Τι γνωρίζουμε πραγματικά για το θνητό και το αθάνατο; Στην ανθρώπινη ιστορία διαμορφώθηκαν πολλές θεωρίες, άλλες υλιστικές και άλλες ιδεαλιστικές, με τα κριτήρια της η κάθε μια, στην προσπάθεια να βρεθεί η αλήθεια και να ρίξουμε λίγο φως στο σκοτάδι της άγνοιας που βασανίζει το μυαλό μας. Πέρα από τις διαφορές μας, έχουμε και πολλά κοινά σαν άνθρωποι. Όλοι θέλουμε να ξέρουμε. Τώρα, αν αυτά που ξέρουμε τα εφαρμόζουμε κιόλας είναι άλλη ιστορία.
Βλέπουμε τη ζωή να χάνεται και λέμε ότι είναι θνητή. Όλα φθείρονται κι αλλάζουν τίποτα δεν μένει σταθερό και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αθανασία είναι ένα ψέμα, που δόθηκε στους ανθρώπους από τις θρησκείες για να μπορούν να ελέγχουν τις μάζες. Δεν υπάρχουν θεοί, δεν υπάρχει τίποτα πριν ούτε κάτι μετά. Η ζωή μας είναι ένα διάλειμμα στην ανυπαρξία. Και ως πρόκληση, σου λένε… απόδειξε το αντίθετο.
Η ζωή είναι θνητή αλλά ο θάνατος είναι αθάνατος χωρίς να χρειάζεται επιστημονικές αποδείξεις. Αν το καλοεξετάσουμε και η γέννηση είναι αθάνατη. Η Φύση γεννά αέναα, η μεγάλη Μητέρα που γεννά όλα τα όντα, από τα κύτταρα μέχρι τα σύμπαντα.
Κάθε άνθρωπος εμφανίζεται στη ζωή μέσα από μια μήτρα (matrix) προσωπική και απορροφάται στο τέλος από μια μήτρα κοσμική. Αυτή η διαδρομή είναι αθάνατη. Βλέπουμε να εμφανίζεται ένας οδοιπόρος, να σταδιοδρομεί και μετά να εξαφανίζεται. Χάνεται από τα μάτια μας, χάνεται από τις αισθήσεις μας. Ο ίδιος ο οδοιπόρος, όμως, χάνεται;
Ο οδοιπόρος έχει σώμα. Έναν περίπλοκο μηχανισμό που ξεκίνησε από δύο κύτταρα, ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο και κατέληξε σε ένα εκπληκτικό βιορομπότ, μια συμπαντική μικρογραφία. Τα στοιχεία που το αποτελούν είναι γήινα, σίδηρος ασβέστιο, κάλιο, νάτριο κλπ. Η Γη έφτιαξε το μηχάνημα και το έδωσε στον οδοιπόρο για να μπορεί αυτός να περπατάει πάνω της. Όταν ο οδοιπόρος φύγει, η γη θα πάρει πίσω τα στοιχεία της και με αυτά θα φτιάξει άλλο μηχάνημα, θα θρέψει δέντρα, θα ποτίσει φυτά. Όλα θα ανακυκλωθούν και τίποτα δεν θα πεθάνει γιατί η ύλη είναι αθάνατη. Είναι αστρόσκονη, το σώμα μας είναι φτιαγμένο από αστρόσκονη. Από τα νεκροταφεία των άστρων γεννιούνται τα ηλιακά συστήματα.
