Υπήρξε η Ατλαντίδα;
Πλήθος βιβλίων έχουν γραφτεί γι’ αυτό το θέμα. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του παγκόσμιου εσωτερισμού τις οποίες εκθέτει θαυμάσια η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ στο μνημειώδες έργο της Μυστική Δοξασία» η Ατλαντίδα υπήρξε. Δύο διάλογοι του Πλάτωνα αναφέρονται στην Ατλαντίδα και στον κατακλυσμό που την εξαφάνισε: ο Τίμαιος και ο Κριτίας. Θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε περιληπτικά τα πλατωνικά στοιχεία, συσχετίζοντάς τα με τις παγκόσμιες εσωτερικές παραδόσεις. Πρέπει οριστικά να πάψουν να είναι αίνιγμα και παραμύθι, καθώς αντιπροσωπεύουν μια πραγματική σελίδα της ανθρώπινης Ιστορίας. Όλα τα παραπάνω τονίζει η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ στη «Μυστική Δοξασία», χαρακτηρίζοντας εξαιρετική την παρουσίαση του θέματος από τον Πλάτωνα, με έναν τρόπο επαναστατικό για την εποχή του.
Πρωτοπόρος ο Πλάτωνας, περιγράφει στον Κριτία τον πολιτισμό της Ατλαντίδας και την πρωτεύουσά της, την Ποσειδωνία. Γράφει ότι ήταν μεγαλύτερη από τη Λιβύη (Αφρική) και την Ασία μαζί. Βρισκόταν κάτω από την προστασία του Ποσειδώνα. Η βασιλική γενιά της Ατλαντίδας εμφανιζόταν να κατάγεται από τον Ποσειδώνα.
Η περίφημη πρωτεύουσα διαμορφώθηκε από αυτόν με περιμετρικές ζώνες ξηράς και θάλασσας αλλεπάλληλα*46. Μια παρόμοια δομή φαίνεται να είχε και η αρχαία πρωτεύουσα των Αζτέκα, Τενοτσιτλάν. Σημειωτέον ότι στους λαούς αυτούς υπήρχε η παράδοση ότι προέρχονταν από μια νήσο που ονομαζόταν Αζτλάν και βρισκόταν στο σημερινό Ατλαντικό Ωκεανό. Ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε την εποχή της Ατλαντίδας από τεχνολογική άποψη ήταν αρκετά υψηλός. Στην αρχιτεκτονική, τη μεταλλουργία, τη βιογενετική, την ψυχολογία είχαν μεγάλες γνώσεις και επιτεύγματα*47. Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι είχαν ορυχεία, έλιωναν τα μέταλλα και ότι υπήρχε σε αφθονία ένα μέταλλο, το οποίο αγνοούμε σήμερα, τον ορείχαλκο*48, τον οποίο μόνο ο χρυσός ξεπερνούσε σε αξία. Είχαν τεράστιες γνώσεις Αστρονομίας*49 και Αλχημείας. Ήταν ανεπτυγμένη η γεωργία και η κτηνοτροφία. Είχαν αξιόλογο σύστημα πολεοδομίας, ύδρευσης και αποχέτευσης.
Ο Πλάτωνας περιγράφει τα καταπληκτικά αρχιτεκτονικά έργα που είχαν πραγματοποιήσει διαδοχικά στην πρωτεύουσά τους. Τονίζει μάλιστα ότι τα τείχη τα είχαν καλύψει με χαλκό, κασσίτερο και ορείχαλκο. Στο ναό του Ποσειδώνα, που βρισκόταν στην πρωτεύουσα, είχαν χρησιμοποιήσει όλα τα πολύτιμα μέταλλα, για να καλύψουν τα διάφορα μέρη. Υπήρχαν ναύσταθμοι και ιππόδρομος, ενώ χιλιάδες κόσμος ημέρα και νύκτα δημιουργούσε με τους θορύβους την εικόνα που συναντάμε σε μια σύγχρονη πόλη.

