Επιστημονικά Νέα (Χώρος-Χρόνος)

1. Έχει ο άνθρωπος μια εσωτερική πυξίδα;
2. Ο βόρειος μαγνητικός πόλος της Γης μετακινείται γρήγορα προς τη Σιβηρία
3. Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν τη Θεωρία της Σχετικότητας σε γαλαξιακό επίπεδο
4. Επιστήμη: Η ατμόσφαιρα της γης φθάνει πέρα από το φεγγάρι
5. «Ο Θάνατος δεν είναι το τέλος» λένε οι επιστήμονες σύμφωνα με τον Αϊνστάιν
6. Έρευνα δείχνει πως το ταξίδι στο χρόνο είναι μαθηματικά εφικτό

Έχει ο άνθρωπος μια εσωτερική πυξίδα;

Για να προσανατολιστούμε, συνήθως χρειαζόμαστε μια πυξίδα ή βοήθεια απ’ το ουράνιο στερέωμα. Αντίθετα, τα πουλιά, οι φάλαινες, οι πεταλούδες και πολλά ακόμα ζώα δεν χρειάζονται τίποτα τέτοιο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ανάμεσα στις συνήθεις αισθήσεις τους, αυτά τα ζώα έχουν και μια ενστικτώδη αίσθηση που μπορεί να τους υποδείξει τον Βορρά – δηλαδή, εκεί όπου καταλήγουν οι μαγνητικές γραμμές του γήινου μαγνητικού πεδίου. Επομένως, αν αυτά μπορούν να αισθανθούν μαγνητικά πεδία, μήπως μπορούν και οι άνθρωποι;

Έπειτα από πολύχρονες έρευνες, οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως κάθε μεταναστευτικό ζώο, από τα πουλιά μέχρι τα ψάρια, έχει μια ενσωματωμένη πυξίδα. Η μαγνητική αίσθηση είναι παρούσα και στους αστακούς, στα βατράχια και στα σαλιγκάρια.

Το 1980, ο Βρετανός βιολόγος Robin Baker πραγματοποίησε το εξής πείραμα: Αφού έδεσε τα μάτια των φοιτητών του, τους πήγε με λεωφορείο έξω από την πόλη, τους άφησε εκεί κι αυτοί έπρεπε να καταφέρουν να βρουν το σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν. Οι φοιτητές είχαν όλοι, στη «μάσκα» που τους κάλυπτε τα μάτια, ένα κομμάτι μέταλλο. Σε κάποιους ήταν ένας μαγνήτης και σε άλλους μια μη μαγνητισμένη μπάρα. Οι δεύτεροι κατάφεραν, σχεδόν όλοι, να βρουν το σημείο αναχώρησης, αλλά αυτοί με τον μαγνήτη όχι. Το ίδιο πείραμα επανέλαβαν κι άλλοι επιστήμονες, χωρίς όμως τα ίδια αποτελέσματα. Το 1983, ο Baker έκανε μια δημοσίευση, υποστηρίζοντας πως η σπονδυλική στήλη είναι μαγνητισμένη, και ο γεωφυσικός Joe Kirschvink, από το Caltech, απέδειξε πως αυτό οφειλόταν σε μια μόλυνση.

Λίγο αργότερα, ο Kirschvink, πραγματοποίησε κάποια άλλα πειράματα για τη μαγνητική αίσθηση, ερευνώντας πλέον τα εγκεφαλικά κύματα των συμμετεχόντων. Αφού τα κατέγραψε, τους έβαλε σ’ έναν κλωβό Φαραντέι, μια μεταλλική κατασκευή που εμποδίζει τη διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, και εφάρμοσε ένα μαγνητικό πεδίο παρόμοιο με της Γης. Όταν το μαγνητικό πεδίο στρεφόταν με τη φορά των δεικτών του ωρολογίου, παρατηρούσε μια πτώση στα κύματα άλφα, σημάδι πως ο εγκέφαλος επεξεργαζόταν κάποια πληροφορία. Μ’ άλλα λόγια, οι νευρώνες ενεργοποιούνταν ως απόκριση στη μεταβολή του μαγνητικού πεδίου.

