονη ψυχολογία βρίσκεται στο δρόμο της «ξανά-ανακάλυψής» του.

Οι αισθήσεις είναι οι οδοί εισόδου στην αισθητή πραγματικότητα, που έχει ο άνθρωπος. Τα αντικείμενα ερεθίζουν ορισμένα όργανα μέσω ενεργειακών δονήσεων και αυτά τα όργανα ονομάζονται αισθήσεις. Είναι ένα είδος εργαλείων που μας επιτρέπουν να συλλάβουμε την φυσική πραγματικότητα. Τα πράγματα, τα αντικείμενα του κόσμου εκπέμπουν ή αντανακλούν πολλά είδη δονήσεων, που όμως δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε όλα, ούτε και όταν τα συλλαμβάνουμε, το κάνουμε με την ίδια τελειότητα. Συλλαμβάνουμε τόσο περισσότερα, όσο περισσότερα αισθητήρια όργανα έχουμε.
Ο ανατολικός αποκρυφισμός αποκρυσταλλωμένος στο βιβλίο «οι Στάντζες των Ντζυάν» μας λέει ότι η ανθρωπότητα. ανέπτυξε βαθμιαία τις αισθήσεις της μέσα από διάφορες Ρίζες – Φυλές, από τις οποίες στην σημερινή μας εποχή απομένουν μονάχα πολύ εκφυλισμένα πλέον κατάλοιπα. Κατά τη διάρκεια αυτών των αρχαίων Φυλών εμφανίστηκαν διαδοχικά η αφή (αφετηριακή αίσθηση), η ακοή, η όραση, η γεύση, και τέλος η όσφρηση, που είναι η πιο πρόσφατη και ατελέστερη από όλες. Αυτό σημαίνει ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι των σπηλαίων π.χ. δεν θα είχαν ακόμα ανεπτυγμένη την όσφρηση ούτε και τις άλλες τέσσερις αισθήσεις όσο τις έχουμε σήμερα εμείς. Δεν πρέπει λοιπόν να μας παραξενεύει το γεγονός ότι, όπως δείχνουν οι παλαιοντολογικές και αρχαιολογικές ανασκαφές, εκείνοι οι πρωτόγονοι μπορούσαν να ζουν μέσα στα απορρίμματά τους, μέσα σε δυσώδεις μυρωδιές…
Η τέχνη των αρωμάτων και των αποσμητικών είναι σχετικά πρόσφατη και την συναντούμε αρκετά ανεπτυγμένη σε πολιτισμούς όπως της αρχαίας Αιγύπτου ή της Κίνας και ακόμα περισσότερο (σε σχεδόν υπερβολικό βαθμό) στον δυτικό μας πολιτισμό, που ανήκει στην λεγόμενη στον εσωτερισμό 5η Φυλή ή ανθρωπότητα του 5ου Ήλιου. Αλλά ας εξετάσουμε την κάθε μια από αυτές και ας παρατηρήσουμε τους περιορισμούς τους σε σχέση με την διαφορετική εξελικτική ηλικία τους, που δείχνει πεντακάθαρα τον διαφορετικό εξελικτικό τους βαθμό καθώς και επίπεδο ανάπτυξης.
Τι μυρίζει ένα τριαντάφυλλο; Τριαντάφυλλο. Τι μυρίζει το κρέας; Κρέας. Κι έτσι υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που μας δημιουργούν ένα αίσθημα αδυναμίας όταν πρέπει να καθορίσουμε την οσφρητική αίσθηση των πραγμάτων χωρίς να αναγκαστούμε να αναφερθούμε στα ίδια τα πράγματα.