Οι βασιλιάδες δίκαζαν και τελούσαν τις ταυροθυσίες. Ο ταύρος -ιερό ζώο του Ποσειδώνα- που προοριζόταν για θυσία, συλλαμβανόταν με δίχτυα και βρόχους. Κατά περίεργο τρόπο, το αρχαίο ελληνικό κύπελλο του Βαφειού περιγράφει μια τέτοια σύλληψη ταύρου. Ακόμη, ως γνωστό, στην Αρχαία Κρήτη εκτελούσαν τα αγωνίσματα με τους ταύρους και στην Ισπανία – αλλά και σε άλλα μέρη- έχει παραμείνει το αγώνισμα της ταυρομαχίας. Πολύ πιθανό όλα αυτά να έχουν σχέση με κατάλοιπα από αυτήν την κατεστραμμένη ήπειρο, μια και υπήρχαν πολλές αποικίες, πέρα από την Ατλαντίδα, που δεν καταστράφηκαν. Είχαν επίσης οργανωμένο στρατιωτικό σύστημα και κάποια στιγμή -σύμφωνα πάντα με όσα γράφει ο Πλάτωνας- έκαναν μια μεγάλη εκστρατεία κατά των χωρών της Μεσογείου.
Όμως, σιγά-σιγά αυτός ο πολιτισμός έφθασε σε εκφυλισμό. Άφησαν την άσκηση της αρετής και έδωσαν περισσότερη σημασία στον πλούτο, τονίζει ο Πλάτωνας. Επικράτησε το ανθρώπινο στοιχείο του θείου. Έτσι ο Δίας αποφάσισε την καταστροφή τους. Και ερχόμαστε στο θέμα του κατακλυσμού, τον οποίο αναφέρει ο φιλόσοφος στον Τίμαιο και ο οποίος καταβύθισε το Ατλαντικό νησί.
Τις γνώσεις για το θέμα της άλλοτε θαυμαστής ηπείρου τις αποδίδει στον Σόλωνα, ο οποίος με τη σειρά του τις είχε πάρει από τους Αιγύπτιους Ιερείς*50. Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι ο μεγάλος φιλόσοφος τα είχε μάθει αυτά στην Αίγυπτο, αλλά καλύπτεται με επιμέλεια χρησιμοποιώντας άλλα ονόματα. Έχει μείνει περίφημη η φράση των Αιγυπτίων Ιερέων στο Σόλωνα: «Σόλων, Σόλων, εσείς οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά… όλα όσα είπες προηγουμένως… ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι εσείς ενθυμείστε μόνο έναν κατακλυσμό της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί». Οι Ιερείς είπαν στο Σόλωνα ότι είχαν αρχεία για γεγονότα που έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν. Του αφηγούνται αυτά που έγιναν, επικαλούμενοι όσα ήταν αρχειοθετημένα στα Ιερά Βιβλία.
Αυτό μας θυμίζει τις «Στάντζες των Ντζιάν», που με παρόμοιο τρόπο, στον περασμένο αιώνα, η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ μελέτησε στο Θιβέτ και σχολιάζει στο έργο της «Μυστική Δοξασία». Οι στίχοι του θιβετανικού κειμένου ήταν περιληπτικοί και συμβολικοί. Μετά τους ανέλυσε. Το ίδιο και ο Σόλωνας, λέει ότι οι Αιγύπτιοι είχαν μεταφράσει από τη γλώσσα των Ατλάντων τα ονόματα στη γλώσσα τους και ο Σόλωνας τα μετέφρασε κατόπιν στα Ελληνικά. Παρεπιπτόντως να αναφέρουμε ότι η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ σημειώνει ότι όσον αφορά στην πραγματική ονομασία, ο Πλάτωνας βρίσκεται πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα, αφού η ονομασία του είναι μια μετάφραση του αληθινού ονόματος του νησιού -κομματιού της ηπείρου το οποίο βρισκόταν πάνω από τα νερά- πριν 11.500 χρόνια περίπου*51.
