Ο συμβολισμός του Φιδιού

Πόσες φορές δεν έχουμε την αίσθηση ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε καθημερινά, είναι φτωχή για ν’ αποδώσει κάποια νοήματα, που, όσο περισσότερο προσπαθούμε να εξηγήσουμε τόσο περισσότερο τα καλύπτουμε; Είναι που όσο δυναμώνει το φως άλλο τόσο τονίζονται και οι σκιές. Στην αρχαιότητα, εκτός από την καθημερινή γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο απλός λαός, υπήρχε και μία άλλη γλώσσα, την οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς, οι μυημένοι στα μυστήρια της φύσης και της ζωής. Αυτή η γλώσσα ως έκφραση του ιερού, αντί για απλούς χαρακτήρες, χρησιμοποίησε δυναμικά σχήματα, ζωντανές εικόνες, παραστάσεις, ζώα …. με μία λέξη σύμβολα.

Το φίδι ή και ο δράκος, το φτερωτό φίδι, είναι αυτό που χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζώο από όλους τους μυστηριακούς πολιτισμούς. Συσχετίστηκε πάντοτε με την προωθητική ενέργεια της ζωής που άλλοτε δείχνει θετική και άλλοτε αρνητική. Έτσι παρουσιάζονται στο Κηρύκειο του Ερμή του Τρισμέγιστου, δύο πλεγμένα φίδια που χωρίζουν και ενώνουν καθώς ανέρχονται από το σταθερό κάθετο μέρος του Κηρυκείου, τον αγωγό του κρυφού ζωτικού ρευστού, αόρατου κινητήρα της ζωής, της εξέλιξης.

Όλο αυτό σε κίνηση, σαν ένα σύμβολο, σχετίζεται και με την ανάλογη ροή των ζωτικών λειτουργιών του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον εσωτερισμό, παράλληλα με τον αγωγό της σπονδυλικής στήλης, υπάρχει κι ένας άλλος αιθερικός αγωγός. Γύρω απ’ αυτόν ανελίσσονται δύο ενεργειακά κανάλια, η Ίντα και η Πιγκάλα, σαν τα φίδια του Κηρυκείου. Στη ρίζα του σταθερού αγωγού, κοιμάται ένα τρίτο πύρινο φίδι, η Κουνταλίνι, η ύψιστη δύναμη του ανθρώπου, της οποίας τη συνταγή για ενεργοποίηση, δεν γνωρίζουν παρά μονάχα λίγοι, οι Μύστες Σοφοί (S-οφοί, κάθετα φίδια) οι μεγάλοι Όφεις, οι Δράκοι Σοφίας, οι Νάγκας, αυτοί που καθάρισαν και εξάγνισαν -από κόμπλεξ-σκουπίδια, εγωισμούς, μικρότητες και δεσμεύσεις- τα ενεργειακά τους κανάλια προκειμένου να ρέει ανεμπόδιστα η δύναμη της βούλησης τους.

Ονόματα κάποιων τέτοιων ανθρώπων-φιδιών, έχουν μείνει στην ιστορία της εσωτερικής παράδοσης και όλοι τους, μέχρι ν’ αποδεσμευτούν και ν’ απελευθερώσουν τη δύναμη τους, έπρεπε να νικήσουν ένα τέρας, έναν κακό δράκο, μια μαύρη σκιά, να φωτίσουν το δικό τους ασυνείδητο.

Σε όλες τις κοσμογονίες, θα βρούμε μύθους με ανάλογο-μ’ αυτόν του Αη Γιώργη- συμβολισμό. Ο κύριος όμως συμβολισμός του είναι, πως σαν φορέας της βούλησης, παίζει τοn ρόλο της συνείδησης – γέφυρας που ενώνει τους τρεις κόσμους:

α) τον υπόγειο, χθόνιο και σκοτεινό κόσμο, όπου κυριαρχεί η άγνοια, η ψεύτικη ζωή. Το τέρας της Τιαμάτ στην Αίγυπτο, ο πύθωνας που σκοτώνει ο Απόλλωνας ή ο δράκος-σκιά του Αη Γιώργη.. Το ασυνείδητο.

β) ο ενδιάμεσος ψυχικός κόσμος. Η κίνηση του φιδιού πάνω στη γη, η φαινομενική ζωή, στο φώς της ημέρας. Το συνειδητό.

γ) Ο νοητός κόσμος, το ιπτάμενο φίδι, το πνεύμα του Ήλιου, ο Απόλλωνας. Το
υπερσυνείδητο.

Έτσι, ένας μαθητευόμενος μάγος, ένας φιλόσοφος, δεν είναι παρά ένα «μικρό φίδι» που σαν ένας υπηρέτης σε ναό, ερευνά την ψυχή του και καθαρίζει το δρόμο-αγωγό απ όπου κάποια στιγμή θα ενωθεί με το μεγάλο του Εαυτό, τον Ήλιο της ζωής του, κάνοντας να ξεχειλίσει ο χείμαρρος της «δικής» του βούλησης για να ενωθεί με τη μεγάλη της Φύσης ώθηση. Εκείνη που κινεί τους κόσμους και τα όντα. Τότε θα έχει καθετοποιηθεί γύρω απ’ το δένδρο της αληθινής Γνώσης, της Σοφίας, γινόμενος έτσι συνεργός σ’ αυτό το κοσμικό σχέδιο εξέλιξης.

Συγγραφέας: