Υπάρχει σκοπιμότητα στην ύπαρξη;
Έχουμε έναν απώτερο σκοπό να εκπληρώσουμε;
Κι αν ναι με ποιον τρόπο η ζωή μας τον δείχνει, με ποιόν τρόπο οδηγούμαστε σε αυτόν;
Πόσο συχνά μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος πλήρης, ολοκληρωμένος, ότι είναι σωστά εκεί που είναι. Πως έχει βρει την θέση του στην ζωή και είναι χαρούμενος; προσοχή, δεν εννοώ «βολεμένος» εννοώ να είναι καλά και να είναι χαρούμενος.
Αυτή η σκέψη με προβλημάτιζε για πολλά χρόνια. Με «τσίγκλησε» κάθε φορά που αναρωτιόμουν «γιατί ζω» ποιός ο σκοπός της γέννησης μου, γιατί ήρθα σε αυτό τον κόσμο, είμαι άραγε αποτέλεσμα τυχαιότητας; Κάθε φορά που ένοιωθα πως δεν μου αρέσει ο κόσμος, δεν μου αρέσουν οι επιλογές που μου δίνονται, δεν θέλω να βαδίσω τον δρόμο που μου δείχνουν. Έχω επιλογή; Και οι επιλογές μου πού θα με οδηγήσουν; Υπάρχει δρόμος να βαδίσω ή θα τον φτιάξω μόνη μου;
Είμαι παιδί μικροαστικής οικογένειας, οι προδιαγραφές της ζωής μου φαίνονταν ξεκάθαρες. Σπουδές ίσως, γάμος οπωσδήποτε, παιδιά ναι, καλύτερα μια δουλειά δημοσίου, γυναίκα βλέπετε….
Όμως εγώ ποτέ δεν κατάφερα να ενταχθώ μέσα σε αυτό το σύστημα αξιών, ποτέ δεν κατάφερα να χωρέσω στο κουτάκι που μου δώσανε. Ποιοι μου το δώσανε; η κοινωνία, η εποχή μου, τα γενικώς αποδεκτά δεδομένα.
Έσπασα το κουτάκι, αναζήτησα την ζωή, έψαξα να βρω τον δικό μου δρόμο. Βαθιά μέσα μου πάντα θυμάμαι πως ένοιωθα ελεύθερη, μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας που δεν άρμοζε σε τίποτα από όσα γνώριζα. Δεν αναφέρομαι στην ελευθερία να κάνω πράγματα ή να πάω σε μέρη αλλά την ελευθερία της ψυχής μια ακαθόριστη αίσθηση που με έκανε να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν όρια, πως αυτό που θέλω είναι κάτι πολύ βαθύ, πολύ υψηλό, πολύ δικό μου. Αλλά έπρεπε να το βρω. Ένοιωθα πως είχα μια … αποστολή. Ένα δρόμο να βαδίσω, αλλά έπρεπε να τον βρω.
Προσπάθησα πολύ, βάδισα πολλά μονοπάτια, άλλαξα γνώμη αρκετές φορές, χάθηκα, πόνεσα, έκλαψα και γέλασα πολύ. Και αναζητούσα. Τι; Αναζητούσα να αναγνωρίσω αυτόν τον δρόμο που θα ένοιωθα πως είναι φτιαγμένος για μένα. Ταυτόχρονα παρατηρούσα αυτό τον δρόμο που χαράζαν τα πόδια και τα όνειρα μου. Ήθελα ένα δρόμο που όχι μόνο θα με χωρούσε αλλά θα μου επέτρεπε να μεγαλώσω και να νοιώσω πλήρης.
Πολλά χρόνια αργότερα ανακάλυψα το όνομα του: Δάρμα. Δάρμα είναι ο Δρόμος μας, κάθε πλάσμα, κάθε ον, σε όποιο βασίλειο και αν ανήκει έχει το δικό του Δάρμα. Κάποιοι πολιτισμοί το λένε Μοίρα, κάποιοι Ειμαρμένη, κάποιοι άλλοι Πεπρωμένο, αλλά όπως και αν έχει ονομαστεί η ουσία του είναι ίδια. Είναι ο δρόμος, η επιλογή, το μονοπάτι της ζωής, που βαδίζοντας τον ο καθένας νοιώθει πως «βρήκε το σπίτι του, την θέση του» και είναι καλά, χαρούμενος και πλήρης.
