Το Νερό

Για τα έμβια όντα, το νερό, είναι ισοδύναμο της ζωής. Στην έρημο δεν φυτρώνουν χόρτα εκτός από τα σημεία όπου έστω και μια ελάχιστη υγρασία μπορεί να θρέψει ρίζες που θα καταλήξουν σε ένα υπέροχο άνθος.

Φυσικά και υπάρχει ζωή χωρίς την ανάγκη νερού με τη μορφή που την ξέρουμε, στο ορατό ή στο αόρατο πεδίο, και είναι μια ευκαιρία να στοχαστούμε πάνω στις μεταμορφώσεις που μπορεί να έχει το νερό και παράλληλα τις μεταμορφώσεις της ζωής. Πρέπει να στοχαστούμε φιλοσοφικά πάνω στο τι αποκαλούμε ζωντανό, ποια όντα έχουν πρόσβαση στη ζωή. Ένας άνθρωπος είναι ζωντανός λέμε. Δηλαδή, ένας ήλιος τι είναι; Νεκρός; Το σύμπαν δεν είναι ζωντανό; Από πού αντλεί ό άνθρωπος τη ζωή;

Η Φύση είναι φορέας της ζωής και η φύση διαμορφώνεται από επτά στοιχεία, τα πέντε από αυτά είναι εκδηλωμένα αν και στην αρχαιότητα μίλαγαν μόνο για τα τέσσερα (Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Μυστική Δοξασία, θέμα: τα τέσσερα στοιχεία). Όταν λέμε Φύση εννοούμε την ορατή και την αόρατη, αυτή που αντιλαμβάνεται το μυαλό μας και αυτή που αντιλαμβάνονται ανώτερα μυαλά από τα δικά μας, όπως είναι οι διάνοιες που γεωμετρούν το σύμπαν.

Το νερό είναι ένα αλχημικό στοιχείο της φύσης. Αλχημικό αποκαλούμε ένα στοιχείο με σκοπό να μεγεθύνουμε το φάσμα της αντίληψής μας και να μην το περιορίσουμε μόνο στη φυσική του μορφή ή κατάσταση. Το νερό το βρίσκουμε σε τρείς καταστάσεις, στερεό –πάγος, υγρό και αέριο. Πέραν τούτου θα το εξετάσουμε ως σύμβολο, που μπορεί να ξεκινήσει από τα κοσμικά ύδατα μέσα από τα οποία αναδύθηκε ό κόσμος και να καταλήξει στο Η₂Ο, επίσης σύμβολο, που χρησιμοποιούμε για να προσδιορίσουμε ένα μοντέλο, έναν τρόπο ένωσης δύο χημικών στοιχείων.

Σε αυτήν τη διαδρομή του νερού, από το άπειρο στο πεπερασμένο, έχουμε πολλά να πούμε. Για διαστάσεις της ύλης, για θεούς και ημίθεους, θεολογικές απορίες και φιλοσοφικά ερωτήματα.

Στη Γένεση διαβάζουμε:

Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν

ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου,

καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος.

καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς.

Πιο κάτω λέει:

Καὶ εἶπεν ὁ Θεός·

γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. καὶ ἐγένετο οὕτως.

Ο Ησίοδος αναφέρει τον Ουρανό σαν Ωκεανό ζωής, σαν τον μεγάλο Πατέρα, θεωρώντας τον σαν ένα μεγάλο ωκεανό ζωής όπου μέσα πλέουν οι κόσμοι, τα όντα, ακόμα και οι ίδιοι οι θεοί.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο πρώτος από τους επτά σοφούς, λέει ότι η Ρίζα του σύμπαντος είναι το Ύδωρ και μάλιστα το αλμυρό Ύδωρ, δηλαδή η θάλασσα ή ο ωκεανός. Στην αρχαία Μεσοποταμία για τον ίδιο λόγο λάτρευαν την Τιαμάτ και οι Αιγύπτιοι τη θεά Νουν, την πρωταρχική άβυσσο, τον πρωταρχικό Ωκεανό. Στις πέραν των Ιμαλαΐων σχολές, θα βρούμε την Jiva Pranam ως πηγή της βιοενέργειας και σε άλλους πολιτισμούς θα βρούμε κάτω από διαφορετικά ονόματα αντίστοιχες αντιλήψεις.

