Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΝΑ

Γνώρισε τα βιβλία των Εκδόσεών Νέα Ακρόπολη

Ανοίγοντας τη Βικιπαίδεια, την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια βασικών γνώσεων, στο λήμμα «Αριθμοί» θα βρούμε τους παρακάτω ορισμούς:

“Αριθμός ή νούμερο είναι μια ποσότητα ή αξία μέτρησης. Οι αριθμοί είναι αρκετά αφηρημένες έννοιες, οι οποίες όμως χρησιμοποιούνται σχεδόν παντού από την καθημερινή ζωή μέχρι και τις πιο εκλεπτυσμένες επιστήμες. Η κατανόηση της έννοιας του αριθμού μπορεί να γίνει μέσω της μέτρησης. Ο κλάδος των μαθηματικών που ασχολείται με τους αριθμούς είναι η αριθμητική.

Οι αριθμοί προσδιορίζουν ποσότητες. Χρησιμοποιώντας τους αριθμούς είναι δυνατό να απαντηθούν με ακρίβεια και σαφήνεια ερωτήσεις που χρησιμοποιούν την αναφορική αντωνυμία «πόσος». Οι αριθμοί είναι μία αφηρημένη έννοια, γιατί δεν περιγράφουν μια συγκεκριμένη ποσότητα, αλλά οποιαδήποτε ποσότητα. Οι αριθμοί εμφανίζουν πολύ μεγάλη εφαρμογή στις θετικές και φυσικές επιστήμες.”

Τα παραπάνω αφορούν όλους τους ανθρώπους και δείχνουν μια χρησιμότητα πρακτική και αναγκαία μέσα στην ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου, συνεπώς, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι οι αριθμοί είναι μια εφεύρεση του ανθρώπου για να κάνει τις δουλειές του.

Η εμφάνιση και η εξαφάνιση του Σύμπαντος απεικονίζεται σαν μια εκπνοή και εισπνοή της «Μεγάλης Πνοής». (H.P.Blavatsky, ιδρυτής της Θεοσοφικής Εταιρείας, 1831 – 1891)

Προσεγγίζοντας βαθύτερα το θέμα και λαμβάνοντας υπ’όψιν την επιστήμη των μαθηματικών θα καταλάβουμε ότι αυτή η συμβολική γλώσσα των αριθμών χρησιμοποιείται για να μετρήσουμε και να προσδιορίσουμε τη φύση που μας περιβάλλει. Έτσι, απαριθμούμε τα πράγματα και τα όντα και μάλιστα τις σχέσεις που μπορούν να συνάψουν μεταξύ τους, όπως η πρόσθεση, ο πολλαπλασιασμός, η αφαίρεση και η διαίρεση, η ύψωση σε δύναμη και άλλες σχέσεις πιο εξειδικευμένες. Η ζωή μας μπορεί να περιγραφεί με λόγια ή με μαθηματικά π.χ. με αλγορίθμους.

Στη φιλοσοφία θα συναντήσουμε τον όρο «αριθμοσοφία» που εμβαθύνει στη μεταφυσική των αριθμών. Μαθηματικές έννοιες χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τη γέννηση του σύμπαντος, μια δράση που ορίζει και τη μέγιστη ικανότητα της νοητικής μας αντίληψης ως ανθρώπινο είδος, αν και δεν είναι παρά μια αναπαράσταση, μια μακρινή αντανάκλαση της πραγματικότητας. Μπορούμε να μετρήσουμε τα φαινόμενα, τον ήχο, το φως, τη βαρύτητα, όμως, θα παραμένει άγνωστη η σκοπιμότητα, ο λόγος της δημιουργίας τους. Ο Αϊνστάιν λέει ότι ο θεός δεν ρίχνει ζάρια (σκοπιμότητα) και ο Χώκινς λέει ότι, όχι μόνο ρίχνει ζάρια αλλά δεν ξέρει και που θα καταλήξουν. Ακόμα κι αυτές οι φράσεις αφορούν στη δράση του σύμπαντος και όχι στον λόγο της γέννησής του, το απώτερο μυστήριο μέσα στα μυστήρια (απροσδιοριστία).

Όσο για εμάς, που δεν είμαστε επιστήμονες, το μόνο μυστήριο που μπορεί να ερευνήσει και να φθάσει να καταλάβει ο άνθρωπος είναι το (ας το πούμε λογοτεχνικά) τι θέλει ο θεός από εμάς και πώς να το πράξουμε. Αν αναλογιστούμε το πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση τον κόσμο γύρω μας, φαίνεται πως είμαστε ακόμα πολύ μακριά. Μπερδεμένοι μέσα στις επιθυμίες μας δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε από πού ερχόμαστε ούτε προς τα που πάμε. Για να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις: Μπροστά στην απειροσύνη του έναστρου ουρανού, πόσο μικροί είμαστε, για να νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα!