Είμαστε λοιπόν ανίκανοι να δίνουμε οσφρητικούς ορισμούς με βάσει αφηρημένες έννοιες, ανεξάρτητες από τα ίδια τα αντικείμενα που τις δημιουργούν. Ο βαθμός νοητικής τελειοποίησης και ωριμότητας μιας αίσθησης βρίσκεται σε σχέση με την ικανότητα που έχει το υποκείμενο να την «αφαιρέσει», να την εναντιολογήσει πιο πέρα από την έννοια του αντικειμένου του ίδιου. Αν λέμε ότι το τριαντάφυλλο μυρίζει τριαντάφυλλο, ότι το τάδε πράγμα μυρίζει «τάδε πράγμα» και δεν έχουμε κάποια αφηρημένη έννοια, έναν ορισμό που να μας δείξει την ταυτότητα της μυρωδιάς χωρίς να την αναφέρουμε ή να την συσχετίσουμε με κάποιο πράγμα, τότε βέβαια η αίσθηση μας δεν είναι και πολύ τελειοποιημένη, ούτε καν ανεπτυγμένη. Είναι αρκετά φτωχή, μολονότι μπορούμε να μυρίζουμε πολλά παράξενα εξωτικά αρώματα ή να κλείνουμε τη μύτη όταν κάποια μυρωδιά μας πληγώνει την όσφρηση. Ίσως είναι η μυρωδιά της σήψης η μόνη στην οποία επιτύχαμε μια κάποια ανεξαρτητοποίηση, γιατί το σάπισμα δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο αν και υπάρχουν πολλά πράγματα σάπια…
Θα μπορούσαμε επομένως να πούμε ότι αν και έχουμε την αίσθηση της όσφρησης επαρκώς ανεπτυγμένη ώστε να συλλαμβάνουμε πολυάριθμες οσμές (όχι όλες) και μερικές αρκετά λεπτές, δεν την κατέχουμε όμως σε βαθμό που να επιτρέπει την εννοιολογική και γενικευμένη αφαίρεση των φυσικών αντικειμένων που ερεθίζουν τις ρινικές μας κοιλότητες. Δεν θα μπορούσαμε να τις ορίσουμε αλλά μόνο να περιγράψουμε το αντικείμενο της μυρωδιάς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τη γεύση αν και σε μικρότερο βαθμό. Έτσι μπορούμε μονάχα να ορίσουμε τέσσερις αφηρημένους τύπους υπό – γεύσεων: τη γλυκιά, την αλμυρή, την πικρή και την ξινή, όλες ανεξαρτητοποιημένες έννοιες από τα ονόματα των αντικειμένων στα οποία μπορούν να αναφερθούν. Όμως υπάρχουν και πολλά άλλα είδη γεύσεων που αντιλαμβανόμαστε με τα γευστικά κύτταρα της γλώσσας και που δεν ανήκουν σε κανέναν απ’ αυτούς τους τέσσερις εννοιολογικούς τύπους.

Τι γεύση έχει το ξύλο: Ξύλο. Τι γεύση έχει το μέταλλο, η πέτρα ή ο αέρας: Μέταλλο, πέτρα ή αέρας, θα λέγαμε. Επομένως βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα επίπεδο εννοιολογικής ελαττωματικότητας παρόμοιο, αν και μικρότερο των οσμών. Αυτό οφείλεται στο ότι η αίσθηση της γεύσης είναι παλαιότερη από την όσφρηση και είχε περισσότερο χρόνο για να εξελιχθεί και να αποκτήσει μεγαλύτερο βαθμό ανάπτυξης και αφαίρεσης στις υποαισθήσεις της. Υπάρχουν τέσσερις, ήδη, εννοιολογικά διαφοροποιημένες υποαισθήσεις, αλλά ακόμα λείπουν άλλες τρεις για να ολοκληρωθεί η επτάδα που κυβερνάει και τις άλλες, πιο παλιές αισθήσεις, της αφής, της ακοής, της όρασης και εν γένει όλες τις εκδηλώσεις της φύσης, που εκφράζονται μέσα από τον ιερό αριθμό επτά Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις τρεις αρχαιότερες αισθήσεις που μόλις αναφέραμε.
Μάλιστα μπορούμε να διακρίνουμε όλο το επταπλό φάσμα των χρωμάτων μέσω της όρασης, αν και είναι αφηρημένες έννοιες όλα. Έτσι όταν λέμε ότι κάτι είναι π.χ. κόκκινο, χρησιμοποιούμε έναν όρο, μια λέξη, που είναι μια αφηρημένη έννοια, εντελώς αποσπασμένη και ανεξάρτητη από το αντικείμενο στο οποίο αναφερόμαστε.
Το κόκκινο χρώμα είναι μία ιδιότητα του αντικειμένου, αλλά είναι ανεξάρτητη από αυτό και βρίσκεται επίσης σε πολλά άλλα αντικείμενα τελείως διαφορετικά. Δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο που να ονομάζεται «το κόκκινο». Το όνομα των χρωμάτων είναι μια αφαίρεση ιδιοτήτων ή κραδασμών των αντικειμένων που ερεθίζουν τη δική μας αίσθηση της όρασης μέσα από το φάσμα φωτός. Για να μιλήσουμε για χρώματα και να μας καταλάβει κανείς δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούμε σε κανένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Να η μεγάλη διαφορά.
