Σύγχρονες vs παραδοσιακές πόλεις

Αποϊεροποίηση των σημερινών πόλεων – πολιτισμών.

Τι ευτυχία να είσαι πολίτης μιας σύγχρονης πόλης! Έχεις τα πάντα, σού ανήκουν τα πάντα, και δεν υποχρεούσαι να κάνεις τίποτα!

Περπατάς στους δρόμους, κάνεις την βόλτα σου ανάμεσα σε θυμωμένους οδηγούς, και τρελαμένους πεζούς, εσύ όμως δεν σκέφτεσαι και είσαι καλά, στον κόσμο σου.

Φυσικά υπάρχουν και δύσκολα πράγματα όπως θυμός, γκρίνια, ένταση, αγένεια, φωνές, εύκολοι τσακωμοί, βρώμικα κτήρια, καυσαέριο, άστεγοι, και το κράτος πουθενά… σε τί πόλεις ζούμε, θεέ μου! Μα δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος να φροντίσει εμάς τους νόμιμους δικαιούχους κατοίκους της πόλης μας.

Νόμιμοι δικαιούχοι, πολίτες, κάτοικοι μιας πόλης. Ποιός αλήθεια μας ορίζει ως πολίτες; Τι σημαίνει πολίτης; Και πώς ήταν οι πόλεις του παρελθόντος; Πάντα ήταν έτσι;

Διαβάζοντας για τους παραδοσιακούς – μυητικούς πολιτισμούς έμαθα την έννοια που έδιναν στην πόλη. Πόλη, λοιπόν, ήταν μια κατάσταση της συνείδησης.. Μια κατάσταση της συνείδησης, αυτό που διαχώριζε το χάος από το ιερό. Δηλαδή, όχι ένα κομμάτι γης φραγμένο και κτισμένο με σκοπό να εξυπηρετήσει απλά κάποιες ανάγκες, αλλά ένας ιεροποιημένος χώρος, στον οποίο κυριαρχούσε η δικαιοσύνη, η ομόνοια, η ευγένεια. Σκοπός της ήταν να διατηρήσει, να προστατεύσει και να εξελίξει την ύπαρξη των ανθρώπων. Η πόλη οριζόταν από το κέντρο της.. Κέντρο ήταν το πιο δυνατό σημείο στην γη, ένα σημείο δύναμης που έπαιζε τον ρόλο της γέφυρας ανάμεσα στον ουρανό και την γη: Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ. Αυτή η ακρόπολη έδινε το στίγμα, θύμιζε στους πολίτες, ότι ο σκοπός τους ήταν να κυριαρχεί η συναδελφοσύνη και η δικαιοσύνη. Καθαρά Ανθρώπινα στοιχεία τα οποία πηγάζουν από την ακρόπολη, που κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του: το πιο πνευματικό κομμάτι του εαυτού του. Στην πόλη εκείνη επίσης υπήρχε η αγορά, ο χώρος όπου οι άνθρωποι επικοινωνούσαν, αντάλλασσαν ιδέες και εμπορεύματα, κοινωνικοποιούνταν, ενώνονταν. Και βέβαια υπήρχε και ο αγρός, ο χώρος που περιέβαλε την πόλη και της έδινε την δυνατότητα να τραφεί, να πάρει καρπούς, ώστε να επιτρέψει στους πολίτες της να ζουν όλοι καλά.
Οι άνθρωποι κατακτούσαν το δικαίωμα να λέγονται πολίτες. Διαμορφώνονταν για αυτό. Δεν αποκτούσαν το δικαίωμα επειδή απλά τύχαινε να γεννηθούν μέσα στα όρια της πόλης. Ο πολίτης γεννιέται και γίνεται – λέγανε.

Στο σήμερα, παρατηρώντας την ζωή σε μια σύγχρονη πόλη, αυτό που πρώτα θα παρατηρήσουμε είναι ότι δεν μιλάμε για ζωή, αλλά για ένα αγώνα επιβίωσης. Επιβίωση σε πολλά επίπεδα. Φαντάσου ότι σε αυτήν την σύγχρονη πόλη, που μοιάζει πολύ με αυτήν που και εσύ ζεις, χρειάζεται να δουλέψεις, να ψωνίσεις, να περπατήσεις, να οδηγήσεις, να κάνεις πολλά πολύ απλά πράγματα. Σου λέω φαντάσου… αν και στην πραγματικότητα πρέπει να πω «θυμήσου».

Θυμήσου πώς είναι το πρωί που πας στην στάση να πάρεις το λεωφορείο για να πας στην δουλειά σου, αν είσαι από τους τυχερούς και έχεις δουλειά, τον τρόπο που σπρώχνονται όλοι να μπουν μέσα, πως δεν κτυπούν εισιτήριο (ευκαιρία να γλυτώσουν κάτι και να αντισταθούν και στο σύστημα) και όταν μπουν, κάθονται αν βρουν θέση, αδιαφορώντας για την έγκυο, το γεροντάκι ή το άτομο με ειδικές ανάγκες.