Συνεχίζοντας την αφήγησή τους στον Σόλωνα, οι ιερείς του είπαν ότι οι δυνάμεις των Ατλάντων ήταν τεράστιες. Εκτός από την κυρίως Ατλαντίδα εξουσίαζαν και την Αφρική, μέχρι την Αίγυπτο και την Ευρώπη, μέχρι την Τυρρηνία. Και συγκεντρώνοντας όλη αυτή τη δύναμη, οι Άτλαντες επιτέθηκαν κατά των άλλων χωρών της Ευρώπης και της Ασίας, που συνόρευαν με αυτούς. Τότε, η Αθήνα της εποχής εκείνης, πρωτοστάτησε στον πόλεμο και στην εκδίωξη των εισβολέων πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, δηλαδή πέρα από το σημερινό Γιβραλτάρ.
Τελειώνοντας την αφήγηση -που περιέχεται στον Τίμαιο– οι ιερείς αναφέρονται στον κατακλυσμό: “Υστέρω δε χρόνω σεισμών εξαισίων και κατακλυσμών γενομένων, μιας ημέρας και νυκτός χαλεπής επελθούσης, τό τε παρ’ υμίν μάχιμον παν αθρόον έδυ κατά γης, η τε Ατλαντίς νήσος ωσαύτως κατά της θαλάσσης ηφανίσθη, διο και νυν άπορον και αδιερεύνητον γέγονε το εκεί πέλαγος, πηλού κάρτα βραχέος εμποδών όντος, ον η νήσος ιζομένη παρέσχετο.” Δηλ.: «Μετά την παρέλευση αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη στη γη και εξαφανίστηκε επίσης βυθισθείσα στη θάλασσα η νήσος Ατλαντίς, γι’ αυτό και άπορο και αδιερεύνητο έγινε το πέλαγος εκεί... *52»
Επίσης, οι ιερείς περιέγραψαν την οργάνωση και το φυσικό, γεωγραφικό πλαίσιο, στο οποίο βρισκόταν η Αθήνα της εποχής εκείνης. Η αναφορά του φιλόσοφου για την Ατλαντίδα και τον κατακλυσμό σταματά απότομα -ως γνωστό ο διάλογος Κριτίας είναι ημιτελής- όμως έδωσε την αφορμή για αμέτρητα σχόλια. Σε όλες τις εποχές, με αφετηρία τα γραπτά του Πλάτωνα, οι διάφοροι ερευνητές υποστήριζαν την ύπαρξη της Ατλαντίδας.
Ας προσπαθήσουμε τώρα, με βάση τον Εσωτερισμό, να σχολιάσουμε τα γραπτά του Πλάτωνα. Κατ’ αρχάς αναφέρει την ύπαρξη της ηπείρου. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, διαδοχικά η κάθε ανθρωπότητα αναπτύσσεται σε μία κύρια ήπειρο*53. Η ήπειρος της τέταρτης ανθρωπότητας ήταν η προαναφερόμενη, με κέντρο τον σημερινό Ατλαντικό Ωκεανό. Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, στη «Μυστική Δοξασία» γράφει: «Ατλαντίς είναι το όνομα που δίνουμε στην τέταρτη ήπειρο. Θα ήταν η πρώτη ιστορική γη, αν δίναμε περισσότερη προσοχή στις παραδόσεις των αρχαίων, από όσο κάνουμε μέχρι σήμερα. Το περίφημο νησί του Πλάτωνα, που είναι γνωστό με το όνομα αυτό, αποτελούσε μόνο ένα κομμάτι της μεγάλης αυτής ηπείρου».*54 Επίσης: «Ο Πλάτωνας, όταν επαναλαμβάνει τη διήγηση, όπως τη διηγήθηκαν στον Σόλωνα οι ιερείς της Αιγύπτου, μπερδεύει σκόπιμα -όπως θα έκανε κάθε μυημένος- τις δύο ηπείρους και αποδίδει στο μικρό νησί που καταβυθίστηκε τελευταίο όλα τα συμβάντα που συνδέονται με τις δύο τεράστιες προϊστορικές και εκ παραδόσεως γνωστές ηπείρους.» (Δηλαδή Λεμουρία και Ατλαντίδα, ήπειροι της τρίτης και τέταρτης ανθρωπότητας αντίστοιχα). Και συνεχίζει η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ: «Περιγράφει το πρώτο ζευγάρι, που κατοίκησε σ’ ολόκληρο το νησί, λέγοντας ότι σχηματίστηκε από γη.*55 Μιλώντας έτσι δεν έχει την πρόθεση να υπαινιχθεί ούτε τον Αδάμ και την Εύα, ούτε και τους δικούς του προγόνους, τους Έλληνες. Απλώς, η γλώσσα του είναι αλληγορική και μιλώντας για “γη” υπαινίσσεται την Ύλη, δεδομένου ότι οι Ατλάντιοι αποτέλεσαν, πραγματικά, την πρώτη καθαρά ανθρώπινη και γήινη ανθρωπότητα, αφού εκείνοι που είχαν προηγηθεί απ’ αυτούς, ήταν περισσότερο θείοι και περισσότερο αιθερικοί παρά ανθρώπινοι και στερεοί.»
