Σέραπις- Γέφυρα του Ελληνικού και Αιγυπτιακού πολιτισμού

Σ΄ αυτό το άρθρο θα προσεγγίσουμε μια συγκριτική μελέτη του Θεού-Δασκάλου Σέραπι, βασισμένοι στις οδηγίες της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ πάνω στη μελέτη των θρησκειών. Για μια βαθύτερη κατανόηση θα διακρίνουμε τρεις πλευρές: 

1.Ιστορική : Θα δούμε την καταγωγή του Θεού Σέραπι, την καθιέρωση της λατρείας του, τους ναούς και τα αγάλματα, την σημασία των Σεραπείων. 

2.Μυθολογική: Θα μελετήσουμε τα βασικά σύμβολα των διαφόρων θεοτήτων που ενώνονται στον Σέραπι (μια και ο ίδιος δεν έχει ξεχωριστό μύθο) και τη σημασία τους στην Ιατρική. 

2.Μυστικιστική: Θα δούμε το ρόλο του δασκάλου Σέραπι σαν κύριο της 4ης ακτίνας και ενσάρκωση του Θεού Σέραπι και κατά συνέπεια το πνευματικό και ηθικό μήνυμα για τους θεραπευτές. 

 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ 

Καταγωγή: 

Ο Θεός Σέραπις ή Σάραπις είναι ελληνοαιγυπτιακή θεότητα. Η λατρεία του καθιερώθηκε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους από τον Πτολεμαίο Α΄ τον Σωτήρα (4ος αιώνας π.Χ) και διαδόθηκε ευρύτατα σε όλο τον Δυτικό κόσμο. 

Βασίλεψε από το 305-285 π.Χ. και στην προσπάθεια συνένωσης Ελλήνων και Αιγυπτίων κάτω από μια κοινή λατρεία, επιχείρησε την εισαγωγή ενός Θεού (το 280 π.Χ.), που να αποτελεί σύνθεση των διαδεδομένων χαρακτηριστικών των ελληνικών και αιγυπτιακών θεοτήτων. Για τον σκοπό αυτό ο Πτολεμαίος διάλεξε τον Σέραπι. Πίσω από την κίνηση αυτή διακρίνει κανείς την πολιτική του Αλέξανδρου, που επιχείρησε την ένωση της ελληνικής κουλτούρας με τις νέες παραδόσειςμια νοοτροπία που πέρασε κατόπιν στη Ρώμη. 

Η αρχαία λατρεία του Οσάραπι 

Πολύ πριν ο Αλέξανδρος κυριεύσει την Αίγυπτο, στην Μέμφιδα της Κάτω Αιγύπτου κύρια Θεότητα ήταν ο Φθα  και δεσπόζουσα η λατρεία του ιερού ταύρου Άπι. Ο Άπις ήταν η ενσάρκωση του ίδιου του Φθα αλλά και γήινη εικόνα ή σύμβολο της γήινης θυσίας του Ουράνιου Όσιρι.

Η λατρεία απευθυνόταν σε ένα αληθινό βόδι, το οποίο θεωρούσαν ιερό. Ο θεσμός ήθελε, το ζώο να φέρει κάποια σπάνια σημάδια, ειδικά στο τρίχωμα, και γι’αυτό οι ιερείς του Άπι έψαχναν σε ολόκληρη την Αίγυπτο για να βρουν ένα τέτοιο σπάνιο βόδι. Όταν έβρισκαν ένα τέτοιο βόδι το μετέφεραν σε ένα μεγάλο ναό που υπήρχε στην περιοχή της Σακκάρα στη Μέμφιδα που σήμερα έχει εξαφανιστεί. Στα λατινικά, το όνομα το ναού επέζησε ως Serapeum, που είναι διαφορετικό από το μεταγενέστερο Σεραπείο της Αλεξάνδρειας. Εκεί, το επιλεγμένο ζώο λατρευόταν ως Θεός  και φροντιζόταν από το ιερατείο. Οι ιερείς προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά του βοδιού και να δώσουν ερμηνείες σχετικά με σημαντικά ζητήματα, βασισμένοι σε οιωνούς όπως, για παράδειγμα, αν το βόδι δεχόταν ή απέρριπτε την τροφή που του έδιναν ή από ποια από τις δύο πύλες της αυλής όπου διέμενε θα έμπαινε ή θα έβγαινε. 