Υπάρχουν δυο θεωρίες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό. Η παρουσία του μαγνητίτη -το μαγνητικό μεταλλικό στοιχείο στη σπονδυλική στήλη, που υποστήριζε ο Baker- είναι η μια θεωρία. Ο μαγνητίτης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε μαγνητικά πεδία και θα μπορούσε να είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να κατευθύνει τα ζώα στον Βορρά και να τους «λέει» ακόμα και το υψόμετρο στο οποίο βρίσκονται. Υπάρχει μαγνητίτης στο ράμφος των πουλιών και στη μύτη των ψαριών, ακόμα και στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ωστόσο, μπορεί απλώς ο μαγνητίτης να είναι μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος, χωρίς να παίζει κάποιο ρόλο στην πλοήγηση.

Η δεύτερη θεωρία έχει να κάνει με την πρωτεΐνη κρυπτόχρωμα, η οποία όταν αλληλεπιδρά με ορισμένα μήκη κύματος αλλάζει τη χημική της συμπεριφορά. Παρ’ όλα αυτά, το ερώτημα αν όντως έχουμε μαγνητική αίσθηση παραμένει ακόμα επιστημονικά αναπάντητο.

Σημαντικό το γήινο μαγνητικό πεδίο

Λόγω του ρευστού, ζεστού, αγώγιμου περιστρεφόμενου πυρήνα της, η Γη έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλο μαγνητικό πεδίο, το οποίο περιβάλλει ολόκληρο τον πλανήτη, θωρακίζοντάς τον από τα ηλιακά φορτισμένα σωματίδια που τον βομβαρδίζουν μέσω του ηλιακού ανέμου. Οι μαγνητικές δυναμικές γραμμές ξεκινάνε από τον Νότιο Πόλο και καταλήγουν στον Βόρειο, έχοντας στους δύο πόλους τη μεγαλύτερη ένταση. Μ’ άλλα λόγια, η Γη είναι ένας τεράστιος φυσικός μαγνήτης. Το γεωμαγνητικό πεδίο το αντιλαμβανόμαστε εύκολα, με μια μαγνητική πυξίδα. Μια μαγνητισμένη βελόνα που μπορεί να περιστρέφεται ελεύθερα υποδεικνύει πάντα τον Βορρά, αφού ευθυγραμμίζεται με τις μαγνητικές δυναμικές γραμμές του γήινου πεδίου. Ο βόρειος μαγνητικός πόλος της μαγνητικής πυξίδας είναι αυτός που οι γραμμές του θα καταλήξουν στο Βορρά. Συνεπώς, στον νότιο γεωγραφικό πόλο της Γης, είναι ο βόρειος μαγνητικός της πόλος και, αντίστοιχα, στον βόρειο γεωγραφικό πόλο είναι ο νότιος. Γι’ αυτό άλλωστε οι μαγνήτες στρέφουν τον βόρειο μαγνητικό τους πόλο πάντα προς το Βορρά.

Πηγή: doryforos.gr

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος της Γης μετακινείται γρήγορα προς τη Σιβηρία

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος της Γης μετακινείται ασυνήθιστα γρήγορα από τον Καναδά προς τη Σιβηρία και προβληματίζει τους επιστήμονες

Μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει στην επιστημονική κοινότητα η ασυνήθιστα γρήγορη μετακίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου, ο οποίος απομακρύνεται συνεχώς από τον Καναδά, κινούμενος ολοένα και ανατολικότερα προς τη Σιβηρία.

Ενώ το 1900 βρισκόταν κάπου στην ξηρά του ανατολικού Καναδά, σήμερα πια βρίσκεται κάπου στον Αρκτικό Ωκεανό, αρκετά χιλιόμετρα βόρεια του γεωγραφικού βορείου πόλου (οι δύο πόλοι δεν ταυτίζονται).

Οι πυξίδες καθίστανται περιττές, καθώς ο μαγνητικός βορράς μετακινεί 55 χιλιόμετρα το χρόνο – και οι επιστήμονες δεν έχουν ιδέα γιατί συμβαίνει.

Η κίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου, η οποία οφείλεται στις μετακινήσεις του λιωμένου σιδήρου στον καυτό πυρήνα της Γης, είναι τόσο γρήγορη, που οι ειδικοί στον γεωμαγνητισμό από όλο τον κόσμο αναγκάζονται να προχωρήσουν εσπευσμένα σε κάτι ασυνήθιστο: στην αναθεώρηση του Παγκόσμιου Μαγνητικού Μοντέλου στις 15 Ιανουαρίου.

«Η θέση του βόρειου μαγνητικού πόλου φαίνεται να κυβερνάται από δύο μεγάλα στρώματα μαγνητικού πεδίου, το ένα κάτω από τον Καναδά και το άλλο κάτω από τη Σιβηρία», δήλωσε ο Phil Livermore, γεωμαγνητιστής στο Πανεπιστήμιο του Leeds στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Το στρώμα της Σιβηρίας φαίνεται να κερδίζει τον ανταγωνισμό.»

Το εν λόγω Μοντέλο περιγράφει το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας και αποτελεί το θεμέλιο της σύγχρονης πλοήγησης, από τα συστήματα των πλοίων ως το Google Maps στα κινητά τηλέφωνα. Η τελευταία αναθεώρηση του μοντέλου είχε γίνει το 2015 και η επόμενη προγραμματιζόταν για το 2020, όμως θα επισπευσθεί εξαιτίας της απρόσμενα γρήγορης κίνησης του μαγνητικού πόλου του Βορρά, κάτι που έχει ως συνέπεια το μοντέλο να εμφανίζει πλέον ολοένα μεγαλύτερο σφάλμα.

«Το σφάλμα αυξάνεται συνεχώς», δήλωσε στο»Nature» ο Arnaud Chulliat,γεωμαγνητιστής στο Πανεπιστήμιο του Colorado Boulder και της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) με τους ειδικούς να αναρωτιούνται τι συμβαίνει.

Σύμφωνα με το»Nature» , ένας γεωμαγνητικός παλμός κάτω από τη Νότια Αμερική το 2016 μετατόπισε το μαγνητικό πεδίο απροσδόκητα. Αυτό επιδεινώθηκε από την κίνηση του βόρειου μαγνητικού πόλου. «Το γεγονός ότι ο πόλος μετακινείται γρήγορα κάνει την περιοχή πιο επιρρεπής σε μεγάλα λάθη», δήλωσε ο Chulliat.

Το μαγνητικό πεδίο της Γης έχει μετακινηθεί απροσδόκητα και οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι γιατί

Οι επιστήμονες της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ και της Βρετανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, που παρακολουθούν συνεχώς το φαινόμενο, σύμφωνα με το «Nature», συνειδητοποίησαν ότι έχει επιταχυνθεί πολύ, με αποτέλεσμα το Παγκόσμιο Μαγνητικό Μοντέλο να είναι πια τόσο ανακριβές, ώστε ξεπερνά το αποδεκτό όριο για τα σφάλματα πλοήγησης.

Η θέση του βόρειου μαγνητικού πόλου -που υπολογίστηκε για πρώτη φορά το 1831 από τον Τζέιμς Κλαρκ Ρος- «περιπλανιέται» με απρόβλεπτο τρόπο, κάτι που έχει ανέκαθεν γοητεύσει εξερευνητές και επιστήμονες. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η κίνηση του πόλου έγινε πιο γρήγορη, από περίπου 15 χιλιόμετρα ετησίως έως τότε, σε 55 χιλιόμετρα το χρόνο. Το 2001 για πρώτη φορά ο πόλος εισήλθε στον Αρκτικό Ωκεανό, ενώ το 2018 διέσχισε τη νοητή Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας (International Date Line), περνώντας έτσι από το δυτικό στο ανατολικό ημισφαίριο και βάζοντας «πλώρη» ολοταχώς για τη Σιβηρία.

Προς το παρόν, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα γιατί έχει επιταχυνθεί τόσο δραματικά η κίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου.

πηγή και αναφορές:

• cnn.gr
• newsweek.com
• express.co.uk

Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν τη Θεωρία της Σχετικότητας σε γαλαξιακό επίπεδο

Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν είναι ίσως ό,τι πιο σημαντικό στην κατανόηση του σύμπαντος μέχρι σήμερα. Αλλά ισχύει για κάτι τόσο τεράστιο όσο ένας γαλαξίας; Η θεωρία λέει ναι, ωστόσο μόλις πρόσφατα επιστήμονες κατάφεραν να το επιβεβαιώσουν και με μετρήσεις.

