Το σύμπαν διέπεται από Νόμους, οι οποίοι αποτελούν την έκφραση της Θείας Βούλησης και καθορίζουν την εξέλιξη του Όλου καθοδηγώντας το αιώνιο γίγνεσθαι.
Ένας από τους σημαντικότερους είναι ο Νόμος της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης ή της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Το Κάρμα.
Ο Πλωτίνος αναφέρει ότι τα πάντα ακολουθούν «την αθόρυβη οδό σύμφωνα με τη Δικαιοσύνη», την οποία δεν μπορεί να αποφύγει κανείς. Στις ζωές των ανθρώπων δεν γίνεται τίποτα συμπτωματικά, αλλά ό,τι βιώνει ο καθένας είναι αποτέλεσμα αιτιών που ο ίδιος δημιούργησε στο παρελθόν. Ονομάζει αυτή τη Θεία κοσμική τάξη Αδράστεια.
Για τη δύναμη της Αδράστειας μας μιλάει και ο Πρόκλος στην πλατωνική θεολογία αναφέροντας ότι και οι Ανώτατοι Θεοί είναι υποταγμένοι σ’ Αυτήν.
Ο Σουάμι Βιβεκανάντα λέει ότι η πράξη που κάνει κάποιος δεν σβήνει, πριν ο καρπός της γεννηθεί, και δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορεί να εμποδίσει αυτήν την καρποφορία. Σύμφωνα με τον Theun Mares και τις διδασκαλίες των Τολτέκων, ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων και των αισθημάτων του και οι περιστάσεις που βιώνει εμφανίζονται, γιατί ο ίδιος τις έχει καλέσει σύμφωνα με την κοσμοθεώρησή του.
Η H.P.B. αναφέρει ότι το Κάρμα αποτελεί το πέρασμα του Σπαμπαχάτ, που είναι «η μεταβλητή ακτινοβολία του Αμετάβλητου σκότους του ασυνείδητου στην Αιωνιότητα» από μία αδρανή κατάσταση σε μία έντονη δραστηριότητα, που συμβαίνει σε κάθε επαναγέννηση του Κόσμου. Είναι ο υπέρτατος Νόμος, η αρχή όλων των άλλων, η δύναμη που προσαρμόζει με Σοφία και Δικαιοσύνη το αποτέλεσμα στην αιτία που το δημιούργησε.
Σύμφωνα με το Κυμβάλειο «Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της, κάθε αποτέλεσμα την αιτία του. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το Νόμο. Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται στον παραγνωρισμένο Νόμο. Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο».
Οι ερμητιστές διδάσκαλοι αναφέρουν ότι ο Νόμος διοικεί όλο το σύμπαν. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Το «τυχαίο» σαν όρος χρησιμοποιείται, για να εκφράσει κάποιες αιτίες που παραμένουν σκοτεινές..
Η επίγνωση αυτής της αρχής, αν συνδυαστεί με αυτοκυριαρχία, οδηγεί στην άσκηση της ελεύθερης βούλησης. Έτσι ο άνθρωπος παύει να γίνεται έρμαιο των εξωτερικών περιστάσεων και κατακτάει το ρόλο του δημιουργού. Η πλειονότητα των ανθρώπων παίρνει αποφάσεις και δρα σύμφωνα με ένστικτα και πάθη έχοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτά ακριβώς είναι τα δεσμά που πρέπει να κόψει, για να απελευθερωθεί. Οι Δάσκαλοι γνωρίζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού έγιναν κυρίαρχοί του, αφού αντιλήφθηκαν ότι η πραγματική ελευθερία είναι η ταύτιση με το Νόμο.
«Όσο η δημιουργία είναι απομακρυσμένη από το κέντρο, τόσο είναι προκαθορισμένη. Όσο πλησιάζει το κέντρο τόσο πιο κοντά στην Ελευθερία είναι».
ΓΕΝΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ.
Αν και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε το Νόμο του Κάρμα καθαυτόν, μπορούμε να κατανοήσουμε τη λειτουργία του. Κάθε δράση μας στην καθημερινότητα, κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα απελευθερώνει ενέργεια, η οποία θα επιστρέψει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Ανάλογα με την ποιότητά τους, ο άνθρωπος βιώνει ευχάριστα η δυσάρεστα αποτελέσματα. Η ζωή μας αποτελεί μία διαδοχή αιτιών που δημιουργούμε και αποτελεσμάτων που εισπράττουμε σύμφωνα με το Νόμο.
Η φαινομενική αδικία που νομίζουμε ότι επικρατεί στον κόσμο, οφείλεται στο ότι βλέπουμε τα αποτελέσματα μεμονωμένα, χωρίς να διακρίνουμε την αιτία που τα προκάλεσε. Η διδασκαλία του Κάρμα μπορεί να ρίξει φως στο αιώνιο ερώτημα του πόνου, της δυστυχίας και στην ύπαρξη του κακού. Αν ένας καλός άνθρωπος υποφέρει στην παρούσα ζωή του, απλά ξεπληρώνει κάποια οφειλή που είχε δημιουργήσει σε προηγούμενη. Το ίδιο και αν ένας κακός άνθρωπος περνάει καλά, ανταποδίδεται σ’ αυτόν από το Κάρμα κάτι καλό που είχε κάνει στο παρελθόν.