Όταν το ιερό βόδι πέθαινε, το μουμιοποιούσαν και έχαιρε μίας θεαματικής νεκρικής τελετής. Έτσι, ο Άπις θυσιασμένος, «Οσιροποιημένος»ήταν πλέον ένας Όσιρις-Άπις ή Οσόρ-απις ή Οσέρ-απις. 

Το Σεράπειο της Αλεξάνδρειας: 

Δίπλα ή πάνω στον αρχικό ναό στο ύψωμα Ρακώτις κτίστηκε το επιβλητικό Σεράπειο, αφιερωμένο στην λατρεία του Σέραπι. Το ίδρυμα του Σεράπειου θεωρούνταν στην εποχή του ένα από τα θαύματα του κόσμου  αφού και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι θεωρούσαν ότι μόνον το Καπιτώλιο της Ρώμης θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του.  

Χαρακτηριστικό είναι ότι στην αρχαία εποχή, ο Οσάραπις, παριστάνεται συχνά σαν «όφις», ως δράκοντας σοφίας. Με τον Βρύαξη ο Θεός αποκτά ελληνιστικά χαρακτηριστικά και «μαλακή»  έκφραση.  

Η διάδοση της λατρείας του Σέραπι 

Κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου η λατρεία του Σέραπι διαδόθηκε στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου και έγινε κυρίαρχη λατρεία. Η εποχή, όντως, ζητούσε έναν προσηνή προς τους ανθρώπους και καλόβουλο θεό του κάτω κόσμου και τον βρήκε στη μορφή του Σάραπι-Σέραπι. Ήδη στο τέλος του 4ου ή στην αρχή του 3ου π.χ. αιώνα ο Μένανδρος μπορούσε να τον αποκαλεί «σεμνόν Θεόν» (σεβάσμιο). 

Αναπαράσταση του ναού του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια

Επεκτάθηκε περαιτέρω κατά τα ρωμαϊκά χρόνια και έγινε επίσημη λατρεία από τον Καλιγούλα (37-41 μ.Χ). Έτυχε ιδιαίτερης ανάπτυξης κατά τα χρόνια των αυτοκρατόρων Ανδριανού και Αντωνίνου. Μόνο στην Αίγυπτο κατά τον 2ο αι. μ.Χ. υπήρχαν 43 ναοί αφιερωμένοι στον Σέραπι. Πολλοί άλλοι ναοί του  υπήρχαν στην Μ.Ασία, στην Θράκη, στην Ιταλία και στην Ελλάδα. 

Κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή τα μεγάλα Μυστήρια αναφέρονταν συχνά ως Μυστήρια του Όσιρι-Σέραπι.  Όσον αφορά τη λαϊκή λατρεία προς τιμή του Σέραπι εκφωνούνταν τα 7 ιερά φωνήεντα. 

Ιερατεία του θεού ήταν οι λεγόμενες «εταιρείες». Οι πρώτες ιδρύθηκαν τον 3ο αιώνα στον ελληνικό κόσμο για να υπηρετήσουν στους ναούς της Ίσιδας και του Σέραπι. 

Οι γυναίκες γίνονταν δεκτές στις περισσότερες λειτουργικές υπηρεσίες και σε κάποια μέρη κρατούσαν την πρώτη γραμμή στην Ιεραρχία. Οι άνδρες ιερείς όφειλαν να κουρέψουν τα μαλλιά και τα γένια ενώ υποβάλλονταν σε αρχές εγκράτειας. 

Η θεραπεία μέσω της εγκοίμησης στα Σεραπεία: 

Χαρακτηριστικό της λατρείας του Σέραπι ήταν η «εγκοίμηση» που, όπως και στην περίπτωση των Ασκληπιείων, ήταν η διαδικασία όπου οι πιστοί πήγαιναν στους ναούς του θεού για να ζητήσουν χρησμό για κάποιο πρόβλημά τους ή για τη θεραπεία μιας ασθένειάς τους και ζητούσαν τη βοήθεια του θεού που πίστευαν ότι δινόταν μέσα από τα όνειρα που έβλεπαν εκεί. Αυτού του είδους ή πίστη στους ονειρικούς χρησμούς δεν ήταν άγνωστη βέβαια ούτε στον ελληνικό κόσμο (αναφέραμε ήδη τον Ασκληπιό) ούτε στην Αίγυπτο όπου και άλλες θεότητες είχαν τέτοιες δυνατότητες όπως η Ίσιδα ή ο Όσιρις αλλά ούτε και στον ρωμαϊκό κόσμο όπου προϋπήρχαν θεοί με τέτοια χαρακτηριστικά (Fauna). 