Στις δοκιμές τους χρησιμοποίησαν δύο σχετικά απόμακρους γαλαξίες, οι οποίοι βρίσκονταν ο ένας μπροστά από τον άλλον σε σχέση με εμάς. Αξιοποιώντας το Hubble Space Telescope στο διάστημα και το Very Large Telescope στη Χιλή, κατάφεραν να μετρήσουν τη μάζα του μπροστινού γαλαξία χρησιμοποιώντας το βαρυτικό εστιασμό του γαλαξία στο background καθώς και την ταχύτητα των άστρων στις άκρες του. Συγκρίνοντας τη μάζα του γαλαξία με την καμπύλη του χωροχρόνου, η ομάδα διαπίστωσε πως η μάζα ήταν αυτή που προέβλεπε η Θεωρία της Σχετικότητας. Οι επαναλαμβανόμενες μετρήσεις έδωσαν περιθώριο λάθους μόλις 9%, που μπορεί να ακούγεται πολύ, είναι όμως η πιο ακριβής μέτρηση της σχετικότητας μέχρι σήμερα, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαίωσε πως η θεωρία ισχύει στην πράξη.

ΠΗΓΗ: unboxholics.com

Επιστήμη: Η ατμόσφαιρα της γης φθάνει πέρα από το φεγγάρι

Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό, εωσότου ‘ξεσκονίσαμε’ παρατηρήσεις που είχαν γίνει πριν δύο δεκαετίες από τη διαστημοσυσκευή SOHO», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Ίγκορ Μπαλιούκιν του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσίας.

Το εξωτερικό μέρος της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας εκτείνεται αρκετά πέρα από το φεγγάρι, σχεδόν στη διπλάσια απόσταση Γης-Σελήνης, σύμφωνα με νέες επιστημονικές εκτιμήσεις.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) ανακοίνωσε ότι μια νέα ανάλυση παλαιότερων παρατηρήσεων του ευρω-αμερικανικού ηλιακού παρατηρητηρίου SOHO (Solar and Heliospheric Observatory) δείχνει ότι το αέριο στρώμα που τυλίγει τη Γη, φθάνει σε απόσταση έως 630.000 χιλιομέτρων ή περίπου 50 φορές όσο η διάμετρος του πλανήτη μας.

«Ουσιαστικά η Σελήνη κινείται διαμέσου της ατμόσφαιρας της Γης. Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό, εωσότου ‘ξεσκονίσαμε’ παρατηρήσεις που είχαν γίνει πριν δύο δεκαετίες από τη διαστημοσυσκευή SOHO», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Ίγκορ Μπαλιούκιν του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσίας.

Στην εξώσφαιρα, εκεί όπου η γήινη ατμόσφαιρα αναμιγνύεται με το διάστημα, υπάρχει ένα νέφος ατόμων υδρογόνου που λέγεται γεωκορώνα. Το όργανο SWAN του SOHO ανίχνευσε την «υπογραφή» του υδρογόνου και αποκάλυψε ότι τελικά η ατμόσφαιρα, αν και πολύ αραιή, φθάνει αρκετά πέρα από το φεγγάρι.

Το πρώτο τηλεσκόπιο στη Σελήνη, που είχε τοποθετηθεί από τους αστροναύτες της αποστολής «Απόλλων 16» το 1972, είχε τραβήξει μια εικόνα της γεωκορώνας που περιβάλλει τη Γη και λάμπει στο υπεριώδες φως. Όμως τότε δεν είχε γίνει αντιληπτό ότι το φεγγάρι στην πραγματικότητα βρίσκεται μέσα στη γεωκορώνα.

Ο Ήλιος αλληλεπιδρά με τα άτομα υδρογόνου μέσω ενός συγκεκριμένου μήκους κύματος του υπεριώδους φωτός (γνωστού ως Lyman-alpha), το οποίο τα εν λόγω άτομα μπορούν τόσο να απορροφήσουν όσο και να εκπέμψουν. Επειδή αυτό το είδος φωτός απορροφάται από τη γήινη ατμόσφαιρα, μπορεί να είναι ορατό μόνο από το διάστημα.

Το SOHO μπορεί να «πιάσει» το φως Lyman-alpha από τη γεωκορώνα. Οι μετρήσεις του δείχνουν ότι σε απόσταση 60.000 χιλιομέτρων από τη Γη υπάρχει μια πυκνότητα 70 ατόμων υδρογόνου ανά κυβικό εκατοστό, ενώ στην απόσταση της Σελήνης μόνο 0,2 άτομα/κυβικό εκατοστό.

Τα σωματίδια αυτά, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν συνιστούν κάποια απειλή για τις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στο φεγγάρι.

