Δύσκολα εμείς οι άνθρωποι παραδεχόμαστε τον φόβο μας. Φόβος; Όχι, όχι για εμάς. Εμείς είμαστε ατρόμητοι, άνετοι, έχουμε αυτοπεποίθηση, γενικά είμαστε cool. Οι άλλοι φοβούνται. Ναι, το βλέπουμε και το καταλαβαίνουμε. Ε… δεν είμαστε όλοι ίδιοι, εξάλλου!
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές το γιατί φοβάται ένας άνθρωπος, και όταν είμαι μόνη με τον εαυτό μου, αναρωτιέμαι γιατί φοβάμαι εγώ. Έχω αναγνωρίσει τα συμπτώματα του φόβου μέσα μου και τα έχω δει και στα πρόσωπα των γνωστών μου.
Χάνω την ανάσα μου, τρέμει η φωνή μου, δεν κοιτάω στα μάτια τους άλλους, δεν διεκδικώ το δίκιο μου, υποχωρώ χωρίς λόγο, λέω συνεχώς ναι ακόμα και αν θέλω να πω όχι, κάνω χαζά κομπλιμέντα, νευριάζω πάρα πολύ όταν με συγκρίνουν ή μου βρίσκουν λάθη στη δουλειά μου, δεν συζητώ αλλά τσακώνομαι και καταφεύγω σε πολλές άλλες τέτοιου είδους αντιφατικές αντιδράσεις, που άλλοτε φαίνονται επιθετικές και άλλοτε παθητικές. Έλεος!
Αλλά, δεν έχω αναγνωρίσει πάντα τις αιτίες του φόβου.
Άραγε φοβόμαστε ένα πράγμα ή φοβόμαστε πολλά; Φοβόμαστε αυτά που ξέρουμε ή αυτά που δεν ξέρουμε; Εν τέλει, υπάρχει λόγος που φοβόμαστε ή έχουμε συνηθίσει στην ιδέα ότι χρειάζεται να φοβόμαστε; Φόβος ή άγχος και ανυπομονησία;
Με ηρεμία, λοιπόν, ας απαριθμήσω τις αιτίες του φόβου μου.
Φοβάμαι να εκτεθώ, φοβάμαι να αποτύχω, φοβάμαι να αναλάβω ευθύνες, φοβάμαι μην μείνω μόνη, φοβάμαι μήπως δεν με αγαπούν, φοβάμαι τον πόνο, φοβάμαι την απόρριψη, φοβάμαι την κριτική, φοβάμαι μήπως δεν αρέσω στους άλλους, φοβάμαι…..
Ένας δράκος με άπειρα κεφάλια είναι ο φόβος μου. Με τρελαίνει, με μπλοκάρει, μου «κόβει» την πρωτοβουλία, μου στερεί τη χαρά της ζωής, την ανάσα μου, την ελευθερία μου.
Μπορώ άραγε να συνεχίσω έτσι; Μπορώ να δεχτώ να ζω με αυτόν τον τρόπο;
Όχι, δεν μπορώ! Θα αγωνισθώ, θα θέσω βήματα, θα βρω τρόπο.
Καταρχήν, πρέπει να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι όντως φοβάμαι -και δεν ντρέπομαι για αυτό. Έχω δικαίωμα να μην είμαι τέλεια, έχω δικαίωμα να φοβάμαι και σαφώς έχω δικαίωμα να προσπαθήσω να γίνω καλύτερη.
Δεύτερο βήμα, πρέπει να βρω και να καταγράψω τι ακριβώς φοβάμαι και να απαριθμήσω θέματα, όσο πιο ξεκάθαρα και ειλικρινά γίνεται.
Τρίτο βήμα, να προσπαθήσω να απαντήσω όσο πιο ειλικρινά μπορώ στο γιατί φοβάμαι. Να μην αρκεστώ σε επιφανειακές απαντήσεις, αλλά να εμβαθύνω, να σκάψω, και ας μη μου αρέσει αυτό που θα βρω. Μόνο έτσι θα μπορέσω να ανακαλύψω την πραγματική αιτία του φόβου μου.
Τέταρτο βήμα, να επιλέξω με ποιον εχθρό θα παλέψω πρώτα, γιατί αν τα αντιμετωπίσω όλα μαζί, θα είναι σαν αποστολή αυτοκτονίας, μια σίγουρη ήττα που θα με απογοητεύσει και θα μου κλέψει δύναμη.