Κάποιες φορές οι πιστοί, που ζητούσαν χρησμό με τέτοιο τρόπο, έμεναν υπό την επήρεια του Θεού για μέρες ή εβδομάδες και ήταν γνωστοί με την ονομασία «κάτοχοι». Έχουν διασωθεί αρκετές αναφορές σε περιπτώσεις ονειρικών χρησμών σε ιερά του Σέραπι όπως μία που αναφέρεται στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Βεσπασιανό. 

Ναοί αφιερωμένοι στον Σέραπι: 

Υπήρχαν πολυάριθμοι ναοί σε όλο σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο. Εκτός από την Αίγυπτο, υπήρχαν πολλοί στη Ελλάδα (Γορτυνία Κρήτης, Κεχριές Κορίνθου, Θεσσαλονίκη, Μαρώνεια, Τιθορέα κ.ά.), στη Μ. Ασία (Έφεσο), στη Θράκη και τον Εύξεινο Πόντο (Μοισία), στη Βαβυλωνία, τον Λίβανο, στη Γυρόνα της Ισπανίας και στην φυσικά στην Ιταλία (Πουτεόλι, επτά ναοί στη Ρώμη), για να αναφέρουμε κάποια παραδείγματα. 

Ο ναός της Ίσιδας στη Philae και ο ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια εξακολούθησαν να λειτουργούν έως τον 6ο αι. μ.Χ., οπότε η χώρα έπεσε στη μουσουλμανική κυριαρχία. 

Οι παλιοί θεοί είχαν πλέον πεθάνει. Όμως από τα βάθη των χρόνων μία εκστατική κραυγή ακόμη αντηχεί: «Υπάρχει μόνον ένας Δίας Σάραπις» 

 

ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ   ΠΛΕΥΡΑ 

Ο Θεός είχε ασυρο-βαβυλωνιακή προέλευση (Σινώπη ή Σελεύκεια της Συρίας) ή τουλάχιστον είχε κάποια στοιχεία από θεότητες των περιοχών αυτών (βαβυλωνιακός θεός του ωκεανού). Ακόμη και ο περσικός Θεός Ahriman ταυτίστηκε σε μεταγενέστερες εποχές του Μιθραϊσμού και του Ζερβανισμού με τον Σέραπι. Ο Σέραπις είναι ο μόνος θεός από όλους τους γνωστούς που ζούσε απομονωμένος χωρίς να έχει γονείς, αδέλφια, σύζυγο, ερωμένες και παιδιά. Δεν έχει δικό του μύθο. Αργότερα βέβαια κατά τη διαδρομή της λατρείας του σχημάτισε με την Ίσιδα και τον Ώρο (ως Αρποκράτη) μια θεία τριάδα, προφανώς μετεξέλιξη της κλασσικής αιγυπτιακής Όσιρις-Ίσις-Ώρος. 

Ο Σέραπις ως σύνθεση θεοτήτων: 

Στη λατρεία του Σέραπι, ο ελληνικός Πλούτωνας-Άδης μαζί με τον αιγυπτιακό αντίστοιχο Θεό του κάτω κόσμου Όσιρι,  συγχωνεύθηκε με τον Άμμωνα, τον Δία, τον Ποσειδώνα, τον Διόνυσο-Βάκχο, τον Νείλο, τον Ασκληπιό και διάφορες άλλες ισχυρές θεότητες ανάλογα με την εποχή και την περιοχή της λατρείας. 

Αυτή η συνένωση θεοτήτων εικονίζεται σαφώς σε ρωμαϊκά νομίσματα που κόπηκαν στην Αλεξάνδρεια στα οποία ο Σέραπις  παριστάνεται να φέρνει στο κεφάλι το καλάθι της Δήμητρας (ή Μόδιο), το κέρας του Άμμωνα, τις ακτίνες του Ήλιου, αριστερά του την οφιούχο ράβδο του Ασκληπιού και πίσω του την τρίαινα του Ποσειδώνα και το κέρας αφθονίας του θεού Νείλου. Ο Αμβρόσιος Μακρόβιος περιγράφει την παράσταση αυτή να εκπέμπει ιδιαίτερη γλυκύτητα μέσω της μυστηριώδους της έκφρασης. 