Στο ίδιο πνεύμα, η σύγχρονη φιλόσοφος D.S Guzman, στο βιβλίο της «Παιχνίδια στον Καθρέφτη» μας λέει: «Το πρότυπο του υδάτινου στοιχείου είναι για μας η θάλασσα. Η θάλασσα αντιστοιχεί με το αίμα του πλανήτη, είναι ζωτική, αλμυρή, γεμάτη ενέργεια μέσα της και συγχρόνως δότρια ζωής. Στη θάλασσα συγκροτούνται όλες οι μορφές ζωής: το αλάτι, που είναι συστατικό της, το γλυκό νερό των ποταμών που εκβάλλουν σ’ αυτήν και οι κατακόρυφες βροχές που γεννιούνται από την άνοδο των ατμών και την κάθοδο των υγρών σταγόνων».

Καθένας καταλαβαίνει ότι το νερό όπως αναφέρθηκε πιο πάνω δεν είναι σαν αυτό που μπορούμε να πιάσουμε με τα χέρια μας. Ο Πλάτωνας, στον Τίμαιο, λέει: «Το λεπτό και ρευστό νερό που ανακατεύτηκε με τη φωτιά ονομάζεται υγρό εξ αιτίας της κίνησης του και του τρόπου με τον οποίο κυλάει πάνω στη γη». Γενικώς, η φιλοσοφική θεωρία αντιλαμβάνεται την αρχή του κόσμου με τη γέννηση των «στοιχείων». Στη συνέχεια αυτά αναμιγνύονται μεταξύ τους και σχηματίζουν τους μικρότερους κόσμους, το εκδηλωμένο σύμπαν, και ενυπάρχουν όλα, παντού, με αναλογίες μεταξύ τους σε όλες τις συνθέσεις που κατασκευάζουν. Μόνα τους, το καθένα, υπάρχουν μόνο στη γέννησή τους.

Ο Πλάτωνας, λοιπόν, λέει ότι το «στοιχείο» νερό, ενώνεται με το «στοιχείο» φωτιά και δημιουργούν το υγρό όπως το καταλαβαίνουμε εμείς και μπορούμε να το πιούμε κιόλας, όταν χαμηλώσουν οι συχνότητές του, βαρύνει, και μπορεί να μπει στο ποτήρι μας. Να λάβουμε υπόψη, ότι μετά την πρωταρχική δημιουργία υπάρχουν κι άλλες μικρότερες. Εμείς πίνουμε το νερό στη γη, η γη πλέει στα νερά του ηλιακού μας διαστήματος, το ηλιακό σύστημα πλέει στα νερά του γαλαξιακού διαστήματος και πάει λέγοντας. Το φυσικό σύστημα πλέει μέσα στο ενεργειακό και τα δύο μαζί μέσα στο ψυχολογικό σύστημα και τα τρία μαζί μέσα στο νοητικό σύστημα, μέσα στον αιθέρα κλπ. Μια μικρογραφία αυτού του φρακταλικού μοντέλου μπορούμε να δούμε στην κύηση, όπου το έμβρυο γεννιέται μέσα στα νερά της μήτρας και επηρεάζεται από την ψυχολογία της μητέρας του που ακούει κλασική μουσική.

Από την πέτρα μέχρι το φως, οι διαφορές είναι θέμα συχνοτήτων και όχι ουσίας. Η πέτρα, κατά μία έννοια, είναι κρυσταλλωμένο φως. Ένα απλοϊκό παράδειγμα για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε είναι να πάρουμε ένα μπρίκι και να βάλουμε μέσα ένα κομμάτι πάγου. Όταν το ζεστάνουμε, ο πάγος θα γίνει υγρό, το υγρό ατμός και θα εξαφανιστεί στο τέλος. Αντίθετα, αν ψυχράνουμε τον ατμό, θα δημιουργήσουμε υγρό και μετά θα πάρουμε πάγο. Η ουσία είναι το νερό και δεν αλλάζει, οι δονήσεις των μορίων του αλλάζουν.