Το ίδιο συμβαίνει με τους ήχους. Τα ονόματα των τόνων και μουσικών φθόγγων που αντιλαμβανόμαστε διαμέσου της ακοής, είναι και αυτά αφαιρέσεις ανεξάρτητες από το όνομα του αντικειμένου που παρήγαγε τους κραδασμούς του ήχου. Και επίσης οι αντιλήψεις των ακουστικών υπo- αισθήσεων είναι εντελώς ανεπτυγμένες στην επταπλή όψη της μουσικής κλίμακας από τη νότα Ντο μέχρι τη Σι.
Όμοια η αίσθηση της αφής είναι πλήρως αναπτυγμένη και διαφοροποιημένη επταπλά με τις αφηρημένες ονομασίες της ανεξάρτητες από τον αισθητό κόσμο. Εδώ ο βαθμός τελειοποίησης είναι μεγαλύτερος, εφόσον είναι η παλαιότερη των αισθήσεων στον άνθρωπο. Και επομένως είναι αυτή με την οποία έχει συσσωρεύσει περισσότερη εμπειρία από την αρχή της εξέλιξής του.
Μέσω της αφής μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα πράγματα και να εκφράσουμε τα χαρακτηριστικά τους ανεξάρτητα από αυτά τα ίδια. Συναισθήσεις μορφής, μεγέθους, θερμοκρασίας, βάρους, υφής, προσανατολισμού, πόνου, είναι ιδιότητες που αναγνωρίζουμε και αφαιρούμε από τα πράγματα μέσα από την αφή και τις υπο-αισθήσεις της, όπως π.χ. τα διάφορα νευρικά κύτταρα αφής, τις κιναισθητικές συναισθήσεις ισορροπίας προσανατολισμού (θέσης, ταχύτητας, σταθερότητας κλπ.).

Στον πίνακα μπορούμε να δούμε καθαρά τις διάφορες ταξινομήσεις σχηματικά, με τις επταπλές διαιρέσεις των «υποαισθήσεωv»: τα 7 χρώματα και την δυαδική τους σύνθεση του άσπρου – μαύρου (ή άσπρου – μη άσπρου), τις 7 νότες και την δυαδική σύνθεση τους αρμονίας – θορύβου και τις 7 συναισθήσεις αφής με την δυαδική τους σύνθεση (εδώ – εκεί, σταθερό – κινητό).
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι αυτό που ονομάζω δυαδική σύνθεση «εδώ» (εγώ) – «εκεί» (οι υπόλοιποι), δηλαδή «μέσα – έξω», είναι αυτό που μας επιτρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας ξεχωριστό από το περιβάλλον, γιατί σε κατάσταση απόλυτης απομόνωσης δεν θα μπορούσαμε χωρίς αυτήν την αίσθηση – σύνθεση να ξέρουμε αν π.χ. οι ήχοι ή τα χρώματα προέρχονται από το περιβάλλον ή από εμάς (όπως τις παραισθητικές καταστάσεις) και θα πιστεύαμε ότι ανήκουμε σ’ ένα αδιαφοροποίητο χωρητικό ή διαστημικό «Continuum» (συνεχής χώρος).
Οι γραμμές που ξεχωρίζουν σαν σκάλα, τα διάφορα εξελικτικά στάδια, στα τετράγωνα του σχεδίου, συσχετίζονται με τον διαφορετικό βαθμό ενεργοποίησης και ανάπτυξης των αισθήσεων και υποαισθήσεων στην σημερινή εποχή και στους προϊστορικούς χρόνους, στην αρχαία Άτλαντη φυλή. Εντυπωσιάζει τον ερευνητή το γεγονός ότι στους πανάρχαιους παλαιολιθικούς λαούς (περισσότερο από 35.000 χρόνια πριν, από τους οποίους υπάρχουν τοιχογραφίες σε σπηλιές) ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν πράσινα και μπλε χρώματα. Οι σπηλιές της Αλταμίρα, του Λασκώ και άλλες είναι πραγματικά μουσεία της ζωγραφικής τέχνης των σπηλαίων σε πολλά σημεία ανώτερη από την σύγχρονη. Αλλά χρησιμοποιήθηκαν μόνο άσπρες, κόκκινες, κίτρινες, καφέ και μαυρογάλαζες μπογιές, ακόμα και όταν έπρεπε να αναπαραστήσουν πράγματα, όντα ή φόντο που στην πραγματικότητα έχουν χρώμα πράσινο ή μπλε. Λεγόταν λίγα χρόνια πριν, ότι αυτό οφειλόταν στο ότι εκείνοι οι πρωτόγονοι καλλιτέχνες δεν μπορούσαν ή δεν ήξεραν να προμηθευτούν τις κατάλληλες ορυκτικές ή φυτικές χρωστικές ουσίες. Και όμως για να αποκτήσουν τα χρώματα που χρησιμοποίησαν κατάφεραν να κλέψουν από τη φύση και μάλιστα αρκετά καλό τα μυστικά της. Εξάλλου δεν είναι βέβαια πιο δύσκολο ν’ αποκτήσει κανείς ένα πράσινο χρώμα από ορυκτά όπως ο μαλαχίτης ή από φυτά απ’ ότι είναι για άλλα χρώματα. Και το ίδιο συμβαίνει και με το μπλε. Γιατί δεν τα χρησιμοποίησαν;
Μάλλον απλώς γιατί δεν τα έβλεπαν σαν χωριστά χρώματα, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούσαν να μυρίσουν τα δυσώδη απορρίμματα που μαζεύονταν στις σπηλιές τους, ούτε μπορούσαν να γευτούν φαγητά σαν τα δικά μας. Το γεγονός ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι άλλαξαν και αύξησαν τις διατροφικές τους δίαιτες και άρχισαν να μαγειρεύουν και να αλατίζουν το κρέας αντί να το τρώνε ωμό, είναι πράγματι μια απόδειξη ότι στις εποχές εκείνες συνέβη κάποια σημαντική μετάλλαξη στα αισθητήρια όργανά τους.