Θυμήσου στην δουλειά σου πώς είναι οι σχέσεις, οι συμπεριφορές, ακόμα και μια καλημέρα κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να την πεις και να την ακούσεις στ΄ αλήθεια.

Θυμήσου, όταν περπατάς, πως πρέπει να κοιτάς συνέχεια πίσω σου, δίπλα σου, μην και κάποιος σε πλησιάσει, σε αρπάξει, σε κλέψει. Καλά αν αυτό συμβεί σε κάποιον άλλον, δεν θα σταθείς, όχι, δεν είσαι για τέτοια, εσύ κοιτάς την δουλειά σου και τον εαυτό σου, αλίμονο.

Θυμήσου, πως σε κάθε στενό βρίσκεται και κάποιος που ζητά βοήθεια, μα για όνομα του θεού, όλους θα τους βοηθήσεις εσύ; Και εσένα ποιος θα σε βοηθήσει;

Θυμήσου, όταν οδηγείς – θεέ μου – πώς παίρνουν δίπλωμα οι άλλοι, τόσο άχρηστοι, τόσο αργοί, στέκονται στα στοπ, στέκονται στα φανάρια, δεν σε αφήνουν να τρέξεις, να νοιώσεις το αμάξι σου να σκίζει τον αέρα. Αλλά δεν πειράζει, εν τέλει, βάζεις δυνατά την μουσική σου και ευχαριστιέσαι ακόμα και αυτό.

Θυμήσου, πως κάθε φορά που κρατάς ένα σκουπίδι, ένα αποτσίγαρο, ένα χαρτί, δεν θα χάσεις χρόνο να βρεις κάδο. Θα το πετάξεις στον μεγάλο κάδο του δρόμου… εξάλλου οι δρόμοι είναι βρώμικοι, η πολιτεία δεν κάνει σωστά την δουλειά της, το δικό σου σκουπιδάκι θα κάνει την διαφορά;

Θυμήσου, όταν γυρνάς στο σπίτι το βράδυ, κουρασμένος, άκεφος, με μια πικρή γεύση στο στόμα επειδή άκουσες στις ειδήσεις πως κάπου, κάποιος σκοτώθηκε, ένα παιδάκι χάθηκε, ένα σκυλί κακοποιήθηκε, ένα γεροντάκι δεν άντεξε…

Αλλά οκ, θα γυρίσεις σπιτάκι σου, θα τα ξεχάσεις όλα αφού μιλήσεις με τον φίλο σου στο κινητό, κατηγορώντας αυτή την άδικη κοινωνία που δεν σε αφήνει να χαρείς όλα όσα δικαιούσαι.

Γιατί δικαιούσαι, σωστά; Έχεις δικαιώματα εσύ, αυτό το θυμάσαι πάντα.

Αλήθεια, υποχρεώσεις έχεις; Αναγνωρίζεις ότι μέσα σε όλα τα τραγικά που σου συμβαίνουν είσαι ο πρωταγωνιστής;

Αναγνωρίζεις, ότι όλα αυτά που σου λείπουν, είναι όλα αυτά που δεν κάνεις;

Αν εσύ έλεγες καλημέρα το πρωί και δεν έσπρωχνες στην στάση, χτύπαγες εισιτήριο, φερόσουν καλά στην δουλειά, συμπονούσες τους συνανθρώπους σου, ήσουν ευγενικός με τους πιο αδύναμους, είχες οικολογική συνείδηση και κράταγες τους δρόμους καθαρούς, οδηγούσες με προσοχή, θα ήταν όλα καλύτερα;

Ναι, όλα καλύτερα… γιατί εσύ είσαι ένα κομμάτι ενός συνόλου, που ξέρει να ζητά, αλλά όχι να δίνει. Φαντάσου, λοιπόν, και τώρα ισχύει το φαντάσου… ότι όλοι – ή σχεδόν όλοι – έκαναν το ίδιο, έκαναν το σωστό, το ευγενικό, το όμορφο. Δεν θα ήταν πολύ καλύτερα όλα;

Η πολιτεία είσαι εσύ, άνθρωπε. Η ευθύνη της πόλης είναι δική σου, το δικαίωμα να είσαι πολίτης δεν στο κληροδοτεί κανείς, το κατακτάς μόνος σου, αγαπώντας και παλεύοντας να κρατήσεις την πόλη σου καθαρή, δίκαιη και σωστή, όπως κάνεις και στο σπίτι σου. Η πόλη είναι το σπίτι σου, οι συμπολίτες είναι τα αδέλφια σου, και εσύ είσαι πολύ καλύτερος από όσο πιστεύεις.

Όταν λέω εσύ, εννοώ εγώ, εννοώ εμείς.

Συγγραφέας: Δαϊκίδου Καίτη