Το νερό στη μυθολογία

Ο θεός του ύδατος συμβολίζεται με τον ποτάμιο ταύρο ή κάποιο ιερό ποταμό ή πηγή, όπως ο Ποσειδώνας, ο Βαρούνα, κλπ. Υπάρχουν θεοί όπως ο τετραπλός Δίας ή ο τετραπρόσωπος Βράχμα που είναι κύριοι και κάτοχοι των τεσσάρων στοιχείων και στη συνέχεια παραχωρούν την κυριαρχία σε άλλους θεούς όπως ο Ήφαιστος για το πυρ, ο Ποσειδώνας για τη θάλασσα ή ο Πλούτωνας για τη γη. Οι νύμφες των γλυκών νερών θεωρούνταν κόρες του Δία ή του θεού ποταμού της περιοχής. Ναϊάδες λέγονταν οι νύμφες των ποταμών και των πηγών. Νηρηίδες ήταν οι νύμφες της θάλασσας, οι κόρες του Νηρέα.

Ο Αχέροντας ήταν ο ποταμός όριο μεταξύ ζωής και θανάτου, ο Ηρακλής πολέμησε με τον ποταμό Αχελώο για την κατάκτηση της Δηιάνειρας. Ο Σκάμανδρος ήταν ο ποταμός, στην πεδιάδα του οποίου έγιναν οι μάχες μεταξύ των Ελλήνων και των Τρώων και κάποια στιγμή θύμωσε και κόντεψε να πνίξει τον Αχιλλέα.

Στη Μεσοποταμία βρίσκουμε τον Σουμέριο θεό Ενκί ως θεό των υδάτων και της γόνιμης γης. Στην Αίγυπτο ο Χαπί ήταν ο θεός Νείλος που πλημμύριζε και γονιμοποιούσε τα χωράφια. Στον Ινδουισμό, ο Βαρούνα συμβολίζει την Κοσμική Νύχτα στη διάρκεια της οποίας είναι ο μόνος που επαγρυπνεί, φυλάγοντας την κοιμισμένη καρδιά του κόσμου. Είναι ο Κύριος του φυσικού και του μεταφυσικού Ωκεανού, Φύλακας του κόσμου και Δικαστής των θνητών. Στον Χριστιανισμό ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των ναυτικών. Ο μύθος του κατακλυσμού υπάρχει σε όλες τις θεολογίες των λαών, είτε μιλούν για τον Νώε ή τον Ουτναπιστίμ ή τον Γίμα, ως τον υπεράνθρωπο εκείνο που έσωσε τον πολιτισμό από την καταστροφή. Οι μύθοι χρησιμοποιούν σύμβολα για να κωδικοποιήσουν τις γνώσεις και δεν πρέπει να λαμβάνονται κατά γράμμα, γιατί έτσι φαίνονται σαν παιδικές ιστορίες. Πρέπει να κατέχει κάποιος τα κλειδιά για να ξεκλειδώσει το μυστήριο. Η κιβωτός δεν είναι ένα καράβι ξύλινο αλλά ένα νοητικό μοντέλο με συγκεκριμένες λειτουργίες. Από την άλλη, ο κατακλυσμός, ως φυσικό φαινόμενο, έχει επιβεβαιωθεί από την επιστήμη και μπορούμε να σκεφτούμε τις συνέπειες που θα είχε πάνω στην ανθρωπότητα, που θα έπρεπε να μεταναστεύσει σε νέα γη και να διατηρήσει τους σπόρους –γνώσεις της φωτιάς, της καλλιέργειας, της αρχιτεκτονικής, της θεραπείας ώστε να ξεκινήσει ο νέος πολιτισμός. Όπως πάει η ανθρωπότητα σήμερα, αν χαθεί το ίντερνετ δεν θα ξέρουμε να μαγειρεύουμε ούτε να κάνουμε έναν πολλαπλασιασμό και χωρίς GPS δεν θα μπορούμε να διαβάσουμε έναν χάρτη. Χωρίς δασκάλους η ανθρωπότητα καταλήγει στις σπηλιές.