«Η αλήθεια ότι μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τις εντυπώσεις μας από τα πράγματα κι όχι τα πράγματα, είναι μία αλήθεια που έχει ζωτική σημασία όταν εφαρμόζεται στην πρακτική ζωή. Διδάσκει ταπεινότητα, προσοχή κι ετοιμότητα για να ακούσουμε νέες ιδέες. Χάνουμε την ενστικτώδη βεβαιότητα ότι έχουμε δίκιο στις παρατηρήσεις μας και μαθαίνουμε να αναλύουμε τον εαυτό μας πριν καταδικάσουμε τους άλλους». ANNIE BESANT, Η Δύναμη της σκέψης, σελ. 32.

Μετά από αυτή τη σύντομη εισαγωγή, μπορούμε να προσεγγίσουμε το θέμα μας για τον αριθμό ένα με μία ερώτηση: Λέμε ότι ένα κι ένα κάνουν δύο κι αν προσθέσουμε άλλο ένα θα κάνουν τρία. Το ερώτημα είναι, εφόσον το ένα είναι ένα, από πού βρήκαμε το άλλο ένα για να το προσθέτουμε;

«Η αλήθεια ότι μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τις εντυπώσεις μας από τα πράγματα κι όχι τα πράγματα είναι μία αλήθεια που … διδάσκει ταπεινότητα, προσοχή κι ετοιμότητα για να ακούσουμε νέες ιδέες». (Annie Besant, πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας,1847 – 1933)

Στην καθημερινή αριθμητική το ερώτημα αυτό δεν υπάρχει, δεν το σκέφτεται κανείς. Στη φιλοσοφία, όμως, και στη θεωρία της επιστήμης και στη συμβολική γλώσσα των θρησκειών, αποτελεί βασικό θεμέλιο λίθο της δημιουργίας, της γένεσης του σύμπαντος και της γέννησης των αριθμών, όπως και της γέννησης των θεών στις θρησκείες.

Σε ένα απόσπασμα μιας διάλεξης της φιλοσόφου D.S. Guzman, διαβάζουμε:

«Μέσα σε αυτόν τον κόσμο των μαθηματικών υπάρχει μια αριθμητική διαδικασία και μια γεωμετρική διαδικασία. Όταν μιλάμε για μια αριθμητική διαδικασία, είναι αυτή των αριθμών. Και η γεωμετρική διαδικασία είναι αυτή που αφορά τα γεωμετρικά σχήματα και σώματα. Να υπενθυμίσω: τα γεωμετρικά σχήματα έχουν δύο διαστάσεις, ένα στερεό σώμα έχει τρεις διαστάσεις. Ένα φύλλο χαρτιού, ένα σχέδιο ή ένα βιβλίο έχουν τρεις διαστάσεις, διότι μπορούμε να μιλάμε για ένα μήκος, ένα ύψος και ένα πάχος.

Στη διαδικασία κυοφορίας του Σύμπαντος, τι είναι αυτό που αντικατοπτρίζει αυτή την εικόνα; Θα βρούμε τέσσερεις χρόνους. Αυτό που υπάρχει πρώτα από όλα, το πρώτο πράγμα που συμβαίνει όταν δημιουργείται το Σύμπαν είναι οι ιδέες, και αυτό που ταιριάζει με όλα αυτά που διαβάζουμε για τη Θεία Σκέψη, τον Παγκόσμιο Νου, τα Αρχέτυπα. Το πρώτο πράγμα που υπάρχει είναι οι ιδέες. Όταν οι ιδέες αρχίζουν να κατεβαίνουν, αυτό που προκύπτει είναι οι αριθμοί. Η πρώτη αντικειμενικοποίηση των ιδεών είναι οι αριθμοί.

Μπορώ να το πω με άλλα λόγια: οι μεγάλοι Νόμοι της Φύσης δεν είναι λεκτικοί, είναι αριθμητικοί. Εδώ εμπερικλείονται οι μεγάλοι νόμοι της φύσης: είναι αριθμοί. Στη συνέχεια έχουμε γεωμετρικά σχήματα με δύο διαστάσεις, και στο τέλος έχουμε σώματα με τρεις διαστάσεις.
Αυτό αντικατοπτρίζει αυτή η εικόνα: ιδέες, αριθμούς. Αν προχωράμε κάθε φορά περισσότερο προς το πιο συγκεκριμένο, το πιο αντικειμενικό, θα έχουμε σχήματα. Και ακόμη πιο αντικειμενικό, συνδυασμούς σχημάτων με άπειρες δυνατότητες που θα οδηγήσουν σε άπειρα σώματα μέσω των οποίων εκφράζεται η Φύση.»