Η πληρότητα είναι μια κατάσταση εσωτερική. Τίποτα από τα εξωτερικά αγαθά δεν μπορεί να μας την προσφέρει, κανείς άνθρωπος επίσης δεν μπορεί να μας την δώσει. Δεν αρκεί κάποιος να έχει ένα σύντροφο ή ένα παιδί για να είναι πλήρης. Πλήρης, ολοκληρωμένος είναι ο άνθρωπος που έχει βρει και έχει ενώσει τον δικό του Εαυτό. Ύλη και Πνεύμα, μαζί, συνοδοιπόροι στον Δρόμο της ψυχής, αιώνιοι αναζητητές της αρμονίας, της εξέλιξης,. Η εξέλιξη είναι πορεία, είναι αναζήτηση, είναι το «εύρηκα». Εύρηκα τι; Εμένα, τον προορισμό και την αποστολή μου.
Εντάξει λοιπόν, εύρηκα. Και τώρα τι; Πώς θα βαδίσω; Υπάρχει μοντέλο, manual ή οδηγίες χρήσης;
Βαδίζω και αποφασίζω και βλέπω πώς οι αποφάσεις μου με οδήγησαν για πολλά χρόνια σε άκρα. Σαν το πινγκ πονγκ. Χτύπαγα αριστερά δεξιά, και ισορροπία δεν έβρισκα. Έκανα λάθη, πόνεσα πολλούς συνοδοιπόρους, πόνεσα και εγώ. Μέσα από τις απανωτές δράσεις και αντιδράσεις της ζωής μου, έμαθα να σκέφτομαι και να στοχάζομαι πιο πολύ, πιο βαθιά. Έμαθα πως κάθε τι στην ζωή μου ήταν δική μου ευθύνη. Ήταν το αποτέλεσμα των επιλογών μου. Και τότε έμαθα την δεύτερη «μαγική» λέξη: Κάρμα. Τι είναι το Κάρμα; Είναι ο Νόμος της Φυσικής που αγγίζει και επηρεάζει τα πάντα στο σύμπαν μας: ο Νόμος της Δράσης –Αντίδρασης. Κάθε δράση προκαλεί μια ίσης δύναμης αντίδραση. Κάνεις καλό, δέχεσαι καλό, κάνεις κακό, εισπράττεις κακό. Δικαιοσύνη.
Πώς φτάνεις σε αυτήν; με την γνώση, με την βίωση, την προσπάθεια και τα μαθήματα. Δεν τα λέω λάθη, τα λέω μαθήματα. Ένας σύγχρονους φιλόσοφος, ο Γ. Πλάνας, σε μια διάλεξη του είπε: «στην ζωή δεν υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες, υπάρχουν μαθήματα, εμπειρίες που μας επιτρέπουν να μαθαίνουμε και να προχωράμε μπροστά».
Αυτά τα μαθήματα είναι οι θησαυροί μου, γιατί μέσα από αυτά μπορώ να αναγνωρίσω το δαιδαλώδες μονοπάτι που έχω χαράξει ψάχνοντας στα τυφλά το Δάρμα μου. Το Δρόμο της ζωής μου, κάνοντας δράσεις, έχοντας συναισθήματα και σκέψεις, δημιουργώντας Κάρμα, χρησιμοποιώντας το θείο δώρο της ελεύθερης βούλησης μου και κάνοντας επιλογές που με έφερναν κάθε φορά λίγο πιο κοντά σε αυτό που είναι η ευτυχία, η εσωτερική αρμονία, η ισορροπία.
Μέσα από αυτή την διαδρομή έμαθα πως η ισορροπία δεν χαρίζεται, η αρμονία δεν είναι δώρο, η ευτυχία έρχεται σαν αποτέλεσμα, του σωστά βαδισμένου δρόμου. Έμαθα πως η ευτυχία είναι κατάκτηση.