Το νησί λοιπόν που αναφέρει ο Πλάτωνας ήταν το τελευταίο κατάλοιπο της Ηπείρου. Η κυρίως ήπειρος είχε καταποντιστεί χιλιάδες χρόνια πριν. Άλλωστε και η χρονολογία την οποία χρησιμοποιεί ο Πλάτωνας είναι μια παραλλαγή της χρονολογίας κατά την οποία βυθίστηκε ένα μεγάλο μέρος της ηπείρου. Και αυτή η χρονολογία είναι πολλαπλάσιο αυτής που μας δίδεται από τον Πλάτωνα, δηλ. 850.000 χρόνια περίπου.
Η εσωτερική παράδοση αναφέρει ότι οι Άτλαντες επιχείρησαν να αλλάξουν την κλίση του άξονα της γης*59 και με τις τεράστιες δυνάμεις που διέθεταν -εφάμιλλες των σημερινών πυρηνικών- το κατόρθωσαν. Όμως σ’ αυτό δεν υπολόγισαν τις φοβερές αρνητικές επιπτώσεις που θα είχε αυτό για τις υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη, εκτός από τη δική τους, όπου θα πετύχαιναν με το εγχείρημά τους αυτό ένα είδος αιώνιας άνοιξης. «Αλλά ο θεός των θεών ο Ζευς, που βασιλεύει τηρών τους νόμους, επειδή είχε τη δύναμη να βλέπει καλά αυτά που έκαμαν εκείνοι, κατενόησε ότι ένας καλός λαός είχε πάρει πολύ κακές κατευθύνσεις και θέλησε να τους τιμωρήσει, για να σωφρονιστούν και να γίνουν τακτικότεροι. Συνεκάλεσε λοιπόν όλους τους θεούς εις τα πολύ σεβαστά ανάκτορά τους, που βλέπουν καθαρά όλα όσα γίνονται επειδή βρίσκονται εις το κέντρο ολοκλήρου της οικουμένης και αφού συγκεντρώθηκαν όλοι τους είπε…»*60. Εδώ κόβεται η αφήγηση στον Κριτία του Πλάτωνα. Όμως, όπως αναφέρουμε προηγουμένως, βρίσκουμε τη συνέχεια στον Τίμαιο: «Εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη εις τη γην, και εξηφανίσθη επίσης βυθισθείσα εις τη θάλασσαν η νήσος Ατλαντίς.»*61 Φαίνεται ότι οι θεοί αποφάσισαν στη «συνέλευσή» τους την καταστροφή της «αμαρτωλής» ηπείρου. Εδώ ας θυμηθούμε τα Σόδομα και Γόμορα της Βίβλου.