Σύμφωνα με την πιο πάνω θεώρηση, οι αριθμοί είναι οντότητες με συγκεκριμένη λειτουργία ο καθένας και ξεχωριστοί μεταξύ τους, που όμως συνεργάζονται. Πριν ο κόσμος γεννηθεί μέσα από το χάος, εμφανίζεται ο Ένας χωρίς δεύτερο, όπως ονομάζεται. Ένας και μοναδικός, περιέχει τα πάντα και γεννά τα πάντα. Ξεκινάει να δονεί και η δόνησή του απλώνεται σαν κύμα και ανοίγει τον χώρο. Μετά, η δόνηση επιστρέφει στην πηγή της. Τα κύματα που επιστρέφουν, συγκρούονται με τα κύματα που πάνε, και ο χώρος γεμίζει με μικρούς στροβίλους που κινούνται.

«Αυτός λοιπόν είναι δι’ ολίγων ο συλλογισμός ο οποίος προκύπτει από τις υποθέσεις που έκανα, ότι δηλαδή υπάρχει το απόλυτο ον και ο χώρος και εκείνο που γεννιέται, τρία διαφορετικά πράγματα πριν γεννηθεί ο ουρανός.» ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 52d.

«Η εμφάνιση και η εξαφάνιση του Σύμπαντος απεικονίζεται σαν μια εκπνοή και εισπνοή της «Μεγάλης Πνοής», η οποία είναι αιώνια και η οποία σαν Κίνηση, είναι μία από τις τρεις όψεις του Απολύτου, ενώ οι άλλες δύο είναι ο Αφηρημένος Χώρος και Διάρκεια». Ε.Π.ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ,Μ.Δ. Ι,92

Αυτή η Κίνηση που ορίζεται από τον αριθμό -3- θα οδηγήσει την πρώτη θεία και ομοούσια τριάδα (κατά τη θρησκεία), να γεννήσει, να δημιουργήσει. Η δημιουργία συμβολίζεται με τον αριθμό -4-. Η καρδιά της δημιουργίας, αυτό που της δίνει δύναμη και ζωή και μορφές είναι οι 7 νόμοι, 7 διαφορετικοί αριθμοί στην Πυθαγορική δεκάδα.

Ολόκληρη η δημιουργία είναι προέκταση και αντανάκλαση της πρώτης τριάδας. Μια μεγάλη ανάλυση. Η μία αλήθεια γίνεται άπειρες μορφές.

«Η μονάδα, λοιπόν, είναι η αρχή και η ρίζα των πάντων και σε όλα υπερέχει ως ρίζα και αρχή. Τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αρχή. Και η αρχή δεν βγαίνει από πουθενά, αλλά μόνο από τον εαυτό της. Είναι, όμως, η αρχή των άλλων. Η μονάδα που είναι αρχή εμπεριέχει κάθε αριθμό χωρίς να περιέχεται σε κανέναν από αυτούς. Γεννάει κάθε αριθμό χωρίς να γεννιέται από άλλον αριθμό. Καθετί που γεννιέται είναι ατελές και διαιρετό, αυξάνει και μειώνεται, ενώ το τέλειο δεν έχει κανένα από αυτά. Εκείνο που μπορεί να αυξηθεί, αυξάνεται από την μονάδα, αναλώνεται από δική του ασθένεια, και ποτέ δε μπορεί να χωρέσει τη μονάδα. Αυτή, Τατ, είναι η εικόνα του Θεού που μπορώ να σου προσυπογράψω. Αυτήν ακριβώς πρέπει να σκέφτεσαι και να κατανοήσεις, αντικρίζοντάς την με τα μάτια της καρδιάς σου». ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, Λόγοι , IV, 10-11.

Ο αριθμός ΕΝΑ σχετίζεται με την Βούληση, το κόκκινο χρώμα και τον κριό. Συμβολίζει την δύναμη εκείνη που σχίζει τα σκοτάδια για να γεννηθεί το φως. Στο Αιγυπτιακό πάνθεο η δύναμη αυτή εκφράζεται από τον Κνούμ, τον θεό – κριό.