Τα παραπάνω ίσως είναι χαρακτηριστική μορφή «θρησκευτικού συγκρητισμού», ένας ορισμός για τον οποίο είναι: η εικονογραφική και λεκτική εξομοίωση θεοτήτων που έχουν σε δύο ή περισσότερα λατρευτικά συστήματα παρόμοια χαρακτηριστικά, φέρουν τα ίδια σύμβολα, λατρεύονται με παρεμφερή τρόπο ή τους αποδίδονται ανάλογες τιμές και θυσίες. 

Ιδιαίτερα η σχέση με τον Όσιρι: 

Το κατεξοχήν σύμβολο της μαγικής δύναμης της Αιγύπτου ήταν ο Όσιρις. Αυτός αντιπροσωπεύει τη δύναμη της αναμόρφωσης και της αναγέννησης κι όχι μόνο της γονιμότητας όπως συνηθίζεται να 

λέγεται. Ο Όσιρις, ο επίγειος Νείλος, η πεδιάδα  και ο ουράνιος Νείλος ήταν κάτι ενιαίο. Λεγόταν ότι η κνήμη του Όσιρι ήταν θαμμένη στο Μπιχέ στο νησί Ελεφαντίνη. Η κνήμη ήταν ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου, που αποτελείται από 7 αστέρια που καθένα τους έχει σχέση με τους 7 δαίμονες που περιέβαλλαν και προστάτευαν τον Όσιρι. Κατά συνέπεια η «κνήμη» δηλαδή η μαγική δύναμη που στηρίζει τόσο την αναγέννηση του ποταμού όσο και του Όσιρι, και επομένως ολόκληρης της Αιγύπτου, ήταν ενσαρκωμένη σ΄αυτό τον τόπο, όπου υπήρχε μια σπηλιά με μια φιγούρα που αναπαρίστανε τον Άπι μεταφέροντας 2 δοχεία με νερό που αδειάζει πάνω στη ροή του ποταμού. 

Είναι επομένως η προέλευση, η αρχή του μαγικού ποταμού. Γιατί 2 δοχεία; Γιατί αντιπροσωπεύει τον Υδροχόο και κατά κάποιο τρόπο σηματοδοτεί τη στιγμή της Ανάστασης και της Αναγέννησης. 

Ο Σέραπις είναι μία εκδήλωση του Όσιρι στον κόσμο, το φως του πνεύματος ενσαρκωμένο στη σκοτεινή ύλη. Υπάρχει ο Βασιλιάς, ο Μεγάλος Κοιμώμενος, και υπάρχει επίσης ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, που έχει τη μορφή του Σέραπι περιβαλλόμενου από τα 7 προστατευτικά πνεύματα. Στην πόλη των 8 Κεμένουμ, γνωστή σαν Ερμούπολη η αρχή των καιρών, συνίσταται στην κάθοδο των 8 (7 πνεύματα και στο κέντρο ο Σέραπις) πάνω στον αρχέγονο λόφο. Από εκείνο τον κεντρικό τόπο, στην ίδια την Αίγυπτο ακτινοβολούσαν τα αρχέγονα στοιχεία για να φέρουν την Αναγέννηση του Κόσμου. 

Ιδιότητες Θεού: 

Ο Σάραπις λατρεύτηκε  ως «πλουτοδότης», όπως ο ελληνικός Πλούτων (ο «μόδιος» στο κεφάλι ήταν το κατεξοχήν μέτρο για τα σιτηρά). Θεωρήθηκε ακόμη και ως ο κατεξοχήν θεός, που έσπευδε  ευθύς να βοηθήσει όσους τον επικαλούνταν («επήκοος» σε επιγραφές), αλλά και να σώσει όσους κινδύνευαν («σωτήρ» σε επιγραφές). Ιδίως να θεραπεύσει αρρώστους. Η τελευταία ιδιότητα συνέβαλε στην ταύτισή του με τον Ασκληπιό («Σάραπις Ασκληπιός» σε επιγραφές), συχνά δε, έπαιρνε και τον απεικονιστικό τύπο του Ασκληπιού. 