Οι Εσωτερικές Διδασκαλίες μας λένε ότι όταν στην 4η Φυλή, την Άτλαντη, αναπτύχθηκε η αίσθηση της γεύσης, άλλαξε και το σύστημα διατροφής, οι άνθρωποι έπαψαν να τρώνε ωμές τις τροφές τους και άρχισαν να τις μαγειρεύουν στη φωτιά ή με αλάτι.
Εμφανίσθηκε η αίσθηση του αλμυρού σαν ειδίκευση και εννοιολόγηση μιας υποαίσθησης και… εμφανίσθηκε επίσης η τέχνη της μαγειρικής, που έλαβε την μεγαλύτερη ανάπτυξή της στα χρόνια του Κινέζικου πολιτισμού ο οποίος, καθώς λέγεται στην Εσωτερική Επιστήμη είναι διάδοχος των τελευταίων υπολειμμάτων του πολιτισμού των Ατλάντων, που χάθηκε, καταποντίστηκε, πριν χιλιάδες χρόνια στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού.
Εξάλλου στις αρχαιότερες μαγικές ή θρησκευτικές αναφορές στα χρώματα, κυρίως από τους πιο παλιούς λαούς της ιστορίας, δεν συναντάμε ούτε το πράσινο ούτε το μπλε. Έτσι, υπάρχει πχ. μια πολύ παλιά κινέζικη παράδοση που αναφέρει πως ο ουρανός τότε ήταν… πορτοκαλί και δεν αναφέρει πουθενά μπλε ή γαλάζιο. Επίσης βρίσκουμε στις αρχαιότερες μυθικές αναφορές για την αρχή της μουσικής, ότι γίνονταν αντιληπτές μονάχα 5 μουσικές νότες (πεντατονικό σύστημα), που συνδυάζονται μεταξύ τους, με λύρες με 5 χορδές που ο Απόλλωνας αργότερα αύξησε σε 7, μέσα στα πλαίσια ήδη της Ινδοευρωπαϊκής παράδοσης της 5ης φυλής.
Για να τελειώσουμε, απλώς θα αναφέρουμε το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή, όπου κοντεύει να τελειώσει ο 20ος αιώνας και όλες οι αξίες ηθικού και πνευματικού περιεχομένου έχουν ξεχαστεί σχεδόν ή αντιστραφεί, πλησιάζει η στιγμή να αναδυθεί ένας Νέος Άνθρωπος από τον αφρό του χρόνου, ένας νέος τρόπος αντίληψης για τα πράγματα, για τη ζωή για τον κόσμο. Μια νέα φυλή ίσως, με μία νέα και καλύτερη νοοτροπία, ένα νέο χαρακτήρα… και με μία νέα έκτη αίσθηση που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να γίνουν πιο ειλικρινείς, πιο διαισθητικοί, πιο αγνοί, και πιο τίμιοι. Και τότε θα έχει αρχίσει η ώρα του Νέου και Καλύτερου Ανθρώπου. Ας μη χάνουμε την υπομονή και την επιμονή μας. Η εξέλιξη του ανθρώπου συνεχίζει ακούραστα την πορεία της και… ίσως Αυτός βρίσκεται πια μεταξύ μας. Αλλά … θα ξέρουμε να τον αναγνωρίσουμε και να βαδίσουμε πλάι του; Αν έχεις διαίσθηση φίλε αναγνώστη, έχεις καταφέρει ήδη να κάνεις ένα βήμα προς Αυτόν.