Το ταξίδι της ψυχής μετά θάνατον

Φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι το κενό, το σκοτάδι, την αλλαγή, τον χωρισμό από τους αγαπημένους μου. Φοβάμαι…

Ο φόβος είναι συνώνυμος της άγνοιας. Φοβάμαι ό,τι δεν γνωρίζω και ο θάνατος είναι μια άγνωστη κατάσταση. Το μόνο που ξέρουμε γι’ αυτόν είναι ότι συνοδεύεται από πόνο και έλλειψη.

Ο θάνατος όμως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας, είναι η μοναδική σιγουριά που έχουμε στη ζωή μας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε το σίγουρο είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε.

Ευτυχώς ή δυστυχώς ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις.

Τι πεθαίνει όμως; Σίγουρα πεθαίνει το σώμα μου, το ξέρω, αλλά εγώ δεν είμαι μόνο σώμα, είμαι και ψυχή και πνεύμα. Η ψυχή πεθαίνει; Το πνεύμα πεθαίνει; Και αν δεν πεθαίνουν τι γίνονται; Πού πάνε;

Πολλά ερωτήματα, πολλοί προβληματισμοί για έναν απλό νου, για έναν απλό άνθρωπο.

Διάβασα μύθους, και όχι μόνο, διάβασα φιλοσόφους της Ανατολής και της Δύσης, γνωστούς Δασκάλους της ανθρωπότητας, τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα, τον Λάο Τσε και άλλους. Μιλούσαν για τον Νόμο της Μετενσάρκωσης, για το ταξίδι της ψυχής, για το Δεβαχάν.

Μελέτησα και στοχάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και θαρρώ πώς βρήκα κάποιες απαντήσεις για να με καλύψουν.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι αιώνια, δεν γεννιέται δεν πεθαίνει, ΕΙΝΑΙ. Ζει αναρίθμητες ζωές ενσαρκωμένη σε σώματα υλικά με σκοπό την εξέλιξή της. Κάθε φορά, σε κάθε ζωή, με όποιες συνθήκες επιλέγει ή της τυχαίνουν, μαθαίνει μέσα από τις δοκιμασίες της ύπαρξης και βελτιώνεται. Κάθε δοκιμασία και ένα μάθημα, κάθε μάθημα και ένας χρυσός σπόρος, μια ηθική αξία, μια αρετή, μια ικανότητα που την εμπλουτίζει, την κάνει πιο άξια και πιο φωτεινή.

Γι αυτό είμαστε τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον; Παιδιά ίδιας οικογένειας, μεγαλωμένοι με τον ίδιο τρόπο και όμως τόσο ξεχωριστοί στις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας. Αυτό που για κάποιον είναι δυσβάστακτο, για τον άλλον είναι παιχνιδάκι, λες και το ήξερε πάντα ή λες και ήρθε «μαθημένος» σε αυτήν τη ζωή, μα ίσως και να ήρθε!

Ζούμε και ξαναζούμε μέχρι να φτάσει η ψυχή μας να ολοκληρωθεί, να γίνει τέλεια, να μην χρειάζεται άλλα μαθήματα και άλλες δοκιμασίες, γιατί θα έχει γίνει φως, πλήρης.

Σύμφωνοι, αλλά στο ενδιάμεσο μεταξύ του θανάτου και της επόμενης ζωής τι γίνεται;