Θα ήταν όμως λάθος να δούμε το Κάρμα ως τιμωρία ή ανταμοιβή. Η θεία δικαιοσύνη μας φέρνει αυτό ακριβώς που μας αξίζει , ώστε να λάβουμε το κατάλληλο μάθημα, για να εξελιχθούμε πνευματικά. Ο Νόμος ωθεί τα όντα στην αναβατική πορεία της εξέλιξης και απελευθερώνει την καρμική αντίδραση, όταν το Εγώ είναι σε θέση να διδαχθεί από την επιστροφή των πράξεών του.
Πώς συσχετίζονται όμως το Κάρμα, η Μοίρα και η ελεύθερη βούληση;
Εκ πρώτης όψεως μας φαίνονται αντίθετα. Όμως αν προσέξουμε, θα δούμε ότι όλα συνδέονται. Η Μοίρα είναι το αποτέλεσμα που εισπράττουμε από παρελθοντικές δράσεις, οι οποίες προέκυψαν από επιλογές μας συνειδητές ή ασυνείδητες. Όσο πιο συνειδητοί είμαστε στις επιλογές μας και κατανοούμε το Νόμο πράττοντας με σοφία και διαύγεια, τόσο πιο ελεύθεροι είμαστε να διαμορφώσουμε τη Μοίρα μας. Πρέπει να αντιληφθούμε βαθειά ότι ο ίδιος ο άνθρωπος παράγει τις αιτίες. Όσο κι αν νοιώθει εγκλωβισμένος στην ατελείωτη διαδοχή αιτιών και αποτελεσμάτων, μπορεί να γίνει κύριος της Μοίρας του.
Απ’ όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι δεν υπάρχει «καλό» ή «κακό» Κάρμα, παρά μόνο αυτό που χρειαζόμαστε, για να εξελιχθούμε.
Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ
Οι πράξεις μας ξεκινούν κυρίως από το νοητικό σώμα.
Η δόνηση που παράγει κάθε σκέψη, λαμβάνει μία μορφή χρησιμοποιώντας σαν πεδίο δράσης τη νοητική και αστρική ύλη. Η καθαυτή νοητική εικόνα μένει στη συνείδηση του δημιουργού. Η δόνησή της απλώνεται στο χώρο και προκαλεί παλμούς στην αστρική ύλη δημιουργώντας μία αστρική μορφή, η οποία είναι εμψυχωμένη από νοητική ενέργεια. Έτσι δημιουργείται μία στοιχειακή οντότητα πέρα από τα όρια του αστρικού πεδίου του δημιουργού. Διατηρεί όμως σύνδεση μαζί του και κάποια στιγμή επιστρέφει τη δράση πίσω στη νοητική εικόνα που τη δημιούργησε. Η διάρκεια ζωής αυτής της αστρικονοητικής εικόνας εξαρτάται από την ποιότητα και την ένταση της σκέψης. Η εξαφάνισή της όμως δεν επηρεάζει τη μονιμότητα της νοητικής εικόνας. Μ’ ένα καινούργιο ερέθισμα αυτή θα εκδηλώσει ξανά το αστρικό της μέρος. Αυτές οι οντότητες γεμίζουν διαρκώς το περιβάλλον του δημιουργού, ανάλογα με την ένταση της δραστηριότητας του νοητικού σώματος.
Οι δονήσεις των σκέψεων δεν απλώνονται μόνο στα κατώτερα επίπεδα της προσωπικότητας αλλά και στο ανώτερο επίπεδο του ανθρώπου, το θυμικό, και καταγράφονται κι εκεί. Οπότε αυτά τα αρχεία υπάρχουν σε λανθάνουσα μορφή, ακόμη κι όταν το εγώ καθαρίσει από τα κατώτερα σώματα στη μεταθανάτια ζωή του. Όσο το εγώ ανέρχεται στα ανώτερα επίπεδα, τα αστρικά υλικά που έχουν δημιουργήσει οι νοητικές εικόνες χάνονται σταδιακά. Όμως οι εικόνες μένουν. Και κατά τη νέα κάθοδο του εγώ στην ύλη, θα προβληθούν και θα έλξουν τα καρμικά υλικά που τους χρειάζονται, για να εκδηλωθούν ξανά στα κατώτερα επίπεδα της προσωπικότητας. Αυτά τα στοιχεία χρησιμοποιούν οι Κύριοι του Κάρμα, για να δομήσουν το νέο μας φορέα, από το λεπτότερο επίπεδο μέχρι το πιο παχυλό, αφού π.χ. το διπλό αιθερικό που έχει δομηθεί σύμφωνα με τα προηγούμενα καρμικά στοιχεία θα γίνει το νέο αιθερικό καλούπι του φυσικού φορέα.