Όμως η γεωκορώνα της Γης, δηλαδή αυτό το αραιό νέφος υδρογόνου, μπορεί να δημιουργήσει παρεμβολές σε μελλοντικές αστρονομικές παρατηρήσεις που μπορεί να γίνουν από την επιφάνεια της Σελήνης ή από δορυφορικό τηλεσκόπιο κοντά σε αυτήν.

Πηγή: skai.gr

«Ο Θάνατος δεν είναι το τέλος» λένε οι επιστήμονες σύμφωνα με τον Αϊνστάιν

Η καινούργια προσέγγιση στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου λέγεται Βιοκεντρισμός, και προέρχεται τόσο από το χώρο της κβαντοφυσικής και της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, όσο και από τον ίδιο τον Αϊνστάιν

Σύμφωνα με ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της επιστήμης, καμίας μορφής ενέργεια δεν χάνεται. Δεν δημιουργείται και δεν καταστρέφεται απλά υπάρχει. Ξεκινώντας από αυτό, και με δεδομένο ότι ο εγκέφαλος, είναι μια τεράστια γεννήτρια ενέργειας, οι επιστήμονες καλούνται να απαντήσουν στο τι γίνεται αυτή η ποσότητα ενέργειας, όταν ο εγκέφαλος σταματήσει λόγω θανάτου να λειτουργεί. Είναι πιθανόν να μεταβιβάζεται σε ένα παράλληλο σύμπαν;

Για τους μελετητές, η θεωρία των παράλληλων συμπάντων, είναι μια πραγματικότητα πολύ πιο αντικειμενική από αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα δεδομένου ότι έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, θεμελιώδεις όσον αφορά την προσέγγιση μας απέναντι στην πραγματικότητα, δεν υφίστανται όπως τις αντιλαμβανόμαστε. Οτιδήποτε ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και χρησιμοποιεί σαν πληροφορία, είναι απλά ένα εργαλείο κατανόησης ενός συγκεκριμένου χωροχρόνου μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας. Κάτι που αποδεικνύεται από την ανικανότητα του εγκεφάλου, να κατανοήσει την ύπαρξη του συμπαντικού απείρου, εφ’ όσον ο προγραμματισμός του, του καθιστά κατανοητά μόνο τα πεπερασμένα σύνολα.

Σε ένα σύμπαν χωρίς χώρο και χρόνο (με τις έννοιες που εμείς τους δίνουμε) όπως στην ουσία έχει αποδειχτεί ότι είναι το σύμπαν, η έννοια του θανάτου, του τέλους, πολύ απλά δεν υφίσταται λένε οι ειδικοί. Υφίσταται η εμπειρία του θανάτου, όπως τον βιώνουμε με το συγκεκριμένης λειτουργίας εγκέφαλο μας, αλλά κατά πόσο αυτή η εμπειρία, ανταποκρίνεται σε μια αντικειμενική πραγματικότητα, για την οποία δεν έχουμε εργαλεία κατανόησης;

Ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε παραδεχτεί με αφορμή το θάνατό ενός φίλου του, του Μπέσο: «Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από μένα. Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά και μόνο μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση».

Σύμφωνα με τη μελέτη των επιστημόνων, η αθανασία δεν είναι μια διαρκής ύπαρξη σε έναν κόσμο δίχως τέλος γιατί πολύ απλά σαν έννοια, κατοικεί έξω από την έννοια του χρόνου όπως τον ξέρουμε. Σε έναν κόσμο έξω από την αντιληπτική μας ικανότητα, κι από ότι θεωρούμε πραγματικό και μη.

Όσο δεδομένη είναι η περιορισμένη μας ικανότητα στον προσδιορισμό της πραγματικότητας άλλο τόσο είναι και η ικανότητά μας στον προσδιορισμό της μη πραγματικότητας. Αυτής που δεν περιορίζεται από το χώρο, το χρόνο και τους νόμους ενός χιλιοστού του σύμπαντος, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη την δημιουργία και τις παράλληλες, άπειρες όπως και ο χωροχρόνος, μορφές της.

Πηγή: iefimerida.gr

Έρευνα δείχνει πως το ταξίδι στο χρόνο είναι μαθηματικά εφικτό

Πριν ακόμα ο Αϊνστάιν διατυπώσει τη Θεωρία της Σχετικότητας, οι άνθρωποι οραματιζόντουσαν το ταξίδι στο χρόνο και ενδεχομένως κάτι τέτοιο να μην απέχει και πολύ από την πραγματικότητα αφού έρευνα υποστηρίζει πως το ταξίδι στο χρόνο είναι μαθηματικά εφικτό.