Κάποιοι φιλόσοφοι ισχυρίζονται πως ο άνθρωπος ως ον με πολλά επίπεδα, μετά τον θάνατο αναλύεται σε αυτά. Το υλικό σώμα μένει στην ύλη, θάβεται και αποσυντίθεται. Η ενέργειά μας διασκορπίζεται στην ενέργεια που μας περιβάλλει και αυτήν την ενέργεια τη νοιώθουμε συχνά ως παρουσία αυτού που έφυγε, γιατί δεν διασκορπίζεται αμέσως. Και τα συναισθήματα; λένε πώς το επίπεδο των συναισθημάτων μας ή η ψυχή μας πηγαίνει σε έναν άλλο τόπο, στο αστρικό πεδίο της γης και εκεί κατά κάποιο τρόπο ξαναζεί. Ζει, βλέπει την υλική ύπαρξη της ξανά, σαν να βλέπει ταινία, χωρίς καμιά δυνατότητα να αντιδράσει ή να αλλάξει κάτι από τα όσα έγιναν, αλλά και χωρίς τη δυνατότητα να αδιαφορήσει για όλα αυτά. Ξαναζεί στιγμή τη στιγμή τη ζωή της, τις αντιδράσεις της, τον πόνο που προκάλεσε σε άλλους, τη χαρά που πρόσφερε σε άλλους. Και είναι σαν να ζει άλλοτε μέσα στην κόλαση και άλλοτε μέσα στον παράδεισο. Αυτό δεν είναι τιμωρία, είναι ευκαιρία. Είναι η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει πράγματα, να αποκομίσει καρπούς, στιγμές συνείδησης που θα την εμπλουτίσουν, είναι το τελευταίο κέρδος από την υλική ύπαρξη.

Όταν αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί, το ταξίδι της συνεχίζεται και πάει στο Δεβακάν, στον χώρο του νου, και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε άλλο επίπεδο, πιο λεπτό, στον κόσμο των ιδεών, ξαναζεί τη ζωή της, τις σκέψεις της, τις ιδέες της, τις αμφιβολίες και τα λάθη της και πάλι αποκομίζει καρπούς, συνειδητοποιήσεις αλλά και τη λύτρωση, τον καθαρμό. Μετά από αυτό το ταξίδι, είναι ελεύθερη, καθαρή, χωρίς ψυχολογικά φορτία, εξαρτήσεις και φόβους, είναι έτοιμη, αν θέλει, να ξαναμπεί στον τροχό της ζωής, να ζήσει, να αγαπήσει, να πονέσει και να μάθει, να γίνει λίγο καλύτερη, λίγο πιο φωτεινή και ξανά και ξανά μέχρι να ολοκληρωθεί.

Υπεραπλουστευμένη η διδασκαλία της μετενσάρκωσης. Μια Διδασκαλία που όλοι οι πολιτισμοί και όλοι οι φιλόσοφοι υπερασπίζονταν. Η Διδασκαλία που μας επιτρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε και να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε. Για ποιο πράγμα να προετοιμαστούμε; Για τη ΖΩΗ μας, η ζωή είναι μία, είναι ζωή-θάνατος, ένα νόμισμα με δύο όψεις. Είναι η έννοια της ημέρας που έχει ημέρα-νύχτα. Σαν την ημέρα-νύχτα, ξυπνάμε το πρωί, βάζουμε καινούρια ρούχα, και βγαίνουμε να ζήσουμε, να δουλέψουμε, να αγαπήσουμε, να συγκρουστούμε , να πονέσουμε και να χαρούμε, να προσφέρουμε ή να αδικήσουμε. Κουραζόμαστε, γυρνάμε εξαντλημένοι πίσω στο σπίτι για να κοιμηθούμε, να κλείσουμε τα μάτια και να ξεχάσουμε ή να συνειδητοποιήσουμε, να ξεκουραστούμε, για να μπορέσουμε την επόμενη ημέρα να ανοίξουμε τα μάτια, να βάλουμε καινούρια ρούχα και ξανά από την αρχή.

Κάθε ημέρα μια νέα ζωή, μια νέα ευκαιρία να κάνουμε κάτι καλύτερο, να γίνουμε λίγο καλύτεροι, κάθε νύχτα η ευκαιρία να λυτρωθούμε, να ξεκουραστούμε, για να συνεχίσουμε πιο σοφοί από την προηγούμενη.

Ακόμα φοβάμαι τον θάνατο, αλλά τουλάχιστον μέσα μου κατανοώ ότι με τον θάνατο τίποτα δεν τελειώνει, αλλά συνεχίζει αλλού, αλλιώς. Συνεχίζει η ζωή μου και η μεγάλη ευκαιρία που μου δόθηκε για ολοκλήρωση.

Ένα ταξίδι είναι η ζωή μας, ας αρμενίσουμε σε αυτόν ή τον άλλο κόσμο, με φόβο ή χαρά, αλλά πάντα με στόχο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Συγγραφέας: Δαϊκίδου Καίτη