Έτσι η προσωπικότητα κάθε ενσάρκωσης είναι στην ουσία το αποτέλεσμα σκέψεων και συγκινήσεων που έχουμε εκδηλώσει στις προηγούμενες ζωές, και είμαστε πλήρως υπεύθυνοι για τα χαρακτηριστικά που έχουμε έμφυτα στην προσωπικότητά μας, είτε καλά είτε άσχημα.
Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Ο άνθρωπος που κατανοεί και ακολουθεί το Νόμο, μπορεί να γίνει τελικά κυρίαρχος του πεπρωμένου του. Δουλεύει με υπομονή και επιμονή, καλλιεργεί τις διανοητικές και ηθικές ικανότητες και προσφέρει υπηρεσία στην ανθρωπότητα μέσα από διαδοχικές ενσαρκώσεις, μέχρις ότου η προσωπικότητα τελειοποιηθεί.
Ωστόσο το Κάρμα, «κακό» ή «καλό», αλυσοδένει τον άνθρωπο στον τροχό της μετενσάρκωσης. Υπάρχει όμως απελευθέρωση και αυτή βρίσκεται στην Ορθή δράση. Κι αυτή είναι η δράση με φυσικό και ανιδιοτελή τρόπο χωρίς προσκόλληση στον καρπό της. Είναι η δράση που συντονίζεται με το Νόμο, ο οποίος ακολουθεί το Θείο σχέδιο. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος δεν δένεται πια με καμία δράση του και απελευθερώνεται.
ΤΟ ΟΜΑΔΙΚΟ ΚΑΡΜΑ
Ομαδικό Κάρμα είναι αυτό που μοιράζεται κάποιος με την ομάδα στην οποία ανήκει, οικογένεια, τάξη, έθνος, φυλή.
Σε κάποιες περιπτώσεις το ατομικό Κάρμα συγκρούεται με το ομαδικό. Για παράδειγμα, το άτομο μπορεί να βιώσει μια καταστροφή, χωρίς να έχει δημιουργήσει ανάλογες αιτίες. Τότε με την απολαβή των αποτελεσμάτων του ομαδικού Κάρμα ή θα εξαντλήσει κάποιο ποσό του ατομικού του «κακού» Κάρμα πιο άμεσα ή θα λάβει κάποια ανταμοιβή στο μέλλον για κάτι που θα βιώσει, χωρίς να το έχει προκαλέσει. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, όπου το άτομο θα γλυτώσει από μαζική καταστροφή ως «εκ θαύματος», γιατί απλά δεν χρωστάει έναν τέτοιο θάνατο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όμως ένας άνθρωπος μοιράζεται και τα αποτελέσματα του «καλού» Κάρμα που μπορεί να έχει προκαλέσει η ομάδα του, όπως κοινωνική ευημερία, αφθονία, δικαιοσύνη, ευκαιρίες εκπαίδευσης κ.λ.π.
Ο τρόπος που δημιουργείται το ομαδικό Κάρμα είναι ανάλογος μ’ αυτόν του ατομικού. Η φύση των σκέψεων που κυριαρχούν σε μία ομάδα, παράγουν ανάλογες αιτίες οι οποίες ξυπνούν αντίστοιχες δυνάμεις του αστρικού κόσμου, που έλκονται από τους δημιουργούς τους. Αν οι σκεπτομορφές είναι άσχημες και καταστροφικές, τότε μαζεύονται στο αστρικό πεδίο σαν μεγάλες μάζες και, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, προβάλλονται στο φυσικό πεδίο προκαλώντας πολέμους, κοινωνικές αναταραχές, ακόμα και φυσικές καταστροφές, που ανταποδίδουν τη δράση στην ομάδα που τις προκάλεσε.
Έτσι συμπεραίνουμε ότι και οι ομάδες, εκτός από τα άτομα, διαμορφώνουν οι ίδιες το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούνε και εξελίσσονται χαράζοντας το δικό τους πεπρωμένο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- «Μυστική δοξασία», Τόμος 2ος , H.P. Blavatsky, Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος.
- «Το κλειδί της θεοσοφίας», H.P. Blavatsky, Θεοσοφικές εκδόσεις.
- «Το Κάρμα», Annie Beasant, Εκδόσεις Δίον.
- «Το Κυμβάλειο», Τρεις Μύστες, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη.
- «Εννεάδες», Τόμος 3ος , Πλωτίνος, Εκδόσεις Κάκτος.
- «Ερμητικά κείμενα», Ερμής Τρισμέγιστος, Εκδόσεις Πύρινος κόσμος.
- «Κάρμα Γιόγκα» , Σουάμι Βιβεκανάντα, Εκδόσεις Κονιδάρη.
- «Πλατωνική Θεολογία» Δ΄ Πρόκλος, Εκδόσεις Κάκτος.
- «Τολτέκοι – Η κραυγή του Αετού», Theun Mares, Εκδόσεις Αρχέτυπο.