Πώς δεν έγιναν οι πυραμίδες της Αιγύπτου

 

Τους πρώτους μήνες αυτού του έτους (σσ. το άρθρο γράφτηκε τον Αύγουστο του 1978) μια γιαπωνέζικη αποστολή -για την οποία προτιμάμε να μη δώσουμε προσωπικά στοιχεία, εκτιμώντας την καλή διάθεση που την εμψύχωνε- τελείωσε την κατασκευή μιας πυραμίδας-μακέτας, λίγα χιλιόμετρα από το πυραμιδικό σύμπλεγμα της Γκίζας. Την έφτιαξε με μεγάλη επιθυμία τελειότητας, με ύψος 10 μέτρα και δεν υπήρχε πέτρα που να ζυγίζει πάνω από έναν τόνο.

Ο διευθυντής του έργου, με τη βοήθεια δυο δωδεκάδων αρχαιολόγων και τεχνικών και μαζί με 200 ντόπιους εργάτες, ξεκίνησε τη δουλειά του, που γρήγορα φάνηκε ότι θα ήταν πολύ επίπονη, στα τέλη του 1977.

Στο έργο χρησιμοποιήθηκαν όλες οι τεχνικές που είχαν θεωρήσει οι αρχαιολόγοι της μόδας. Επίσης συμβουλεύθηκαν ιδιαίτερα τις διηγήσεις του Ηρόδοτου σχετικά με όσα του είχαν πει οι Αιγύπτιοι ιερείς για την κατασκευή των πυραμίδων στο μακρινό παρελθόν.

Τότε μπροστά στα μάτια του διευθυντή, των δημοσιογράφων και των ειδικών στο θέμα, άρχισε να ξετυλίγεται ένα φαινόμενο τεχνολογικής ανεπάρκειας που ήταν μη αναστρέψιμο. Δηλαδή τα εργαλεία από σφυρηλατημένο χαλκό, που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι για να κόψουν τους κολοσσιαίους ογκόλιθούς τους, αποδείχθηκαν σχεδόν άχρηστα στον γρανίτη και αν απαιτούσαν την αντίστοιχη με την αιγυπτιακή τελειότητα, τότε κάθε μικρός ογκόλιθος ήθελε τόσο χρόνο εργασίας, που το έργο, ύψους μόνο 12μ., δεν θα τελείωνε τον χειμώνα. Έτσι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν σύγχρονα κοπτικά μηχανήματα και να μην προσέξουν πολύ το τελείωμα του έργου.

Αλλά και η μεταφορά παρουσίασε αξεπέραστα προβλήματα, γιατί τα περίφημα «σκι» για την άμμο και οι κύλινδροι ήταν σχεδόν ακυβέρνητοι και στα βραχώδη μέρη δεν υπήρχε τρόπος να ξεπεραστούν τα εμπόδια, χωρίς να προκαλέσουν στους ογκόλιθους τόσες ζημιDEές, ώστε να τους καταντήσουν άχρηστους. Για άλλη μια φορά, τα σύγχρονα μέσα και το μικρό μέγεθος των όγκων επέτρεψε τη μεταφορά.

Το «αποκορύφωμα» των προβλημάτων δημιουργήθηκε, όταν επιχείρησαν να τοποθετήσουν το πυραμίδιο στην κορφή. Αυτή η πυραμίδα σε μικρογραφία ζύγιζε 1.000 κιλά. Την έσπρωξαν σε μια ράμπα στηριγμένη σε πλάγιους πέτρινους ογκόλιθους, ρίχνοντας λάδι μπροστά στο «σκι» της, καθώς την έσερναν 200 άνδρες, που για να κάνουν την κατάσταση πιο ρεαλιστική, τραγουδούσαν λιτανείες βασισμένες στη λέξη «Πάμε!». Τότε ανακάλυψαν ότι το λάδι δεν κάνει μόνο το «σκι» να γλιστράει αλλά και τους άνδρες που το έσπρωχναν με μοχλούς και ότι αυτοί που τραβούσαν με τα σχοινιά από πάνω, μπορούσαν να κάνουν ελάχιστα πράγματα. Οι προσπάθειες και οι αποτυχίες για να σηκώσουν τον μικρό όγκο μέσα από τη ράμπα ήταν τόσες πολλές, που ο διευθυντής του έργου τελικά εγκατέλειψε αυτήν τη μέθοδο και αποφάσισε να δοκιμάσει μια τελευταία, δηλαδή τους γερανούς από κορμούς φοινικόδεντρων και σχοινιά από ίνες, με τα οποία λένε τα συνηθισμένα βιβλία ότι οι Αιγύπτιοι σήκωναν οβελίσκους εκατοντάδων τόνων.