Μετά από τη Μονάδα, το -1-, δημιουργείται το -2-, η δυαδικότητα, π.χ. πνεύμα και ύλη. Η δυαδικότητα είναι μια διαφορετική οντότητα, αποτελείται πάντα από δύο αντιδιαμετρικούς παράγοντες κι αν αφαιρέσουμε κάποιον, παύει να υπάρχει ως τέτοια. Ένα ζευγάρι παπούτσια δεν λειτουργεί ως δύο αριστερά ή δύο δεξιά.

Όταν μιλάμε για τους 7 νόμους και αντίστοιχα για τους 7 αριθμούς, μιλάμε για επτά διαφορετικές οντότητες, επτά διαφορετικές νότες. Τις νότες τις συνδυάζεις, δεν τις προσθέτεις και ο συνδυασμός δεν αλλάζει τα ατομικά χαρακτηριστικά της κάθε μιας που παραμένει μοναδική. Στο δεκαδικό σύστημα, οι πρώτοι 9 αριθμοί είναι μοναδικοί και οι μετέπειτα άπειροι αριθμοί είναι απλώς η επανάληψή τους. Φιλοσοφικά μιλώντας, οι ακέραιοι αριθμοί αντιστοιχούν στα όντα και οι υπερβατικοί άρρητοι αριθμοί, ο π=3,14159 και ο e των λογαρίθμων αντιστοιχούν στο διάστημα, στον χώρο. Στην απειροσύνη του διαστήματος πλέουν σταθερές οντότητες.

«Ο Λεύκιππος και ο σύντροφός του Δημόκριτος υποστηρίζουν ότι τα στοιχεία είναι το πλήρες και το κενό, αποκαλώντας τα αντίστοιχα ον και μη ον. Το ον είναι γεμάτο και στέρεο, το μη ον άδειο και αραιό. Επειδή, όπως λένε, το κενό υπάρχει όσο και το σώμα, γι’ αυτό το μη ον υπάρχει όσο και το ον». Αριστοτέλης, Μετ. Α 4, 985, 4.

Αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από ένα Bing Bang, αυτός που εκρήγνυται είναι ο Ένας χωρίς δεύτερο. Τη στιγμή της έκρηξης δημιουργούνται οι Κύριοι Νόμοι, όλοι ταυτόχρονα, και η κίνησή τους εμφανίζει με μια σειρά τα φαινόμενα, τον ήχο, το φως κλπ. Υφαίνεται η Δημιουργία, ο κόσμος της πλάνης. Εδώ κυριαρχεί ο απατηλός Ένα, αυτός που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε τις καθημερινές πράξεις μας ή να ορίσουμε την ατομικότητά μας.

Κλείνοντας το θέμα, να σκεφτούμε ότι ένα κι ένα κάνουν δύο όσον αφορά στα αντικείμενα, αλλά όχι στην ουσία. Ένα μήλο κι ένα πορτοκάλι δεν κάνουν δύο μήλα ή δύο πορτοκάλια, ούτε ένας φίλος είναι ίδιος με έναν εχθρό, ούτε ένας άσχημος έχει την ίδια αξία με έναν όμορφο.

Η Θεία Τριάδα, ομοούσια και αδιαίρετη, στη φιλοσοφία ονομάζεται τριπλός Ηλιακός Λόγος. Ο αριθμός -1- και πρώτος Λόγος ονομάζεται Βούληση. Συμβολίζεται με κόκκινο χρώμα και με τον κριό που σχίζει τα σκοτάδια για να γεννηθεί το φως. Σε όλες τις συμβολολογίες υπάρχει ένας θεός που τον εκφράζει. Στην Αίγυπτο ήταν ο Κνουμ, ο θεός κριός. Όταν η θεότητα εικονίζεται με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, κρατάει κεραυνό.

Είναι η αρχή και το τέλος. Φυλάσσει το μυστήριο, το μυστικό της σκοπιμότητας της δημιουργίας. Όταν η Θεία Τριάδα εκδηλώνεται, γεννά τους επτά νόμους. Ο πρώτος νόμος της φύσης λέγεται Ενότητα. Η πρώτη αρετή για τα όντα είναι η πειθαρχία, να πείθονται στις αρχές, να ζουν σύμφωνα με τη φύση. Δεν σημαίνει να κάνουν όλοι τα ίδια, υπάρχουν κι άλλοι αριθμοί κι άλλοι δρόμοι και συνδυασμοί για να πορευτεί κανείς προς το φως.

Ποιος αριθμός καθορίζει τη φύση μου; Τι θέλει ο θεός από μένα;

Σίγουρα ο θεός θα θέλει από μένα (όχι, για μένα),το καλύτερο, το πιο ωραίο και το πιο δίκαιο, ό,τι αληθινό μπορώ να προσφέρω. Να είμαι ευγνώμων για να γίνω ευδαίμων.

Εν το Παν.