Το νερό στις τελετές εξαγνισμού και καθάρσεων

Είναι πάρα πολλές οι χρήσεις του νερού για τελετουργικούς σκοπούς. Σύμφωνα με το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, ξεπλένει την ακαθαρσία, (Λευ. 11, 32· 13, 58· 14, 8-9· 15-17· 22, 6· πρβλ. Ησαΐας 1, 16) και χρησιμοποιείται στις θυσίες (Λευ. 1, 9, 13· Βασ. Α´ 18, 30-39), στο πλαίσιο των οποίων αναφέρεται ως ύδωρ το ζων (Λευ. 14· Αρ. 5, 19). Έχει θεραπευτικές ιδιότητες, όπως φαίνεται από τις ιστορίες του Ναιμάν του Σύρου, ο οποίος καθαρίστηκε από τη λέπρα στα ύδατα του Ιορδάνη ποταμού (Βας. Δ´ 5, 1-14), καθώς και από τα ετήσια θαύματα στη Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα (Ιω. 5, 1-4). Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος χρησιμοποιούσε τα ύδατα του Ιορδάνη για να πλύνει τις αμαρτίες του λαού. Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός μετατρέπει το νερό σε κρασί λέγοντας ότι αποτελεί μέσο πνευματικής αναγέννησης στη βασιλεία των ουρανών (Ιω. 3, 5). Στην τελετή των Φώτων καθαγιάζεται το νερό μέσω των ψαλμών και το Βάπτισμα είναι ένα από τα μυστήρια του χριστιανισμού.

Στην Ινδία, ο Γάγγης χρησιμεύει για τον εξαγνισμό των Ινδουιστών. Τον μήνα Φεβρουάριο ή Μάρτιο γιορτάζουν την επιστροφή της άνοιξης. Τότε βγαίνουν στους δρόμους, ανάβουν φωτιές και ραντίζουν ο ένας τον άλλο με σκόνες ή χρωματισμένο νερό.

Οι γυναίκες σε πολλά μέρη της Ινδίας, κουβαλούν το νερό από τις πηγές με μια στάμνα, την τοποθετούν στο σπίτι με λουλούδια γύρω της, της τραγουδούν και πίνουν το νερό την επόμενη μέρα. Στις κοινωνίες μας, που το νερό «ταλαιπωρείται» στη μεταφορά του επηρεάζεται μοριακά.

Στην αρχαία Ελλάδα, ακόμα και η θεά Αθηνά γυμνώνεται για να λουστεί στα νερά.

Οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν τα λεγόμενα βαλανεῖα όπου έριχναν μέσα στα ιερά ύδατα τους ρύπους τόσο του σώματος όσο και της ψυχής. Στη Ρώμη, οι Εστιάδες ήταν υπεύθυνες για την ιερή φωτιά αλλά και για τα νερά της πόλης. Στα νερά μιας λίμνης με τη χρήση καθρέφτη ή ρίχνοντας βότσαλα έκαναν μαντική και οι Ρωμαίοι και οι Ετρούσκοι.