Άλλοτε ταυτιζόταν με το Δία (επιγραφή σε βωμό: «Διί Σεράπιδι») ή με τον Ήλιο που πολλοί τον τιμούσαν στα ύστερα χρόνια της αρχαιότητας ως ύψιστο θεό (αναθηματική επιγραφή: «Διί – Ηλίω, μεγάλο Σαράπιδι» και από τον 2ο μ.Χ. αιώνα και «θεώ Ηλιοσαράπει»). Στην Ελλάδα και στην Ρώμη αναφέρονταν με τα επίθετα: sanctusaugustus, αγιότατος, πλουτοδότης, ευεργέτης, επήκοος, σωτήρ, ανίκητος, υπέρτατος κύριος κόσμου και χθόνιος. Η κραυγή ενθουσιασμού των εκστασιασμένων Σαραπιαστών: «Υπάρχει ένας Δίας Σάραπις» (ή σε ερμηνεία «Υπάρχει μόνον ένας Θεός, ο Σέραπις»), έχει διασωθεί μέχρι την εποχή μας σε αναρίθμητες επιγραφές. 

Τα σύμβολα του Σέραπι: 

Πέρα από τα σύμβολα με τα οποία ο ίδιος αναπαριστάνεται αναφέρονται εδώ και τα κύρια σύμβολα των θεοτήτων, η σύνθεση των οποίων οδήγησε στην γέννηση του Σέραπι: 

Ταύρος (Άπις): Έχει διφορούμενο νόημα: Συμβολίζει την ηλιακή αναπαραγωγική δύναμη όλων των ουράνιων θεών, την γονιμοποίησητην ισχύ και τη βασιλεία. Συμβολίζει επίσης τη γη, τη μάνα, την αρχή της υγρασίας. 

Φίδι (Αρχαίες αναπαραστάσεις Σέραπι): Είναι σύμβολο της σοφίας και της απόκρυφης γνώσης. Συμβολίζει τον θάνατο και την καταστροφή επειδή σκοτώνει ακαριαία αλλά και τη ζωή και την ανάσταση γιατί αλλάζει δέρμα. Συμβολίζει τους κύκλους της εκδήλωσης επειδή κουλουριάζεται αλλά και τις σκοτεινές δυνάμεις του ανθρώπινου γένους γιατί είναι χθόνιο. Συμβολίζει την αρχέγονη ενστικτώδη φύση και την παρορμητική ζωτική δύναμη. Συμβολίζει τη θεραπεία, λόγω του δηλητηρίου που έχει, αλλά και τη διαίσθηση, τη μυστικότητα και το απρόβλεπτο.

Κέρας-ΜόδιοΣτο άγαλμα του Βρύαξη ο Σέραπις φέρει κάλαθο με στάχυα και  κλαδιά ελιάς στο κεφάλι, που συμβολίζει την γονιμότητα  και το άνοιγμα του ανώτερου κέντρου του σώματος μας. 

ΣκήπτροΣυμβολίζει την θεία, την βασιλική δύναμη, την κυριαρχία, την εκτελεστική εξουσία. Είναι φαλλικό σύμβολο  και  σχετίζεται  επίσης με τη μεταβίβαση της ζωτικής δύναμης, γνώρισμα των ουράνιων θεών, των μοναρχών και των μάγων. 

Κέρβερος: Είναι η τριάδα του κάτω κόσμου, ο φρουρός που ορίζει τον νόμο και επιτρέπει ή εμποδίζει την κυκλοφορία των ενεργειών απ΄το ένα σώμα στο άλλο. 

Σκύλος: Αφοσίωση, Επαγρύπνηση, ευγένεια, φύλακας του περάσματος, φρουρός του κάτω κόσμου. Συνδεόμενος με τον Ασκληπιό θεραπεύει μέσω της Αναγέννησης σε μία νέα ζωή (η πιστότητα του επιβιώνει του θανάτου). 

Λύκος: Η Γη, το κακό, οικείο ζώο των θεών των νεκρών. Επίσης, σύμβολο  ανδρείας και φορέας νίκης. 

Λιοντάρι: Είναι διφορούμενο σύμβολο, ηλιακό και σεληνιακό. Σαν ηλιακό αντιπροσωπεύει τη θερμότητα του ήλιου, την πύρινη αρχή τη μεγαλοπρέπεια, τη δύναμη, το θάρρος τη δικαιοσύνη και τον νόμο. Σαν σεληνιακό έμβλημα, υποδηλώνει επίσης την ωμότητα, την μανία, τους υπό ανθρώπινους τρόπους ζωής και τον πόλεμο. 

