“σήμερα είδα”…Την Ελπίδα

Σήμερα είδα την Ελπίδα… Παράξενο δώρο, που βγήκε χιλιάδες χρόνια πριν από το μυθικό κουτί της Πανδώρας και που ακόμα εξακολουθεί να είναι ουσιώδες για τους ανθρώπους. Και είναι πιθανό να τη δούμε, αν υψώσουμε προς εκείνη τα μάτια, κάθε φορά που η σύγχυση και το άγχος μας κυριεύουν.

Λένε οι παλιές παραδόσεις των Ελλήνων προγόνων μας ότι πολύ χρόνο πριν, όταν οι άνθρωποι είχαν σπαταλήσει τις ευκαιρίες τους για αύξηση και λύτρωση, οι θεοί τους τιμώρησαν στέλνοντας στη γη μια απατηλή μορφή γυναίκας εξαιρετικής ομορφιάς. Γεμάτη δολιότητα, αυτή η γυναίκα -η Πανδώρα- εύκολα έγινε δεκτή από τους ανθρώπους, ακόμα και από τους ήρωες. Εκμεταλλευόμενη αυτήν την εμπιστοσύνη άφησε να ανοιχθεί το κουτί του κρυμμένου θησαυρού της, που πάντα τη συνόδευε, αφήνοντας να πέσουν όλα τα γνωστά δεινά πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο… Αλλά στο βάθος του κουτιού έμεινε η Ελπίδα…

Και στο βάθος κάθε ανθρώπου ζει ένα κατάλοιπο ελπίδας όταν φτάσει σε αδιέξοδο, όταν όλα τα όνειρα έχουν ποδοπατηθεί, όταν κανένα φως δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Γι’ αυτό σήμερα είδα την ελπίδα, και η θέα της με βοήθησε να καταλάβω πόσα πολλά πράγματα έχουμε χάσει οι άνθρωποι, για να πρέπει να παρουσιαστεί μπροστά μας αυτή η εικόνα.

Όντως, πολλά έχουν χαθεί. Πολλές αξίες έχουν ραγίσει σ’ αυτήν την παράξενη στιγμή ιστορικής μετάβασης που έρχεται να κλείσει τον 20ο αιώνα μας. Πράγματι, λείπει φως, λείπει σαφήνεια εννοιών. Ο νους και τα συναισθήματα είναι σαν κοιμισμένα μπροστά στην εκτέλεση των φυσικών λειτουργιών τους. Όλα φαίνονται να βυθίζονται σε μια επικίνδυνη αδράνεια, της οποίας η δύναμη ροπής μεταφράζεται σε καταστροφή και βία παντού. Τότε, όταν φαινομενικά δεν μένει τίποτε πλέον στο βάθος του κουτιού της ζωής, η Ελπίδα επιτρέπει να τη δουν.

Ελπίδα είναι να ελπίζει κανείς… είναι να έχει αυτή τη δόση υπομονής και πίστης που μας επιτρέπει να ξεπεράσουμε τη δύσκολη στιγμή που ζούμε, για να ριχτούμε με όλη την ενέργειά μας προς ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά, προσοχή… Ελπίδα δεν μπορεί να είναι η συνεχής αναμονή.

Αυτό το μυστηριώδες δώρο των θεών είναι τόσο εύθραυστο και λεπτό όσο οι μαγικές σκιές που διαγράφονται το σούρουπο. Πρέπει να ξέρει κανείς να αρπάξει με ταχύτητα την εικόνα πριν διαλυθεί ανάμεσα στις μεγαλύτερες σκιές της νύχτας. Πρέπει να ξέρει κανείς να λειτουργεί με ταχύτητα, αφού μπόρεσε να πάρει μια ανάσα μέσα στο φυσικό ρυθμό της πορείας.

Η Ελπίδα δεν είναι ένα δώρο για τους αδρανείς ανθρώπους, ούτε καν για εκείνους που αφέθηκαν να καταρρεύσουν μπροστά στις δυσκολίες. Η Ελπίδα είναι μια υπόσχεση, αλλά πρέπει να αγωνιστούμε γενναία για να πλάσουμε αυτήν την υπόσχεση… Αυτή υπόσχεται, εμείς πραγματοποιούμε.

Η θέα της Ελπίδας με γέμισε χαρά. Δεν μπορούμε -δεν πρέπει- να παραιτηθούμε από τη συνεχόμενη προσπάθεια που σημαίνει η ύπαρξη. Δεν είναι ευγενές να υποχωρούμε, όταν οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες. Ακριβώς, όταν όλα φαίνονται αδύνατα και δίχως πιθανότητα σωτηρίας, τότε είναι που η Ελπίδα εμφανίζεται από το βάθος του μαγικού κουτιού της και υπόσχεται άλλους καιρούς για αυτούς που ξέρουν να τη δουν.

Θέλεις κι εσύ να δεις την Ελπίδα; Δες μέσα από το μεγάλο μάτι μου, το μάτι που στεφανώνει αυτές τις σελίδες και θα τη δεις πίσω από το πέπλο της σημερινής στιγμής που τώρα θολώνει την κρίση μας. Θα τη δεις τυλιγμένη σε πέπλα προσδοκίας, σαν τα όνειρα, αλλά τόσο πραγματική όσο ο ενθουσιασμός που, είμαι σίγουρη, ζει στο βάθος της καρδιάς σου.

Συγγραφέας: Delia S. Guzman