Στους πρώτους μήνες του έτους 1978, μια Ιαπωνική αποστολή (της οποίας αποδεχόμαστε την επιθυμία να μην δώσει προσωπικά στοιχεία) ολοκλήρωσε το χτίσιμο ενός μοντέλου πυραμίδας σε τοποθεσία λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από τις πυραμίδες της Γκίζας. Το μοντέλο αυτό έφτανε μέχρι 10 μέτρα ύψος και καμία πέτρα του δεν ζύγιζε πάνω από έναν τόνο. Ο αρχιτέκτονας, με βοηθούς αρκετούς αρχαιολόγους και τεχνικούς, όπως και άλλα 200 άτομα εργάτες, κάτοικοι της περιοχής, άρχισε την εργασία του το 1977, η οποία με την πάροδο του χρόνου αποδείχτηκε πάρα πολύ δύσκολη. Στο χτίσιμο χρησιμοποιήθηκαν όλες οι παλιές τεχνικές, σύμφωνα με τα πορίσματα των αρχαιολόγων. Περισσότερο έλαβαν υπόψη τους τις εξιστορήσεις του Ηρόδοτου, ο οποίος είχε γράψει τις διηγήσεις των τότε Αιγυπτίων για το πως είχαν κτίσει οι πρόγονοί τους τις πυραμίδες.
Όμως, από την πρώτη κιόλας στιγμή, άρχισαν να παρουσιάζονται αξεπέραστες τεχνικές δυσκολίες μπροστά στα μάτια των ειδικών, του διευθυντή και των δημοσιογράφων. Τα εργαλεία από σφυρηλατημένο χαλκό, που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι για να χωρίζουν τις κολοσσιαίες πέτρες μεταξύ τους, αποδείχτηκαν άχρηστα στην επεξεργασία του γρανίτη. Σε περίπτωση που θα προσπαθούσαν να πετύχουν την ίδια ακρίβεια, θα έπρεπε να ξοδέψουν για κάθε πέτρα τόσο πολύ χρόνο, που το έργο αυτό, με μόνο 10 μέτρα ύψος, δεν θα προλάβαινε να ολοκληρωθεί με κανέναν τρόπο πριν τον χειμώνα. Έτσι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν μοντέρνα μηχανήματα γι’ αυτή τη δουλειά και επίσης να μην θέσουν σαν στόχο τους την ακρίβεια.
Και η μεταφορά ακόμη, δημιούργησε αξεπέραστες δυσκολίες. Τα ονομαστά έλκηθρα με άμμο και οι τροχαλίες, πρακτικά δεν μπορούσαν να κυλήσουν. Στις βραχώδεις περιοχές μάλιστα δεν υπήρχε τρόπος να υπερνικηθούν τα εμπόδια, οι πέτρες καταστρέφονταν σε τέτοιο σημείο, που ήταν αδύνατο πλέον να χρησιμοποιηθούν. Και πάλι, μόνο με τη βοήθεια των σύγχρονων μηχανημάτων και εξ αιτίας του περιορισμένου ύψους των πετρών, μπόρεσε και πραγματοποιήθηκε η μεταφορά.
Όμως οι μεγαλύτερες δυσκολίες παρουσιάστηκαν όταν έπρεπε να τοποθετηθεί η τελευταία πέτρα στην κορυφή της πυραμίδας. Αυτή η πέτρα σαν μικρογραφικό μοντέλο, ζύγιζε μόνο 1000 κιλά. Με τη βοήθεια κεκλιμένων επιπέδων που από τα πλάγια τα είχαν κλείσει με πέτρες, προσπάθησαν να την ανεβάσουν στην κορυφή. Καθώς είχαν ρίξει λάδι μπροστά στα βαρέλια του έλκηθρού και αρχίσανε να τραβάνε, σκέφτηκαν να κάνουν πιο ρεαλιστική την αναπαράσταση και άρχισαν 200 άντρες να επαναλαμβάνουν όλοι μαζί σε τακτά χρονικά διαστήματα, την λέξη «χο ρουκ». Τότε όμως είδαν, ότι εξαιτίας του λαδιού γλιστρούσε όχι μόνο το έλκηθρο αλλά και αυτοί που προσπαθούσαν να το σπρώξουν με μοχλούς, ενώ και οι άλλοι που τραβούσαν από πάνω με σχοινιά, δεν κατάφερναν να κάνουν πολλά πράγματα. Έτσι, όσες φορές προσπάθησαν να σηκώσουν τον μικρό βράχο, τόσες και απέτυχαν.
Τελικά αποφάσισε ο διευθυντής να τα παρατήσει και να δοκιμάσει το τελευταίο μέσο που είχε απομείνει, δηλαδή να την σηκώσει με γερανούς από κορμούς δέντρων και σχοινιά από ίνες φυτών με τα οποία οι αρχαίοι Αιγύπτιοι (σύμφωνα με αυτά που μπορεί να διαβάσει κανείς στα βιβλία) σήκωναν οβελίσκους χιλίων τόνων. Άρα, η πέτρα που προσπαθούσαν να ανεβάσουν οι επιστήμονες δεν θα ήταν δύσκολο να πάρει την θέση της στην κορυφή της πυραμίδας.