Αυτός ο ογκόλιθος ζύγιζε μονάχα έναν τόνο και δεν θα έπρεπε να ήταν πολύ δύσκολο να τον βάλουν στη θέση του. Αλλά τώρα η αλήθεια παρουσιάστηκε μπροστά τους γυμνή. Γιατί, όταν η πέτρα βρέθηκε στα σχεδόν δέκα μέτρα ύψος, οι κορμοί των φοινικόδεντρων κομματιάστηκαν σε χιλιάδες σκλήθρες που τους τραυμάτισαν όλους, ακόμα και τον διευθυντή, ο οποίος τελικά προτίμησε να την τοποθετήσει με ένα σύγχρονο γερανό, να τραβήξει μερικές φωτογραφίες και να διαλύσει τη μακέτα, όπως είχε συμφωνηθεί με την αιγυπτιακή κυβέρνηση. Αφού θεραπεύτηκε από τις επιφανειακές πληγές του ο διευθυντής, με το καλύτερο γιαπωνέζικο χιούμορ, είπε ότι τουλάχιστον τώρα ξέρουμε «πώς δεν κατασκευάστηκαν οι πυραμίδες».

Αυτή η ιστορία, που η περίληψή της δημοσιεύθηκε σε όλες τις σημαντικές εφημερίδες του κόσμου τον Απρίλη του 1978, θα αποδείξει στον αναγνώστη γιατί αντιστεκόμαστε σε κάποια πράγματα, δηλαδή στο να δεχτούμε κατά γράμμα αυτήν και άλλες υποτιθέμενες αλήθειες της «επίσημης επιστήμης», η οποία αρκετές φορές υποστηρίζει υποθέσεις λίγο πολύ μη πραγματοποιήσιμες, σαν να επρόκειτο για μεγάλες αλήθειες, και που παίρνει από τους κλασικούς μονάχα εκείνα που συμφωνούν με τον δικό της τρόπο σκέψης αποσιωπώντας όλα τα υπόλοιπα. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως έγκαιρα ότι η αναφερόμενη αντίσταση στην υλιστική ψευδο-επιστήμη δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο άλλο άκρο: να εφευρίσκουμε ή να επαναλαμβάνουμε ιστορίες που έχουν εφεύρει άλλοι, αποδίδοντας τις μεγαλιθικές κατασκευές των αρχαίων σε όντα που ήρθαν από άλλους γαλαξίες, γιατί γι’ αυτό δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε γνωστές αναφορές στις αρχαίες πραγματείες.

Πιστεύω ότι αυτό που ξεχωρίζει τον Φιλόσοφο από τον απλό πιστό, είναι ότι αναζητά την αλήθεια και δεν την προϋποθέτει ούτε της αποδίδει χαρακτηριστικά πριν τη γνωρίσει. Υπάρχουν τόνοι αμετάφραστων παπύρων ή τουλάχιστον μεταφρασμένων εν μέρει ή ερμηνευμένων σύμφωνα με τους μικρόψυχους κανόνες των υλιστών.

Είναι μια καλή αποστολή για τους φιλοσόφους που νιώθουν κλίση σε αυτό, να εργαστούν, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΟΒΑΡΟ, επάνω στην έρευνα αυτών των αινιγμάτων και να πληροφορούνται και να ενημερώνονται για κάθε ανακάλυψη. Αν σκεφθούμε ότι το 90% των γνωστών παπύρων μεταφράστηκαν τα τελευταία 50 χρόνια, ότι οι Σουμέριοι, οι Ουρρίτες, οι Χιττίτες, οι Κασσίτες, δεν ήταν γνωστοί ούτε τον περασμένο αιώνα, ότι τα μπρούντζινα κομμάτια του Λουριστάν τα έλεγαν «βαβυλωνιακά», «ασσυριακά» ή «χαλδαϊκά», ότι ήταν άγνωστο πως οι αμερικανικές πυραμίδες ήταν κάτι παραπάνω από χωμάτινοι λόφοι…. Κι αν το ίδιο συνέβη για τόσα άλλα πράγματα, τότε θα δείτε ότι πρέπει να κρατάτε ενημερωμένη τη βιβλιογραφία σας και ότι, εκτός από εκείνα τα εσωτερικά στοιχεία, που επειδή είναι τέτοια δεν αλλάζουν, δεν μπορείτε να αναμορφώσετε τον κόσμο με κείμενα και ειδήσεις του 19ου αιώνα, που, παρεμπιπτόντως, πλαισίωσαν την αυγή του Υλισμού και γελοιοποίησαν τόσες φορές τις συλλογές των διδασκαλιών της Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, οι οποίες μόλις στη σημερινή εποχή επιβεβαιώνονται και εξακριβώνονται από την αναμφισβήτητη αλήθεια.

Ένας Φιλόσοφος πρέπει να μάθει να λέει «δεν ξέρω», όταν δεν ξέρει, πριν αρχίσει τις φαντασιώσεις εφευρίσκοντας λύσεις που μετά θα γυρίσουν εναντίον του και εναντίον του Οργανισμού στον οποίο συμμετέχει. Ας τιμήσουμε λοιπόν εδώ τον διευθυντή της κατασκευής της πυραμίδας, που είχε το ηθικό θάρρος να αποδεχθεί, κομψά, την άγνοιά του.

 

Ετικέτες: Αιγυπτιακός πολιτισμός Αίγυπτος Πυραμίδες
Εκτύπωση

Από το ίδιο Τεύχος

Περισσότερα Άρθρα ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Σχετικά Άρθρα

×