Έτσι λοιπόν, ο οδοιπόρος παίρνει ένα σώμα, ενέργεια, που κι αυτή δεν είναι δική του, είναι ηλιακή ενέργεια φιλτραρισμένη από την ατμόσφαιρα της γης, και μετά συναισθήματα, που και αυτά παράγονται από το γήινο περιβάλλον του. Η αλληλεπίδραση μου με το περιβάλλον μου διαμορφώνει τα συναισθήματα μου. Μου αρέσει το δάσος, η θάλασσα, το βουνό, τα ζώα, οι άλλοι άνθρωποι και με αυτά συνθέτω τον ψυχολογικό μου κόσμο. Δεν έχω συναισθήματα για τον Άδη και τον κάτω κόσμο γιατί δεν ζω εκεί και δεν τον γνωρίζω. Από εκεί, όμως, προέρχονται οι φόβοι μου στο άγνωστο.
Τέλος, ο οδοιπόρος έχει και ένα μυαλό, ένα νου που αποθηκεύει τις πληροφορίες που δέχεται από τα πλοκάμια του, τις αισθήσεις, τις ταξινομεί στον χώρο για να τις χρησιμοποιήσει στον κατάλληλο χρόνο. Ο νους είναι το εργαλείο που μας προσανατολίζει στις τρεις διαστάσεις., είναι ο πιλότος μας, αυτός που αντιλαμβάνεται ότι είμαστε επιβάτες στο διαστημόπλοιο Γη, αυτής της σφαίρας που πλέει στα νερά του διαστήματος και ποτέ δεν περνάει από το ίδιο σημείο αλλά ακολουθεί τη δική της αιώνια διαδρομή ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο της.
Έχουμε λοιπόν, ένα σύνολο μορφών εναρμονισμένων, που το ονομάζουμε προσωπικότητα του οδοιπόρου. Λειτουργικό σύνολο, σαν ένα μοτέρ, σαν ένας κινητήρας με περιορισμένο χρόνο ζωής, ως τέτοιος, μέχρι να πάει για ανακύκλωση. Το βασικό, φιλοσοφικό ερώτημα που μένει, είναι να βρούμε την ταυτότητα του οδοιπόρου. Ποιος είναι; Ποιος χειρίζεται τον κινητήρα, ποιος οδηγεί το αυτοκίνητο; Το αυτοκίνητο, η προσωπικότητα, θα πεθάνει, ο οδηγός θα πεθάνει μαζί της;
Σαν να λέμε, ότι ένα αεροπλάνο, που είναι εξοπλισμένο με υπολογιστές που το οδηγούν να πετάξει και να κάνει φοβερά πράγματα, φτιάχτηκε από τους ίδιους αυτούς υπολογιστές. Αντίστοιχα, πιστεύουν οι υλιστές, ότι ένας άνθρωπος φτιάχνεται από το ίδιο το μυαλό του. Η ύλη γεννά τον νου και ο νους την πραγματικότητα που ζούμε. Αυτό είναι μια μερική αλήθεια, για ένα συγκεκριμένο πεδίο. Υπάρχει ένα σημείο που διαφοροποιεί τα πράγματα. Ο υπολογιστής του αεροπλάνου και το μυαλό του ανθρώπου δεν μπορούν να συλλάβουν την ιδέα του εαυτού τους. Η ιδέα που τους γέννησε ανήκει σε ανώτερο πεδίο, από το πεδίο στο οποίο λειτουργούν. Ένας άνθρωπος συνέλαβε την ιδέα του αεροπλάνου και θα πρέπει ένας ανώτερος νους από τον υπολογιστικό δικό μας να συνέλαβε την ιδέα μας, δηλαδή, το…. Τι είναι άνθρωπος! Εμείς, πάντως, δεν το ξέρουμε ακόμα.