Διαβάζουμε στις «Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού»: «Αυτή τη φορά ο κατακλυσμός δεν έγινε από φυσικούς, γεωλογικούς μηχανισμούς, αλλά προκλήθηκε καθαρά από το ανθρώπινο χέρι. Ο Ωδουάρπα*62 ήθελε να χρησιμοποιήσει το Μάρμας*63 για να αλλάξει την κλίση του άξονα της γης, ώστε η Ατλαντίδα να έχει συνεχή άνοιξη και να μεταβάλλει σε γόνιμη γη τις τεράστιες έρημες εκτάσεις του βορείου τμήματος της ηπείρου, προκαλώντας το λιώσιμο των πάγων. Δεν πέτυχε όμως, γιατί τον εμπόδισαν οι Λευκοί Μύστες, που είχαν επικαλεσθεί τον Σιωπηλό Παρατηρητή και το Πνεύμα της Γης, για ν’ αποφευχθεί το κακό. Έτσι όπως λένε οι αρχαίες παραδόσεις, στη διάρκεια μιας μέρας και μιας νύκτας, ο άξονας της γης κινήθηκε δύο φορές, δηλ. έγειρε και ξαναπήγε στη θέση του απότομα, παγώνοντας ακαριαία, για παράδειγμα, εκατοντάδες μαμούθ, που έβοσκαν ανυποψίαστα στην τότε ζεστή περιοχή, που σήμερα είναι η Σιβηρία.»*64
Έτσι, έχουμε την καταβύθιση της μεγάλης ηπείρου 850.000 χρόνια πριν, λόγω ενός τεράστιου κατακλυσμού και την πρόσκαιρη αναταραχή που προκάλεσε ο ίδιος ο άνθρωπος την εποχή εκείνη -αφού προτίμησε τον πλούτο από την αρετή- κατά τον Πλάτωνα. Ο κατακλυσμός όμως αυτός είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα και για τον Πλανήτη. Θεωρείται ότι έγινε σε μία ημέρα και μία νύκτα, κάτι που το τονίζει ο Πλάτωνας. Ο Σιωπηλός Παρατηρητής και το Πνεύμα της Γης*65 δεν είναι άλλοι από τον Δία και τους άλλους θεούς, που είναι ανθρώπινες προσεγγίσεις των Ουρανίων Πνευμάτων, τα οποία εποπτεύουν την εξέλιξη του Πλανήτη. Με αυτό το σκεπτικό παρουσιάζει την Αθηνά και τον Ήφαιστο να φροντίζουν για την «προκατακλυσμιαία» εκείνη Αθήνα, η οποία είχε νικήσει τους Άτλαντες εισβολείς.
Όσον αφορά τώρα στην περίφημη σύγκρουση Ατλάντων και Αθηναίων, την οποία αναφέρει ο Πλάτωνας, δεν είναι παρά μία παραλλαγή ενός άλλου γεγονότος, που συνέβαινε την εποχή εκείνη. Σε κάποια δηλαδή χρονική στιγμή, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας είχαν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: του Βορρά και του Νότου*66, των Λευκών και των Σκοτεινών κυρίων, αντίστοιχα. Οι Βασιλείς του Βορρά –με το απαστράπτον πρόσωπο– ήταν Λευκοί Μύστες, δηλ. χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις και τις γνώσεις που αποκτούσαν μέσω των μυστηρίων για το καλό του λαού τους. Αντίθετα, οι Σκοτεινοί κύριοι του Νότου εξυπηρετούσαν εγωιστικούς σκοπούς.
Οι διαμάχες τους κράτησαν αιώνες και διάφορους απόηχούς τους βρίσκουμε στα μυθικά έπη των αρχαίων λαών, όπου πάντα «δύο στρατόπεδα» βρίσκονται αντιμέτωπα. Τα πιο χαρακτηριστικά έπη είναι η Μαχαμπάρατα και η Ραμαγιάνα των Ινδιών. Ιδιαίτερα στη Ραμαγιάνα ο εγωιστικός, πονηρός βασιλιάς της Λάνκα, που απαγάγει τη Σίτα, είναι ένας απόηχος των σκοτεινών κυρίων της Ατλαντίδας που συγκρούονταν μεταξύ τους, αλλά και με τη νέα φυλή, την 5η, που είχε ξεκινήσει και την εκπροσωπεί ο ηλιακός ήρωας Ράμα*67. Τα έπη του Ομήρου είναι επίσης μια απήχηση εκείνων των αρχέγονων συγκρούσεων… άσχετα αν ίσως κάποια μεταγενέστερα πολεμικά γεγονότα χρησίμευσαν σαν πυρήνας στον οποίο στηρίχθηκε ο ποιητής για να ενσωματώσει πιο παλιές ιστορίες.