Κι όμως, η ωμή πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Διότι όταν η πέτρα έφτασε σε 10 μέτρα ύψος, έσπασαν οι κορμοί των δέντρων σε χιλιάδες κομμάτια και τραυμάτισαν πολλούς, ακόμα και τον ίδιο τον αρχηγό της αποστολής, ο οποίος μετά από αυτό, αποφάσισε να τοποθετήσει την πέτρα με μοντέρνους γερανούς στην κορυφή, να βγάλει ορισμένες φωτογραφίες και ύστερα να το ισοπεδώσει, όπως ήταν και η συμφωνία με την αιγυπτιακή κυβέρνηση. Αξιοσημείωτο είναι ότι, όταν ο διευθυντής ανάρρωσε από το χτύπημα, εξήγησε με καλό γιαπωνέζικο χιούμορ, ότι «τουλάχιστον τώρα ξέρουμε πως δεν χτίστηκαν οι πυραμίδες».
Αυτή η εξιστόρηση που τον Απρίλιο του 1978, παρουσιάστηκε σε όλες τις σοβαρές εφημερίδες του κόσμου, θα βοηθήσει τον αναγνώστη να καταλάβει τους λόγους που μας κάνουν να μην δεχόμαστε τις λογής-λογής απόψεις των διαφόρων επιστημόνων. Γιατί πολύ συχνά αναφέρονται, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο σε υποθέσεις αδύνατες να πραγματοποιηθούν και συχνά επίσης κρατάνε από τους κλασσικούς συγγραφείς μόνο αυτά που ανταποκρίνονται στον σύγχρονο τρόπο σκέψης και αποσιωπούν όλα τα υπόλοιπα.
Πρέπει όμως να τονίσουμε πως το γεγονός του ότι δεν δεχόμαστε τις απόψεις της υλιστικής ψευδοεπιστήμης, δεν πρέπει να μας ρίξει στην άλλη άκρη, δηλαδή να εφευρίσκουμε δικές μας ιστορίες ή να επαναλαμβάνουμε αυτές που εφεύραν άλλοι, πχ. να αποδίδουμε το χτίσιμο επιβλητικών κτηρίων σε όντα από άλλους γαλαξίες, γιατί ούτε αποδείξεις έχουμε, αλλά ούτε και στα αρχαία βιβλία ή στους παλιούς κώδικες υπήρξαν τέτοιου είδους νύξεις.
Πιστεύω, πως αυτό που διακρίνει τον φιλόσοφο από τον απλό πιστό, είναι ότι ο πρώτος αναζητάει την αλήθεια και δεν την υποθέτει προτού την γνωρίσει καλά. Υπάρχουν τόνοι από παπύρους που τους έχουν μεταφράσει μόνο αποσπασματικά ή τους έχουν ερμηνεύσει σύμφωνα με τους πενιχρούς κανόνες των υλιστών. Οι φιλόσοφοι οι οποίοι έχουν ένα ενδιαφέρον σε αυτά τα πράγματα, πρέπει να δουλέψουν με ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ στην έρευνα τέτοιων «αινιγμάτων» και να πληροφορούνται συνεχώς τις τυχόν νέες ανακαλύψεις.
Ας σκεφτούμε ότι το 90% των γνωστών παπύρων, ανακαλύφθηκαν και μεταφράστηκαν μόλις τα τελευταία 50 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι τον περασμένο αιώνα δεν γνώριζε κανείς αν υπήρξαν ποτέ λαοί, όπως οι Σουμέριοι, οι Χετταίοι και οι Χουρίτες. Το μπρούντζινο άγαλμα του Λουριστάν το απέδιδαν στους Βαβυλώνιους, Σύριους και Χαλδαίους. Κανείς δεν γνώριζε ότι οι αμερικανικές πυραμίδες ήταν στην πραγματικότητα κάτι περισσότερο από τεχνητοί λόφοι. Τέτοιου είδους παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά.
Θα δούμε ότι θα παρουσιαστεί ανάγκη να ανανεώνουμε συνεχώς τις βιβλιογραφίες μας με εξαίρεση αυτές που μένουν αναλλοίωτες γιατί είναι εσωτερικές. Ένας φιλόσοφος πρέπει να μάθει να παραδέχεται την άγνοιά του όταν δεν ξέρει κάτι, προτού αρχίσει να φαντάζεται και εφευρίσκει δικές του εξηγήσεις, οι οποίες αργότερα μπορεί να στραφούν εναντίον του. Ας εκτιμήσουμε λοιπόν τον αρχιτέκτονα, που προσπάθησε να χτίσει ομοιώματα πυραμίδων και είχε την δύναμη και παραδεχθεί με ηρεμία την αμάθειά του.