Αν ο νους του οδηγού δεν ξεπερνά το νου του αυτοκινήτου, από που προέρχεται το παράλογο; Από πού προέρχεται η βούληση που νικά τα ένστικτα και ειδικά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ποιος αποφασίζει να θυσιάσει τη ζωή του και ποιος αντιλαμβάνεται πράγματα και αξίες που ξεπερνούν την ίδια τη ζωή;
Ελευθερία ή θάνατος είπαν κάποιοι, δόξα είπαν άλλοι, ρίσκο είπαν οι αστροναύτες που δεν γύρισαν, πόσοι θυσίασαν τη ζωή τους για το καλό της ανθρωπότητας. Γιατί πέθανε ο Σωκράτης ή ο Χριστός ή ο Τσε Γκεβάρα; Σίγουρα δεν είχε λήξει η ζωή του αυτοκινήτου τους, την έληξαν οι ίδιοι. Ποιο ζώο θα έκανε κάτι τέτοιο, όσο έξυπνο και να είναι; Ποιος υπολογιστής θα κατέστρεφε το αεροπλάνο; Μόνο ο …χαλασμένος.
Με όση λογική μου επιτρέπει η άγνοια μου και με όση δύναμη αντλώ από τη βούληση μου, δέχομαι σαν πνευματικούς προγόνους και καθοδηγητές μου, όσους δασκάλους μίλησαν για την ύπαρξη του πνεύματος και της αθάνατης ψυχής. Αυτό το πνεύμα ονομάζω κι εγώ οδοιπόρο και μαζί με την ύλη, την γέννηση και τον θάνατο και τους δρόμους του διαστήματος, τους θεωρώ αθάνατους. Το μόνο που πεθαίνει είναι οι μορφές, που στην τελική, όπως λέει και η κβαντομηχανική, είναι φαινόμενα που εξαρτώνται από τον παρατηρητή και όπως λέει ο ανατολικός εσωτερισμός δεν είναι παρά πλάνη, μάγια, ψευδαίσθηση. Αυτό είναι το πεδίο στο οποίο απλώνουν, συνήθως, τις θεωρίες τους οι υλιστές.
Η επιστήμη μιλάει για παράλληλα σύμπαντα. Ο δάσκαλος μας λέει, δεν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα αλλά εφαπτόμενοι κόσμοι. Εκεί που τελειώνει ο ένας αρχίζει ο άλλος. Πάντα υπάρχει επαφή αν και ποτέ δεν ενώνονται. Κανένα άτομο δεν ακουμπά σε άλλο άτομο και οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι τεράστιες. Κάθε άτομο είναι ένας κινητήρας και οι συνάψεις τους δημιουργούν πιο ισχυρούς κινητήρες. Πως επικοινωνούν μεταξύ τους; Μάλλον με επαγωγικά πεδία. Το διάστημα δεν είναι κενό, είναι επαγωγικό, μεταφέρει ενέργειες, πληροφορίες, πιέσεις, δυνάμεις, …ζωή.
Η συνείδηση είναι το μαγικό στοιχείο που μας ταξιδεύει διαπερνώντας τα πεδία. Μας πάει στο στοιχείο της γης, του νερού, του αέρα, της φωτιάς. Ο νους ανήκει στο στοιχείο της φωτιάς. Οι ιδέες είναι όπως τα κβάντα του ορατού φωτός. Γι΄αυτό, η συνείδηση σου μπορεί να σε φωτίσει. Μπορεί, από την άλλη, να σε κάνει και ζώο. Εσύ επιλέγεις το πεδίο.
Ένα παιδί, στην αρχή της ζωής του, θεωρεί τον πατέρα του θεό. Όταν γίνεται έφηβος αρχίζει τους τσακωμούς και θεμελιώνει τις δικές του απόψεις και ταυτόχρονα προσκολλήσεις και με αυτή την επίδραση του περιβάλλοντος διαμορφώνει ένα μυαλό, ένα νου. Κατά κάποιο τρόπο, νοητικά, μας γεννά το περιβάλλον. Υιοθετούμε απόψεις και σχηματίζουμε γνώμες διαλέγοντας από τον σωρό που υπάρχει γύρω μας. Είναι κοινό μυστικό, ότι προτιμούμε να επιλέγουμε όσα περιλαμβάνουν πάθος και ηδονή και αποφεύγουμε να διαλέξουμε ότι μας πονά. Οι γνώμες και οι ιδέες μας παγιώνονται με την επανάληψη και γίνονται κόμπλεξ και μπλοκαρίσματα τοποθετημένα σωρηδόν μέσα στο νου. Μεγαλώνοντας, χάνουμε το νόημα της ζωής, γιατί η ζωή που ζούμε τελικά είναι κάποιου άλλου, κάπου μέσα μας μια φωνή λέει …εγώ είχα άλλα όνειρα για τον εαυτό μου….