Πέμπτο βήμα, να βρω τα όπλα μου, να βρω και να αποδεχτώ τις δυνάμεις που έχω και τις αξίες μου. Γιατί αυτές είναι τα πραγματικά μου όπλα, αυτά που χρειάζομαι για τον συγκεκριμένο πρώτο μου φόβο.
Έκτο βήμα, να πάω μπροστά στον καθρέφτη μου και να μιλήσω δυνατά με τον εαυτό μου. Να αναλάβω τη δέσμευση, πως όσο κι αν φοβάμαι, θα προσπαθήσω.
Έβδομο βήμα, προσπαθώ και καταγράφω τις προσπάθειές μου, για να καταλάβω τι έκανα και ήταν σωστό, τι έκανα και δεν ήταν σωστό, ώστε να έχω συμπεράσματα, που θα γίνουν τα βιώματά μου, τα προσωπικά μου μαθήματα.
Μπήκα, λοιπόν, στην προσωπική μου μάχη με μια απόφαση ξεκάθαρη στο νου μου.
Θα πολεμήσω αποδεχόμενη ότι δεν είμαι τέλεια, αλλά ότι θέλω να γίνω καλύτερη.
Αποφασίζω ότι:
– Αγαπώ τον εαυτό μου έτσι όπως είναι, καταλαβαίνω το γιατί είναι έτσι, δεν τον δικαιολογώ, αλλά ούτε και τον κατακρίνω.
– Σέβομαι τον εαυτό μου, είναι καλός, ξέρει μέσα του το σωστό, ξέρει να αναγνωρίζει τα άξια, ξέρει να αντέχει, ξέρει να κλαίει και ξέρει να γελά και να χαίρεται.
– Εκτιμώ τις δυνατότητές μου, και θα τις δυναμώσω.
– Αναγνωρίζω τις αδυναμίες μου και θα τις μεταλλάξω σε δυνάμεις.
– Εγώ είμαι Κυρία της ζωής μου, έχω τον πρώτο λόγο, και για αυτό δέχομαι και αποζητώ την κριτική, γιατί μέσα από αυτή θα γίνω καλύτερη.
– Επιλέγω να είμαι με ανθρώπους που εγώ εκτιμώ και σέβομαι πραγματικά και δεν θα υποκύψω σε παρέες που δεν μου ταιριάζουν, για να μην μείνω μόνη μου.
– Αν κάποιος δεν με αγαπά, ας φύγει. Σημαίνει πως δεν με κατάλαβε -κρίμα αλλά εκείνος έχασε.
– Θυμάμαι ξανά τα όνειρά μου, τα ιδανικά μου, όλα όσα έκρυβα στην καρδιά μου σαν παιδί, και τώρα επιτέλους θα τα τολμήσω και δεν θα δεχτώ πως είμαι «μεγάλη πια για αυτά». Η ψυχή δεν γερνάει, το σώμα μόνο.
– Θα θυμάμαι να αναπνέω, να ηρεμώ, να χαμογελώ και να εμπιστεύομαι.
– Θα θυμάμαι να ελπίζω, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και να ζητώ να λυτρωθώ για τα λάθη μου.
– Θα θυμάμαι πως είμαι ελεύθερη, τόσο ελεύθερη όσο η καρδιά και το μυαλό μου θέλουν να είναι.
– Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ο φόβος μου είναι δικό μου δημιούργημα. Εγώ τον έπλασα, εγώ τον καταστρέφω, γιατί μόνο εγώ μπορώ. Και αν δεν μπορώ να τον καταστρέψω τελείως, τότε θα πορευτώ μαζί του, γιατί έτσι έχω αποφασίσει να κάνω.
Οκ, ας γράψω καλύτερα τι δεν φοβάμαι, γιατί η λίστα μου μεγαλώνει πάρα πολύ.
Δεν βρίσκω απάντηση.
Ας γράψω τι μου αρέσει ή τι θα ήθελα.
Θα ήθελα να μην φοβάμαι, θα ήθελα να είμαι ελεύθερη, θα ήθελα να ζω.
Τι με εμποδίζει να είμαι ελεύθερη; Τα δεσμά του νου μου, οι φόβοι μου, όλα αυτά που αν τα κάνω, μπορεί να μην αρέσουν στους άλλους και τελικά να με κριτικάρουν, απορρίψουν, πληγώσουν, παρατήσουν κ.λπ.
Γιατί με νοιάζει τόσο πολύ η γνώμη τους; Τους θεωρώ παράδειγμα; Θεωρώ ότι η γνώμη τους είναι έγκυρη; Πιο έγκυρη από τη δική μου;