Ευλογημένη εικόνα που μου έφτασε από το μέλλον, αν και φορτωμένη με γεύση του παρελθόντος, για να με κάνει να ονειρευτώ με αυτό που υπήρξε κάποτε, αυτό που υπάρχει ακόμη σιωπηλά και αυτό που θα υπάρξει ξανά αναπόφευκτα, ξεκάθαρα.
Όταν τον είδα, κατάλαβα ότι ο Νέος Άνθρωπος δεν είναι νέος. Αντίθετα, είναι τόσο αρχαίος όσο τα πρώτα αρχέτυπα της ανθρωπότητας, αλλά κουβαλάει μέσα του την αιώνια νιότη της Ψυχής, την αιώνια ικανότητα να ρίχνεται προς τα εμπρός, να ονειρεύεται, να αναζητά καλύτερους ορίζοντες και να βάζει όλη την ενέργειά του στην υπηρεσία των ονείρων του.
Αυτός ο νέος άνθρωπος δεν έχει ηλικία ούτε καινοτομία … Η δύναμή του έγκειται στο ότι είναι απλώς νέος, όπως οι θεοί των μακρινών μυθολογιών, σαν εκείνους τους ιερούς ήρωες που είχαν πιει από το κύπελλο της Ολύμπιας Ήβης και αγνόησαν τότε το χρόνο που περνάει και φθείρει.
Είδα στο Νέο Άνθρωπο κάτι που ποτέ δεν αλλάζει, κάτι με γεύση αιωνιότητας, με τη σιγουριά του άξιου, αλλά με τον πρόδηλο παλμό αυτού που είναι ζωντανό.
Και κατάλαβα ότι ο Νέος Άνθρωπος είναι ζωντανός, επειδή είναι ένας ακέραιος άνθρωπος. Δεν υπάρχει σ’ αυτόν η διάσταση ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή. Δεν τείνει ούτε προς την υπεράσπιση του ενός, ούτε προς την άρνηση της άλλης. Και τα δυο στοιχεία βρίσκονται μέσα του. Και τα δύο στοιχεία τον κάνουν Άνθρωπο.
Αν ήταν μόνο το σώμα, θα ήταν σαν ένα μηχάνημα πεταμένο στον κόσμο. Αν ήταν μόνο το πνεύμα, θα έμοιαζε μια προσποιητή εντελέχεια στις νεφελώσεις της σκέψης. Αλλά τον είδα ολόκληρο, ενεργητικό, σίγουρο για ένα υγιές σώμα, που υπακούει και ανταποκρίνεται σ’ ένα ανώτερο πνεύμα.
Έχω επαληθεύσει ότι ο Νέος Άνθρωπος φροντίζει με προσοχή το σώμα και την ψυχή του. Είναι δυνατός, υγιής και όμορφος και νέος… Και διαθέτει ένα εσωτερικό ον τόσο αρμονικό όσο το εξωτερικό. Είναι καλλιεργημένος, επειδή έμαθε ότι τα μεγαλύτερα μυστήρια γίνονται γνωστά με ανοιχτή την ψυχή και με γαλήνιο το νου. Απέρριψε τις κούφιες μορφές της μνήμης και τείνει προς μια συνειδητή σοφία, τόσο πολύ ενταγμένη στον εαυτό του και τόσο πολύ ολοκληρωμένα όσο το πιο μικρό κύτταρό του. Ασκεί το “γνώθι σαυτόν”, και αυτό το κλειδί του επέτρεψε να ανοίξει τις πύλες της Φύσης, μέσα από το νόμο των αναλογιών.
Στο Νέο Άνθρωπο προκαλεί θαυμασμό η εξαιρετική ευαισθησία του. Δεν είναι κρύος, όπως θα μπορούσε να νομίσει κανείς. Αντίθετα, έχει παντρέψει έξυπνα το “ήθος” με το “αισθητό” των αρχαίων Ελλήνων: όσο πιο καλό τόσο πιο όμορφο. Λατρεύει την ομορφιά και την ηθική. Η λάμψη της αρετής είναι λάμψη στη ματιά του, είναι αίγλη στις χειρονομίες του, είναι κυριαρχία σ’ όλη τη στάση του. Αναγνωρίζει το πλαίσιο που περιλαμβάνει η καρδιά του και αγαπάει χωρίς όρια, αφιλοκερδώς. Όλα τα κάνει με το Νέο Τρόπο του Νέου Ανθρώπου. Ο εγωισμός είναι φυτό ξεριζωμένο από τον εσωτερικό του κήπο.
Και πού οδηγεί η διάνοια και η καρδιά αυτού του Νέου Ανθρώπου; Τον είδα να αθροίζει τις εμπειρίες του, αυτές της λογικής και αυτές της ευαισθησίας, και να υποκλίνεται ευλαβής μπροστά στο μυστήριο του Κόσμου, ανοίγοντας το Είναι του Στον Άγνωστο θεό που φωτίζει από το άπειρο. Η πίστη είναι απαραίτητο συστατικό σ’ αυτόν τον Άνθρωπο, που ποθεί να ανακαλύψει το αίνιγμα της ζωής και ξέρει ότι, για να το βρει, θα πρέπει να καταφύγει σε καινούρια και ισχυρά στοιχεία που πηγαίνουν πιο πέρα από το νου του, πιο πέρα από την περιορισμένη κατανόησή του για τα πράγματα. Γι’ αυτό έχει αναπτύξει την Πίστη. Γι’ αυτό έχω δει τον ισχυρό μυστικισμό αυτού του Νέου Ανθρώπου.
Νομίζω ότι επαλήθευσα ότι ο Νέος Άνθρωπος ξέρει από πού έρχεται και προς τα πού πηγαίνει. Η ιστορία δεν τον φοβίζει ούτε του είναι βάρος, αντίθετα, τον συνοδεύει και τον συμβουλεύει. Είναι συνειδητός της παρούσας στιγμής του και δεν απαρνιέται τη μοίρα του: χαίρεται στα μεγάλα κατορθώματα και προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη. Δεν είναι παθητικός, δεν αναζητά τη δική του ηδονή: ο Νέος Άνθρωπος έμαθε να διαλέγει και να δεσμεύει τη ζωή του στην επιλογή. Το καθήκον τον καλεί στη δράση, όπως η γη καλεί το νερό.
Τον είδα να λάμπει σαν ένας πολύτιμος λίθος. Τίποτε δεν μπορεί να τον θολώσει. Και όταν οι άνεμοι της ζωής μερικές φορές τον καλύπτουν με βούρκο, τον είδα να ρίχνεται στα ύδατα της δικής του ζωής και να ξαναλάμπει όπως στην αρχή. Δίπλα του τίποτε δεν είναι σκοτεινό, τίποτε δεν είναι βρώμικο, τίποτε δεν είναι φοβερό. Η ματιά του είναι ένα σπαθί, τα χέρια του είναι άροτρα.
Σήμερα είδα τον Νέο Άνθρωπο… τον είδα να περνάει μόνος και τον φώναξα, επειδή κι εγώ ένιωθα μόνη… Αλλά όταν γύρισε προς εμένα, μεταμορφώθηκε σε μια χρυσή στρατιά. Το ένα χέρι ήταν δέντρο όλων των Νέων Ανθρώπων που υπήρξαν και το άλλο χέρι άνθισε στις εικόνες εκείνων των άλλων που θα έρθουν.