Σήμερα, στη θεραπευτική τέχνη του Pranic Healing χρησιμοποιείται νερό με αλάτι. Το νερό δεσμεύει την ενέργεια και το αλάτι «καίει» τα αρνητικά στοιχεία. Έχουν αποδείξει με τα θεραπευτικά τους αποτελέσματα ότι αυτό λειτουργεί.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Dr Masaru Emoto

Ο Masaru Emoto είναι ένας Ιάπωνας επιχειρηματίας, ο οποίος το 2004 εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «Τα κρυμμένα μυστικά στο νερό» που έγινε New York Times best seller. Από το βιβλίο αυτό παραθέτουμε κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες:

Το νερό ακούει, διαβάζει, αισθάνεται. Οι κρύσταλλοι του χιονιού επειδή σχηματοποιούνται κάτω από ορισμένες συνθήκες δεν μοιάζουν μεταξύ τους, όπως ακριβώς και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Οι κρύσταλλοι του νερού είναι το πρόσωπο του. Παρατήρησε ότι η κρυσταλλοδομή του νερού επηρεάζεται από τους ήχους, δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, το νερό ακούει. Έβαλε σε ένα ποτήρι νερό να ακούσει την «Ποιμενική» συμφωνία του Μπετόβεν και μετά φωτογράφησε την κρυσταλλοδομή που είχε μια πανέμορφη, κατάλευκη εξαεδρική δομή. Μετά του έβαλε να ακούει heavy metal και ο εξάεδρος φωτεινός κρύσταλλος διασπάστηκε σε κομμάτια, «αρρώστησε».

Το νερό καταλαβαίνει και την ομιλία μας. Πήρε δυο ποτήρια νερό και στο ένα έλεγε ωραία λόγια, όπως «αγάπη», «εκτίμηση» και στο άλλο «Θα σε σκοτώσω, με αηδιάζεις». Το αποτέλεσμα ήταν ένας εξάεδρος ροζ κρύσταλλος για το πρώτο και μια σπασμένη άμορφη μάζα για το δεύτερο.

Τα πειράματα συνεχίστηκαν βάζοντας στα μπουκάλια χαρτάκια με τις λέξεις Ηλίθιο και Ευχαριστώ και υπήρξαν ανάλογα αποτελέσματα που σημαίνει ότι το νερό μπορεί να «διαβάζει» κιόλας.

Το νερό στην ανθρώπινη δομή

Το σώμα μας αποτελείται από 72% νερό. Το γεωμετρικό σύμβολο του νερού είναι το πεντάγωνο και πενταγωνική δομή έχει ο Βιτρούβιος του Ντα Βίντσι. Η υγεία μας εξαρτάται πολύ από την ποιότητα του υδάτινου στοιχείου μας είτε μιλήσουμε για το λεμφικό ή το αιματολογικό μας σύστημα. Το περιβάλλον, ο εσωτερικός μας κόσμος και η ιστορία της ζωής μας αποτυπώνεται τελικά στο νερό που θρέφει τα κύτταρά μας. Το νερό έχει μνήμη.

Ένας άνθρωπος έχει μια σκέψη. Αυτή η σκέψη φορτίζεται με συναίσθημα. Το συναίσθημα ενεργοποιεί κινητήρες αντίδρασης. Κάθε αντίδραση ενεργοποιεί νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο. Οι νευροδιαβιβαστές προκαλούν τους αδένες, αυτοί παράγουν ορμόνες και κατά συνέπεια χημικές αντιδράσεις. Οι χημικές αντιδράσεις κινούν τους μυς και τα όργανα. Με αυτό τον τρόπο ερχόμαστε σε επαφή με το περιβάλλον και τα αποτελέσματα τα μεταφέρουν οι αισθήσεις στον ψυχισμό και ο νους εμπλουτίζεται με ερεθίσματα. Γιατί όταν φοβάσαι τρέμουν τα πόδια σου; Γιατί όταν είσαι χαρούμενος ανασαίνεις βαθιά; Μήπως στη γλώσσα του σώματος μπορεί κάποιος να διαβάσει τον τρόπο που σκέφτεσαι;

Ο άνθρωπος, ως μορφή, είναι μια σύνθεση των στοιχείων, του αιθέρα, της φωτιάς, του αέρα, του νερού. Την σύνθεση αυτή, στην πιο πυκνή μορφή της, την ονομάζουμε σώμα. Το σώμα είναι υγιές όταν ο νους είναι υγιής. Αξίζει να ερευνά κανείς και να φιλοσοφεί με τις πράξεις του.

Βιβλιογραφία