Κάνοντας μια αναφορά στη Θεωρία της Σχετικότητας, θα πάμε στο Νοέμβριο του 1915 όπου ο Αϊνστάιν, ενώπιον της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, διατύπωσε κάτι που αντικαθιστούσε την εξήγηση του Ισαάκ Νεύτωνα για τη βαρύτητα και προκάλεσε αντιδράσεις. Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, η βαρύτητα δε θεωρείται σαν το αποτέλεσμα μιας δύναμης αλλά στην καμπύλωση του χωροχρόνου, η οποία προκαλείται από την περιεχόμενη στον χωρόχρονο μάζα και ενέργεια.

Αναφορικά με την έρευνα που έγινε από δύο καθηγητές Φυσικής και Μαθηματικών του University of British Columbia, υποστηρίζεται πως το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό. Πιο συγκεκριμένα ο Ben Tippett δήλωσε πως ενώ οι άνθρωποι θεωρούν πως το ταξίδι στο χρόνο είναι στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας, μπορεί τελικά να γίνει πραγματικότητα χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα μαθηματικά.

Ο Ben Tippett σε συνεργασία με τον αστροφυσικό του Πανεπιστήμιου του Maryland, David Tsang, ανέπτυξε έναν μαθηματικό τύπο που χρησιμοποιεί τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν για να αποδείξει πως το ταξίδι στο χρόνο είναι θεωρητικά εφικτό. Για να γίνει πιο κατανοητός αναφέρει πως οι άνθρωποι θα πρέπει να το φανταστούν σαν να μεταβαίνουν μπροστά και πίσω μέσω του χωροχρόνου, μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Κλασσική και Κβαντική Βαρύτητα”.

Επιπλέον, αναφέρουν τη διαδικασία αυτή με το όνομα TARDIS το οποίο προέρχεται από το “Traversable Acausal Retrograde Domain In Space-time”, κατά την οποία υπάρχει ένα μοντέλο της λεγόμενης “μηχανής του χρόνου” χρησιμοποιεί την καμπύλωση του χωροχρόνου για να λυγίσει το χρόνο κυκλικά και όχι σε ευθεία γραμμή, μιας και ο κύκλος θα μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο.

Το συγκεκριμένο μοντέλο υποστηρίζει πως ο χρόνος θα μπορεί να λυγίσει γύρω απο αντικείμενα μεγάλης μάζας με τον ίδιο τρόπο που κάνει ο φυσικός χώρος στο σύμπαν. Για τους Tippet και Tsang, η χρονομηχανή TARDIS είναι μια “φούσκα” χωροχρόνου που ταξιδεύει πιο γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός στο παρελθόν και το μέλλον κατά μήκος μιας κυκλικής διαδρομής μέσα στο χωροχρόνο.

Προς το παρόν δεν είναι εφικτό να κατασκευαστεί μια τέτοια μηχανή του χρόνου, παρά το ότι μαθηματικά είναι εφικτό, μιας και χρειάζεται η απαραίτητη εξωτική ύλη όπως την ονομάζουν οι συγκεκριμένοι επιστήμονες, για να μπορέσουν να κάμψουν το χωροχρόνο με τρόπους τους οποίους δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που υποστηρίζει κάποιος την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού στο χρόνο, μιας και υπάρχουν πειράματα όπως αυτό με τη διέγερση φωτονίων που ταξιδεύουν στο χρόνο σε περιβάλλον εργαστηρίου. Τέλος, υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν πως η μηχανή του χρόνου δε μπορεί να υπάρξει μιας και το ταξίδι στο χρόνο δεν είναι εφικτό, ενώ άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει επειδή δεν υπάρχει μέλλον στο οποίο μπορούμε να ταξιδέψουμε. Για αυτό το λόγο η μελέτη του χωροχρόνου είναι κάτι το συναρπαστικό και ταυτόχρονα προβληματίζει όσους ασχολούνται με αυτό.

Πηγή: thescinewsreporter.com

Συγγραφέας:

Από το ίδιο Τεύχος

Περισσότερα Άρθρα ΔΙΑΦΟΡΑ