Είναι μόλις λίγες μέρες που έφτασε η Άνοιξη και για όλους, νέους ή όχι, η εποχή αυτή φέρνει ένα αίσθημα ανανέωσης και ελπίδας. Έτσι, τουλάχιστον για μια μέρα, φανταζόμαστε ότι τα πράγματα πρόκειται να ανθίσουν, ότι πρόκειται να πάνε καλύτερα, ότι τείνουν προς ένα μέλλον που προσπαθούμε να οραματιστούμε ευτυχισμένο.
Αλλά αυτό το συναίσθημα δεν διαρκεί πέρα από εκείνη την ημέρα, ούτε και οι προσπάθειές μας να δημιουργήσουμε μια Άνοιξη όλο τον χρόνο.
Σαν άνθρωποι με αμνησία που έχουν χάσει τη μνήμη της ανάγνωσης, αν και έχουν διαβάσει πολύ, κοιτάμε χωρίς να βλέπουμε και καταλαβαίνουμε χωρίς να κατανοούμε τους ρυθμούς της φύσης. Μια αμυδρή, κρυμμένη, εσωτερική φωνή μας λέει ότι η άνοιξη δεν είναι απλώς μια από τις εποχές του χρόνου, άλλη μια από πολλές στιγμές, αλλά ότι το πρασίνισμα της φύσης είναι ένα μήνυμα, μια γλώσσα που θέλει να μας μεταφέρει κάτι, αν και δεν γνωρίζουμε τι. Μιμούμενοι, όπως μόνο κάποιος που έχει λησμονήσει μπορεί να κάνει, ντυνόμαστε με ανοιχτά χρώματα, αρχίζουμε να νιώθουμε τη ζέστη «ψυχολογικά» και εξωτερικοποιούμε μια επιθυμία για ανανέωση που συχνά δεν είναι κάτι πέρα από μια καλή, γενική καθαριότητα στο δωμάτιό μας.
Και εκεί είναι που παύουμε να κατανοούμε τη γλώσσας της φύσης. Είναι αλήθεια ότι ντύνεται με καινούργια ρούχα την Άνοιξη. Ντύνεται όμως κάθε Άνοιξη, χρόνο με τον χρόνο, ανυποχώρητα, με άπειρη, σχεδόν υπεράνθρωπη υπομονή. Και στη φύση, μετά την Άνοιξη έρχεται το Καλοκαίρι, δηλαδή μετά την ανανέωση των μορφών, έρχονται οι καρποί αυτής της ανανέωσης, η ενσάρκωση της επιθυμίας να ανθίσουν αυτά που αρχικά ήταν απλώς σπόροι.
Όμως, οι άνθρωποι είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων… Καταφέρνουμε να αντιληφθούμε μια ανανέωση, αλλά δεν είμαστε σταθεροί σε αυτό. Δεν κάνουμε την εξέλιξη τρόπο δράσης στη ζωή μας, και χρόνο με τον χρόνο, αντί να αφαιρούμε συνειδητά το παλιό δέρμα, χρειαζόμαστε την ώθηση και τα χτυπήματα της ζωής, άλλοτε για ευχαρίστηση, άλλοτε για πόνο, άλλοτε για να συλλογιστούμε το ημερολόγιο όταν είναι επιτέλους Άνοιξη. Ούτε έχουμε την επιμονή που συνεπάγεται να συνεχίσουμε μέχρι ένα Καλοκαίρι που άρχισε να γεννιέται την Άνοιξη. Ικανοποιούμαστε με παρορμήσεις που πεθαίνουν αμέσως μόλις γεννηθούν. Μας αρκούν φευγαλέες ματιές φωτός αντί να σπάσουμε οριστικά το σκοτάδι. Μας φαίνεται ότι ο σπόρος είναι αρκετός χωρίς καν να υποψιαζόμαστε ότι περιέχει ήδη το μελλοντικό δέντρο. Και, στην καλύτερη, θέλουμε να μεγαλώσει το φυτό από τον σπόρο χωρίς να κάνουμε τίποτα, χωρίς να το ποτίζουμε, χωρίς να το φροντίζουμε, χωρίς να το βάζουμε να δέχεται τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου.
Ας θυμηθούμε ότι ο καρπός περιέχεται ήδη στον σπόρο και το να μη φροντίζουμε τον σπόρο είναι ένα έγκλημα που απειλεί τον καρπό περισσότερο από το να κάναμε κακό απευθείας σε αυτόν τον ίδιο. Το να σκοτώνουμε έναν σπόρο, να του αρνούμαστε την προσπάθειά μας, είναι σαν να σκοτώνουμε το μέλλον στο παρόν. Και το να ονειρευόμαστε το δέντρο του μέλλοντος χωρίς να ξεκινάμε με το να φροντίζουμε τους σπόρους, είναι σαν να περιοριζόμαστε στο επίπεδο της ονειροπόλησης χωρίς καμία πρακτικότητα.
Σήμερα, την Άνοιξη, είναι η στιγμή. Σήμερα μπορούμε να επιλέξουμε τον σπόρο του δέντρου του μέλλοντός μας. Σήμερα μπορούμε να αποφασίσουμε πώς θα είναι τα κλαδιά και τα φύλλα που θα μας δώσουν σκιά αύριο. Και για όσους από εμάς θέλουμε να χτίσουμε Ακροπόλεις, ψηλές πόλεις με ανυψωμένες ψυχές, σήμερα είναι η ώρα να καλλιεργήσουμε τον σπόρο που κοιμάται στον καθένα μας περιμένοντας το ιερό νερό (αγιασμό) της γνώσης και της πίστης.