Κηρύκειο: Συμβολίζει τους σπειροειδείς κύκλους της φύσης, τις 2 αρχέγονες δυνάμεις, που συνεχώς εναλλάσσονται (θεραπεία-δηλητήριο, αρρώστια-υγεία), τη γνώση ότι η φύση μπορεί να νικήσει τη φύση. 

Στέμμα Ατεf : Χαρακτηριστικό του θεού Άμμωνα, αν και εξαιρετικά μπορεί να το έχει και ο Όσιρις. 

Κεραυνός (Δίας): Συμβολίζει τη φωνή των ουράνιων θεών, καταστρέφει τα ερπετά (ύλη), είναι σύμβολο του μονάρχη και του μάγου, φέρνει το γονιμοποιημένο νερό (βροχή μετά από κεραυνό). Τέλος, συμβολίζει την ιερή ένωση του γονιμοποιού ουράνιου θεού με την δεκτική γήινη μητέρα. 

Τρίαινα (Ποσειδώνας): Είναι σύμβολο θεών δύναμης και των γονιμοποιημένων νερών. Σχετίζεται με την αστραπή, την τριπλή φλόγα, το τριπλό όπλο του ουρανού, του αέρα και των νερών, σύμβολο των 3ων φάσεων του χρόνου (παρελθόν, παρόν, μέλλον). 

Κρασί-Αμπέλι (Διόνυσος): Είναι το ιερό ποτό , συμβολίζει τον ενθουσιασμό  και  τα μυστήρια της ζωής, συμβολίζει τον Κύκλο της Αναγέννησης μετά το θάνατο και την μετενσάρκωση (καθώς ο Διόνυσος είναι ο 2 φορές γεννημένος). 

Συμπεράσματα:  

Ο Σέραπις με σύμβολα του Άδη (Κέρβερος) και του Δία (Αετός)

Ο Σέραπις σαν σύνθεση των παραπάνω θεοτήτων και συμβόλων είναι κυρίαρχος θεός και των 3ων κόσμων (επειδή σχετίζεται με τον Πλούτωνα (κάτω κόσμος, καρδιά της γης, ύλη), τον Ποσειδώνα (κυριαρχία θάλασσας και ατμόσφαιρας, ψυχικό επίπεδο) και τον Δία (κύριος του ουρανού, νοητικό επίπεδο). Επίσης, σχετίζεται με την ζωτική δύναμη (φίδι) αλλά και τη μεταβίβαση της (σκήπτρο) καθώς και την κυκλική της ανανέωση (Διόνυσος), που πραγματοποιείται με τον έλεγχο της βιοενέργειας της Ζωής αλλά και του Θανάτου (κηρύκειο) και τα Μεγάλα  Μυστήρια (σχέση με Άμμων). 

Είναι η ενέργεια που διαποτίζει τον ορατό και τον αόρατο κόσμο (σχέση με Νείλο). 

Έχει χθόνια φύση (Πλούτωνας, Όσιρις, φίδι) αλλά και πνευματική-ηλιακή (Άπις). Είναι ένας Θεός του Κέντρου. 

Γίνεται έτσι η Συμπαντική Ενέργεια, που εμψυχώνει και εναρμονίζει τα πάντα και με την οποία όταν συντονίζεται κάποιος είναι υγιής και στα 3 επίπεδα, εξελίσσεται και ενώνεται με την αθάνατη ψυχή του. Αυτός που συντονίζεται, γίνεται τότε ένας ενδιάμεσος μεταξύ της Θείας και της Γήινης Δύναμης αφού μπορεί να χειριστεί την Συμπαντική Ενέργεια για καταστροφή (θάνατος) ή για δημιουργία (θεραπεία, αποκατάσταση ανισορροπίας). 

Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τη Γνώση και Κατανόηση των νόμων του Σύμπαντοςσυνεπώς και του εαυτού του, με το χειρισμό των οποίων έχει τη δύναμη να μεταλλάξει την ενέργεια (από αρνητικό σε θετικό, από υπερβολή ή έλλειψη σε δυναμική ισορροπία). Είναι ο μάγος και θείος θεραπευτής, που θεραπεύει όχι με τη δική του γνώση, τεχνική και ενέργεια αλλά με τον χειρισμό της συμπαντικής ενέργειας. Είναι μάγος γιατί έχει ξυπνήσει και ελέγξει τις ενστικτώδεις ζωικές δυνάμεις, συνεπώς έχει παραψυχολογικές δυνάμεις και εξουσία πέρα  απ΄τη ζωή και τον θάνατο αλλά είναι και θεός γιατί  διοχετεύει την ουράνια ζωή και την ζωτικότητα του πνεύματος (όχι μόνο της ύλης), δηλαδή την θεία ενέργεια. 

Καταλαβαίνουμε μέσα απ΄ όλα αυτά, γιατί η Ιατρική και η Υγεία είναι επιστήμες που έχουν σχέση με τα Μυστήρια και την ολιστική θεώρηση του ανθρώπου. Δεν μπορεί κανείς να θεραπεύσει ολοκληρωτικά αν δεν γνωρίζει τις αιτίες, ενώ, βασική προϋπόθεση είναι να γνωρίζει και να ελέγχει τον εαυτό του και τη δική του ενέργεια ώστε να μπορεί να τη δώσει και στους άλλους. Όπως η δουλειά του δασκάλου, που δίνει την ενέργεια του προς όφελος των μαθητών του και κατ΄επέκταση της Ανθρωπότητας. 

 

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ 

Ξέρουμε ότι εκτός απ΄ τον αιγυπτιακό Θεό Σέραπι, υπάρχει και ο Διδάσκαλος Σέραπις, ένας από τους 7 Τσοχάνες, αρχηγούς – επικεφαλείς των 7 ακτινών. 

Σύμφωνα με τον εσωτερισμό, ο Δάσκαλος Σέραπις είναι ο Τσοχάν (μύστης αντέπτο) της 4ης ακτίνας, της αρμονίας των αντιθέτων.  

Η δράση του Σέραπι κατευθύνεται κυρίως προς την ιατρική και τις φυσικές επιστήμες, που εναρμονίζουν ενέργειες, χρώματα και χημικές ιδιότητες των βοτάνων, των μετάλλων, κλπ. Υπήρξε μεγάλος Αρχιεροφάντης του Σεραπείου των Θηβών, ως Ιμχοτέπ, και στην Ελλάδα ενσαρκώθηκε ως Ιπποκράτης. Πιο πριν ενσαρκώθηκε ως ο θεάνθρωπος Ασκληπιός της μυθικής εποχής.  

Συνεργάζεται ιδιαίτερα με την Μαχατσοχανική Δύναμη, ως εναρμονιστής και συντονιστής των άλλων 6 ακτινών. Συγκροτεί ομάδες πνευματικής εργασίας από Ιδεαλιστές και μαθητές υπό δοκιμασία, οι οποίες εργάζονται κάτω απ΄την 4η ακτίνα για να βελτιώσουν το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο της ανθρωπότητας. 

Η Παρουσία του Δασκάλου Σέραπι: 

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Νέα Υόρκη, η Μπλαβάτσκυ, εργάστηκε κάτω από την προστασία ενός τμήματος του εσωτερικού τάγματος που είχε το κέντρο του στην Αίγυπτο και του οποίου αρχηγός θεωρήθηκε σε στενό κύκλο ο Δάσκαλος Σέραπις. Αυτός ο κλάδος αναφέρεται σε διάφορα σημεία από τον Όλκοτ σαν «Αδελφότητα του Λούξορ». 

Η δύναμη που ωθούσε τον Αιγυπτιακό Πολιτισμό φανερώθηκε για τελευταία φορά στην Αίγυπτο της εποχής των Πτολεμαίων, με το σχέδιο «Σέραπις», που δεν περιλάμβανε μόνο τη λατρεία του Σέραπι αλλά και άλλες πολιτιστικές και πολιτισμικές όψεις με το λεγόμενο Πανεπιστήμιο ή Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. 

Ο κύκλος ξαναπήρε ώθηση με τους πρωτοπόρους της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Οι αλχημιστές, η εμφάνιση των ανατολιτών δασκάλων υπό το σχήμα των ροδοσταυρικών ταγμάτων και των νεοπλατωνικών σχολών, αντιπροσωπεύουν τα προλεγόμενα ενός νέου κύκλου που επεκτείνεται μέχρι τη δική μας εποχή. Η λεγόμενη Αναγέννηση ήταν μόνο μερική ως προς την Αναγέννηση, που τώρα κυοφορείται στο σκοτάδι, και αναμένεται να είναι ολοκληρωτική. 

