Με το διακριτικό σύρσιμο των ποδιών και το απαλό θρόισμα των ενδυμάτων… με το φως των δαυλών που δημιουργεί σκιές και υποψίες οραμάτων… με τη σιωπή που πάλλεται και ψιθυρίζει λόγια αλλότρια… μια Ιερή Μυσταγωγία ξεκινάει. Είναι η ελεύθερη κίνηση της Ψυχής μας, μια ιερή μέθη που μας στροβιλίζει και μας ανυψώνει στις πιο υψηλές σφαίρες του Εαυτού μας…
Κλείνοντας τα μάτια, αφήνοντας πίσω μας τους εφήμερους προβληματισμούς και τις παροδικές συγκινήσεις, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πετάξει και να βρεθεί σε έναν τόπο ιερό. Στο άδυτο των Μυστηρίων, εκεί όπου οι τελετουργίες μετουσιώνουν το σκοτάδι σε φως, εκεί όπου ο άνθρωπος πεθαίνει συμβολικά, για να αναγεννηθεί νέος και καλύτερος.
Τι συνέβαινε, αλήθεια, στα Μυστήρια; Ποια ήταν η απόκρυφη γνώση που λάμβαναν οι άνθρωποι και ποια τα βιώματα που άλλαζαν τη ζωή τους; Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια. Ο όρκος σιωπής ήταν απόλυτος. Μόνο όποιος είχε αποδείξει την ηθική του αξία είχε πρόσβαση στα μυστικά της ζωής και του θανάτου, στα μυστήρια της φύσης και του σύμπαντος…
Ωστόσο, κάποια στιγμή, οι εσωτερικές γνώσεις βρήκαν πέρασμα στον εξωτερικό κόσμο. Κι έτσι γεννήθηκε το μυστηριακό θέατρο ως ένας τρόπος εκλαϊκευσης της μυητικής διαδικασίας. Σίγουρα μας φαίνεται μεγάλη η απόσταση ανάμεσα σε έναν τόπο Μυστηρίων κι ένα λαϊκό θέατρο. Ίσως, όμως, η πραγματική διαφορά να βρίσκεται στη συνείδηση των ανθρώπων.
Αλήθεια, κατά πόσο ήταν σε θέση οι ηθοποιοί να αντιληφθούν το εσωτερικό νόημα ενός έργου γραμμένου από έναν μυημένο στα Μυστήρια; Μπορούσαν να βιώσουν τη Θεία έκσταση και να τη μεταβιβάσουν στους θεατές; Και, οι θεατές, έμεναν στις εξωτερικές περιπέτειες του εκάστοτε ήρωα ή έκαναν τη δική τους εσωτερική περιπλάνηση; Αυτή είναι μία από τις πιο μαγικές όψεις του μυστηριακού θεάτρου: ο καθένας, ανάλογα με το επίπεδο συνείδησης και διαμόρφωσής του, θα κατανοήσει και θα βιώσει λιγότερο ή περισσότερο τη Μία και μοναδική πραγματικότητα.
Ο μυημένος «ηθοποιός» αλλάζει μάσκες, όπως ο άνθρωπος εναλλάσσει τις διαθέσεις και τις σκέψεις του. Όμως, πίσω από κάθε προσωπείο και κάθε μορφή, η Ψυχή του παραμένει μία ως προς την ουσία της. Είναι πάντα η ίδια Ψυχή που ταξιδεύει, σπάζοντας το απατηλό φράγμα του χώρου και του χρόνου. Κι έτσι, σε μία, σε εκατό ή σε χίλιες ζωές, συσσωρεύει πολύτιμες εμπειρίες, μαθαίνει και εξελίσσεται. Αυτό είναι το μυητικό θέατρο. Μια αλχημική διαδικασία που μας εξευγενίζει, μας εξαγνίζει και μας λυτρώνει από τα δεσμά της Μοίρας. Μια ιερή τελετουργία που μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ελεύθερη βούλησή μας, για να μετατρέψουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας σε έναν μικρό ή μεγάλο ήρωα.
Το μυστηριακό θέατρο είναι η ίδια η Ζωή. Είναι η Ζωή που μας καλεί και μας ζητάει να μην μείνουμε στα παρασκήνια, αλλά να έχουμε το θάρρος να γίνουμε οι ίδιοι πρωταγωνιστές. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Όμως, όσο κι αν πονάμε, όσο κι αν δοκιμαζόμαστε, αυτή είναι η ευκαιρία μας…
Σε μια σκηνή ντυμένη με χρώματα απατηλά και με ένα άγνωστο σενάριο γραμμένο από αόρατο χέρι, εμείς καλούμαστε να αυτοσχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε. Πολλές φορές θα αλλάξουμε προσωπεία και ενδύματα. Θα κλάψουμε και θα γελάσουμε, θα απελπιστούμε και θα ονειρευτούμε. Κι αν τα μάτια μας τυφλωθούν από τα φώτα των επιτυχιών ή αποτυχιών μας, κι αν τρομάξουμε από τις φωνές των θεατών που δεν μπορούμε να διακρίνουμε, ας εστιάσουμε την προσοχή μας στη φωνή που βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά μας. Εκείνη του υποβολέα, που, αθέατος αλλά πραγματικός, μάς ψιθυρίζει τις επόμενες λέξεις και κινήσεις. Είναι το πιο εσωτερικό μέρος του εαυτού μας, η ίδια μας η Ψυχή, που μπορεί να μας οδηγήσει ορθά προς την εκπλήρωση του απώτερου σκοπού της ύπαρξής μας. Αρκεί να την ακούσουμε…
Κι όταν τα φώτα της σκηνής χαμηλώσουν και τελικά σβήσουν, όταν οι κερκίδες του θεάτρου αδειάσουν κι επικρατήσει η σιωπή, εμείς θα απομείνουμε μόνοι. Αλλά θα αποχωρήσουμε με το κεφάλι ψηλά, λυτρωμένοι και γαλήνιοι. Επειδή θα γνωρίζουμε πως σε αυτήν την παράσταση δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Μα, πάνω απ’ όλα , θα είμαστε σίγουροι ότι Ζήσαμε… δυνατά κι αληθινά!