Στη μάχη των «δύο στρατοπέδων» η οποία, όπως είπαμε, απηχείται στα μεγάλα έπη και γι’ αυτό επίσης συναντούμε σ’ αυτά ένα πλήθος αφηγήσεις για μαγικές δυνάμεις, μαγικά όπλα, όπως τα όπλα του Αχιλλέα που συν τοις άλλοις είναι και άτρωτος. Στη σχέση των επών με τη διαμάχη των Ατλάντιων στρατοπέδων, μας οδηγεί ακόμη και αυτό που σημειώνει πιο πριν ο Πλάτωνας, στην αρχή της διήγησης του Τίμαιου. Ότι δηλ. αν ο Σόλωνας, που ασχολιόταν με την ποίηση*74, μετέτρεπε αυτή την παράδοση που ήξερε -δηλ. της σύγκρουσης των Ατλάντων με τους προϊστορικούς Αθηναίους- σε έπος, τότε θα γινόταν ανώτερος από τον Ησίοδο και τον Όμηρο, που είχε γράψει το έπος του Τρωικού Πολέμου.
Στον πόλεμο λοιπόν των δύο στρατοπέδων, ο Πλάτωνας τοποθετεί τους τότε Αθηναίους -ευνοούμενους και ευνομούμενους από τη θεά Αθηνά- επικεφαλής του στρατοπέδου των λευκών μυστών, που δέχονται την άδικη επίθεση. Μάλιστα, σαν πιο ειλικρινής, γράφει ότι η θάλασσα κατάπιε και το στρατό των Αθηναίων, ενώ στην Έξοδο, όπου περιγράφεται η Βιβλική εκδοχή του ίδιου θέματος, η θάλασσα που έχει ανοίξει με «μαγικό τρόπο» καταπίνει μόνο τους Αιγυπτίους διώκτες*75.
Έτσι λοιπόν έφερε στο φως ο μυημένος φιλόσοφος την ξεχασμένη ιστορία*76 της Ατλαντίδας, που, όπως σημειώνει στον Τίμαιο*77, αποτελεί «μη πλασθέντα μύθον, αλλ’ αληθινόν λόγον είναι παμμέγα που». Δηλ. δεν είναι πλασμένος μύθος, αλλά αληθινή και πολύ σημαντική ιστορία. Μπορούμε να πούμε ότι ο Πλάτωνας γίνεται επίκαιρος για μια ακόμη φορά*78, μια και σήμερα ο άνθρωπος έχει στα χέρια του παρόμοιες δυνάμεις με αυτές της εποχής εκείνης και από τον ίδιο εξαρτάται το πώς θα τις χρησιμοποιήσει. Κατά παράξενο τρόπο, η σημερινή ανθρωπότητα αναπτύσσει ξανά τις επιστήμες της βιογενετικής, της παραψυχολογίας και χειρίζεται τις κοσμικές ενέργειες με ένα σύγχρονο, μαγικό τρόπο, αφού η τεχνολογία μας είναι ο σύγχρονος τρόπος Μαγείας.
Οι πνευματικές διδασκαλίες του μεγάλου φιλοσόφου είναι το πραγματικό αντίδοτο γι’ αυτόν το νέο κίνδυνο που διατρέχει η ανθρωπότητα, να ξαναρχίσει δηλαδή πάλι από την αρχή την πορεία της, όπως σημειώνει στους Νόμους: “Πολλάς ανθρώπων φθοράς γεγονέναι κατακλυσμοίς τε και νόσοις και άλλοις πολλοίς, εν οίς βραχύτι των ανθρώπων λείπεσθαι γένος.” Δηλ.: “Πολλές φορές έχει καταστραφεί το ανθρώπινο γένος από κατακλυσμούς, από αρρώστιες και από άλλα πολλά, μετά από τα οποία δεν απέμεινε παρά ελάχιστος αριθμός από το γένος των ανθρώπων.”*79
Δεν είναι καθόλου απίθανο, μετά από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή, η ανθρωπότητα να επανέλθει σε μια πρωτόγονη φάση και ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων να ξεκινήσει “από την αρχή” τον πολιτισμό. Ας ευχηθούμε αλλά και ας εργαζόμαστε για το αντίθετο.