Σέραπις & η 4η Ακτίνα: 

Είναι η ακτίνα της αρμονίας μέσω διαμάχης, της ομορφιάς δια μέσου της τάξης και της εγκαθιδρυμένης επικοινωνίας, της ενότητας δια μέσου της κατανόησης και της κατανόησης που εφαρμόζεται με νοημοσύνη. Ονομάζεται ακτίνα του κάλλους, της τέχνης, της δημιουργικής ζωής. Είναι η ακτίνα του μαθηματικού, του ερμηνευτή. Δίνει μία διευθετημένη αίσθηση του χρώματος, αναλογίας και αρμονίας στο περιβάλλον. Προκαλεί συχνά μέσα στον άνθρωπο μια βίαιη αντίδραση προς ότι φαίνεται δυσαρμονικό. 

Είναι η ακτίνα του ορμητικού αρχηγού του ιππικού, αδιάφορου μπροστά στους κινδύνους που απειλούν τον ίδιο ή τους ακόλουθους του. Είναι η ακτίνα του ανθρώπου που ζει μία χαμένη ελπίδα, γιατί σε στιγμές έξαψης κυριαρχείται ολοκληρωτικά απ΄το Ράγιας. Είναι η ακτίνα της παράτολμης διακύβευσης και του παίχτη με γεμάτο ενθουσιασμό και σχέδια που καταλαμβάνεται εύκολα από τη θλίψη ή την αποτυχία αλλά με την ίδια ευκολία συνέρχεται απ΄ όλες τις αντιξοότητες και συμφορές. 

Είναι η κατεξοχήν ακτίνα του χρώματος, του καλλιτέχνη, που το χρώμα του είναι πάντοτε εξαιρετικό αν και το σχέδιο του συχνά υστερεί. Αν δεν είναι ζωγράφος η αίσθηση του χρώματος θα εμφανιστεί μ΄ άλλους τρόπους π.χ. στις επιλογές του στο ντύσιμο ή στη διακόσμηση. 

Στη μουσική οι συνθέσεις της 4ης ακτίνας είναι γεμάτες μελωδία και ο άνθρωπος της 4ης ακτίνας αρέσκεται στη μελωδία. 

Σαν συγγραφέας ή ποιητής, το έργο του πολλές φορές θα έχει λαμπρότητα και θα είναι γεμάτο γραφικές εικόνες και λέξεις αλλά γεμάτο υπερβολές και συχνά απαισιόδοξο. 

Γενικά, θα μιλά καλά και θα έχει αίσθηση του χιούμορ αλλά θα ποικίλλει μεταξύ πνευματώδους συνομιλίας και σκυθρωπής σιωπής ανάλογα με τη διάθεση του. Είναι ένα πρόσωπο χαριτωμένο αλλά δύσκολο να ζει κανείς μαζί του. 

Στη θεραπευτική, η καλύτερη μέθοδος της 4ης ακτίνας είναι το μασάζ και ο μαγνητισμός, χρησιμοποιούμενα με γνώση. 

Η μέθοδος προσέγγισης της ατραπού θα είναι μέσω αυτοελέγχου, για να κερδηθεί με αυτό τον τρόπο η ισορροπία μεταξύ των αντιμαχόμενων δυνάμεων της φύσης του ατόμου. 

Ειδικές αρετές: 

Έντονα συναισθήματα στοργής και αγάπης, συμπάθεια, φυσικό θάρρος, γενναιοδωρία, αφοσίωση, ετοιμότητα πνεύματος και αντίληψης. 

Ελαττώματα ακτίνας: 

Εγωκεντρισμός, ανησυχία, ανακρίβεια, έλλειψη ηθικού θάρρους, έντονα πάθη. 

Αρετές προς απόκτηση: 

Ηρεμία, εμπιστοσύνη, αυτοέλεγχος, αγνότητα, ανιδιοτέλεια, ακρίβεια, νοητική και ηθική ισορροπία. 

 

 

 

Βιβλιογραφία – Παραπομπές 

Ετικέτες: Σέραπις
Εκτύπωση

Από το ίδιο Τεύχος

Περισσότερα Άρθρα ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Σχετικά Άρθρα

×