Στα προβλήματα του όντος μόνο η φιλοσοφία κάθεται σαν μάννα να μας ακούσει. Το γνώθι σ΄αυτόν δεν είναι τομέας της επιστήμης, προς το παρόν. Ένας σύγχρονος επιστήμονας μπορεί να δει ένα αστέρι χίλια έτη φωτός μακριά αλλά δεν μπορεί να δει το ελάττωμα μέσα του. Μόνο με τη φιλοσοφία μπορεί κανείς να βρει την ταυτότητα του.
Ο Πλάτωνας και ο Πλωτίνος ονομάζουν τις αρετές καθάρσεις. Οι αρετές είναι δυνάμεις. Η φυσικότητα, η καλοσύνη, η αξιοπρέπεια, η εντιμότητα, η διάκριση, ο ηρωισμός και πολλές άλλες. Οι αρετές είναι σαν τα άροτρα που καλλιεργούν το χωράφι για να δεχτεί τους γόνιμους σπόρους. Οι καλλιέργειες έφτιαξαν κουλτούρες και οι κουλτούρες πολιτισμό. Με την εξάσκηση των αρετών, ο άνθρωπος εκπαιδεύει τα χέρια του και καλλιεργεί το νου του. Τον καθαρίζει από τα μπλοκ των προκαταλήψεων του, τον ανανεώνει, και το πιο σημαντικό, σπάει το φράγμα που τον χωρίζει από το πνεύμα του. Ο ήλιος φωτίζει για όλους αλλά εμείς πρέπει να ανοίξουμε τα παράθυρα, αλλιώς δεν θα μπει μέσα κι αν δεν τον βλέπαμε δεν θα πιστεύαμε ότι υπάρχει. Το ίδιο συμβαίνει με το πνεύμα μας, με τη ψυχή μας, αφού δεν την βλέπουμε δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει. Η αθάνατη ψυχή δεν κατεβαίνει στη λάσπη του υλικού κόσμου, οι δονήσεις τις είναι λεπτοφυείς και όχι τραχιές. Επιστημονικά αν το κοιτάξουμε, τα άστρα στέλνουν τις ενέργειες τους στη γη, εμείς τις αισθανόμαστε; Όχι, ο εγκέφαλος δεν τις αντιλαμβάνεται γιατί οι αισθήσεις μας είναι χονδροειδείς. Πρέπει να εκλεπτυνθούμε. Χρειάζεται να συντονιστούμε. Ψηλότερη δόνηση, ψηλότερη συνείδηση, ψηλότερη κατανόηση. Είναι φυσικός νόμος.
Ας καθαρίσουμε τη λάσπη, να σπάσουμε τις προκαταλήψεις, να πετάξουμε τις ξένες μάσκες τις φτιαγμένες από τα ελαττώματα μας και να νιώσουμε τα πιο λεπτά συναισθήματα, που δεν μισούν, τις πιο λεπτές ιδέες, που δεν κατακρίνουν και τότε θα νιώσουμε κι αυτή τη λεπτή αύρα της ψυχής που πνέει χωρίς να φυσά.
Για να νιώσουμε τη ψυχή μας πρέπει να βγούμε πάνω από το κεφάλι μας. Στον εγκέφαλο είναι η δύναμη αλλά το μυστικό κλειδί βρίσκεται στην καρδιά. Άμα η καρδιά λυγίσει ο εγκέφαλος παύει να σκέφτεται.