Υποσημειώσεις 7ου κεφαλαίου
Το άρθρο είναι μέρος του 7ου κεφαλαίου από το βιβλίο του Σάββα Παττακού «Η Μυστική Διδασκαλία του Πλάτωνα Εκδ. Νέα Ακρόπολη για αυτό τον λόγο οι υποσημειώσεις-παραπομπές ακολουθούν την αρίθμηση του βιβλίου
*46. πολλές αναπαραστάσεις την πρωτεύουσας της Ατλαντίδας μπορεί να βρει ο αναγνώστης σε πολλά βιβλία και περιοδικά.
*47.- Βλ. Ουίλιαμ Σκοτ-Έλιοτ, “Ατλαντίδα και Λεμουρία” ,Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
*48.- Με τον σημερινό όρο “ορείχαλκος” δεν εννοούμε το ίδιο μέταλλο με αυτό που αναφέρει ο Πλάτωνας ότι υπήρχε στην Ατλαντίδα.
*49.- Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ στη “Μυστική Δοξασία” έχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στους “προκατακλυσμιαίους” αστρονόμους Ναράντα και Ασουραμάγια.
*50.- Βλ. Πλάτωνος “Τίμαιος” 21, 22, 23
*51.- Βλ. Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, “Μυστική Δοξασία”, τόμος Ανθρωπογένεση, σελ.440
*52.- Βλ. Πλάτωνος “Τίμαιος” 25D
*53.- Βλ. Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, “Μυστική Δοξασία”, εκδ. Παναγόπουλος, τόμος Ανθρωπογένεση στο κεφάλαιο: Προεισαγωγικές σημειώσεις για τις Αρχαϊκές στροφές και τις 4 προϊστορικές ηπείρους σελ. 4-17
*54.- Βλ. περιοδικό “Νέα Ακρόπολη” ,τεύχη 20, 33 και 41
*55.- “ Εις το μέσον της νήσου (Ατλαντίδας) υπήρχε μια πεδιάς… πλησίον αυτής της πεδιάδος… εις το μέσον της νήσου υπήρχε ένας πολύ μικρός λόφος. Εις τον λόφον αυτόν διέμενεν ένας από τους πρώτους κατοίκους που εγεννήθησαν από την γην, ονομαζόμενος Ευήνωρ, μαζί με τη γυναίκα του Λευκίππην. Πλάτωνα “Κριτίας”,113C.D.
*56.- Βλ.Γ.Α.Πλάνα, “Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού”, τόμος 2, σελ. 131
*57.- Βλ. Ομήρου “Οδύσσεια” Λ 317-318
*58.- Βλ. Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, “Μυστική Δοξασία”, τόμος Ανθρωπογένεση, σελ. 360
*59.- Βλ. Περιοδικό “Νέα Ακρόπολη”, τεύχος 25 το άρθρο με τίτλο: “ Μετακινήθηκε ποτέ ο άξονας της γης;”
*60.- Βλ. Πλάτωνος “Κριτίας” 121 c.
*61.- Βλ. Πλάτωνος “Τίμαιος” 25 d.
*62.- Ωδουάρπα: Μυθικός βασιλιάς της Ατλαντίδας.
*63.- Μάρμας: Η μορφή ενέργειας που χρησιμοποιούσαν οι Άτλαντες ισοδυναμεί με τη σημερινή πυρηνική, αλλά ήταν πιο απλή στην παραγωγή και τη χρήση της. Απ’ ό,τι φαίνεται χρησιμοποιούσαν τη διαδικασία της σύντηξης. Βλ. και παραπομπή 67.
*64.- Βλ. Γ.Α.Πλάνα, “Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού”, τόμος 2, σελ. 153
*65.- Στο ίδιο σελ. 153
*66.- Βλ. Χ.Α. Λιβράγκα, “Επιστροφή στην Ατλαντίδα” όπου αναφέρονται πολλά στοιχεία για τη θαυμάσια τεχνολογία της Ατλαντίδας, τη σχέση της με την Αίγυπτο και κυρίως τη μυητική εκπαίδευση που δινόταν στα κέντρα των Μυστηρίων. Επίσης, βλ. “Μυστική Δοξασία” , εκδ. Παναγόπουλος, τόμος 3ος, σελ. 578 κ.εξ.
*67.- Βλ. Γ.Α.Πλάνα, “Ο Ζωδιακός Κύκλος στην Παγκόσμια Μυθολογία”
*68.- Βλ. Γ.Α.Πλάνα, “Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού”, σελ. 150, 151
*69.- Βλ. Πλάτωνος “Πολιτεία”, βιβλίο B 359 d-e 360 a.b.
*70.- Εδώ ας θυμηθούμε τη χρήση του χαλκού στην Ατλαντίδα.
*71.- Βλ. Πλουτάρχου “Θησεύς” 6. “Κατά την εποχήν εκείνην υπήρχον άνθρωποι υπερφυείς, όπως λέγουν και ακούραστοι τόσον εις τα έργα των χειρών όσον και εις την ταχύτητα των ποδιών και εις την ρώμην του σώματος.”
*72.- Βλ. Τόλκιν “Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών”, εκδόσεις Κέδρος. Σ’ αυτό το έργο μια ολόκληρη μυθική ιστορία ξετυλίγεται για τη μάχη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, που πολεμούν για την κατοχή των μαγικών δακτυλιδιών, που εκτός των άλλων ιδιοτήτων τους, κάνουν αόρατο αυτόν που τα φορά. Επίσης βλ. Περιοδικό “Νέα Ακρόπολη” τεύχος 26 το άρθρο με τίτλο: “Ο άρχοντας των δακτυλιδιών”, του Γ,.Α.Πλάνα
*73.- Πρβλ. με τον Άμλετ του Σαίξπηρ.
*74.- Ως γνωστόν ο Σόλων είχε ασχοληθεί με την ποίηση πριν γίνει διάσημος ως νομοθέτης. Βλ. Διογένους Λαερτίου “Βίοι φιλοσόφων” και Πλουτάρχου“Παράλληλοι βίοι-Σόλων”.
*75.- Η αφήγηση της Εξόδου είναι μια παραλλαγή της ίδιας ιστορίας με πρόσθετο το στοιχείο της φυγής από την καταραμένη ήπειρο προς μια άλλη περιοχή του πλανήτη (τα ονόματα και οι περιοχές είναι συμβατικά και αποτελούν απλά μια προσαρμογή της πανάρχαιας παράδοσης στην ιστορία ενός συγκεκριμένου λαού, όπως κάνει και ο Πλάτωνας με τους Αθηναίους).
*76.- Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο σύγχρονος κινηματογράφος, που “χειρίζεται το μύθο” για το σημερινό άνθρωπο, στο κινηματογραφικό έργο “Κόναν ο Βάρβαρος” εμφανίζει τον πρωταγωνιστή να πέφτει μέσα σ’ έναν τάφο, όπου βρίσκεται ο σκελετός ενός γίγαντα, ο οποίος στο χέρι του κρατά ένα ξίφος. Με το ξίφος αυτό- σύμβολο της βούλησης και της δύναμης- θα σκοτώσει τον “κακό” βασιλιά-μαύρο μάγο. Εδώ, αντίθετα με το μύθο του Γύγη, ο ήρωας χρησιμοποιεί τη δύναμη του ξίφους με θετικό τρόπο “εξοντώνοντας το κακό” όπως το απαιτεί και το σύγχρονο έργο, όπου πάντα νικούν οι “καλοί”.
*77.- Βλ. Πλάτωνος “Τίμαιος” 26Ε
*78.- Βλ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 11/1/87(Διάλογος για τον Πλάτωνα)
*79 Βλ. Πλάτωνος “Νόμοι”, βιβλίο Γ’ 677Α
Από το ίδιο Τεύχος
11 Φεβρουαρίου, 2025 / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
11 Φεβρουαρίου, 2025 / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Περισσότερα Άρθρα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
11 Φεβρουαρίου, 2025 / ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
11 Φεβρουαρίου, 2025 / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