Τι σημαίνει εθελοντισμός. Ας αναλύσουμε την λέξη:
Σε γενικές γραμμές, ο όρος εθελοντισμός (Αγγλικά: volunteer) αναφέρεται στην ηθελημένη παροχή υπηρεσιών χωρίς το κίνητρο της υλικής ανταμοιβής, προς όφελος της κοινωνίας. Ο εθελοντισμός δεν είναι υποχρεωτικός, δηλαδή στηρίζεται στην αυτόβουλη συμμετοχή του ενεργού πολίτη. Όμως, εθελοντής χαρακτηρίζεται και εκείνος που συνεισφέρει υλικά αγαθά σε καταστάσεις που αυτά θεωρούνται αναγκαία για την κάλυψη ανθρωπίνων αναγκών, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Στόχος ενός εθελοντή είναι η βελτίωση των κοινωνικών, οικονομικών, περιβαλλοντικών, αθλητικών, εκπαιδευτικών και άλλων θεμελιωδών αναγκών μίας κοινωνίας.
Αυτά μας λέει η Wikipedia. Τι μας λέει η ζωή;
Η ζωή, η καθημερινότητα μας μιλάει και μας δείχνει πολλά είδη «εθελοντισμού».
Αρχικά, τον εθελοντισμό της οθόνης, των ΜΜΕ. Την μεγάλη δράση, την πολύ γενναιόδωρη, συγκεκριμένη, εγκεκριμένη και στοχευμένη δράση που διαρκεί 1-2 λεπτά ή ένα φωτογραφικό κλικ.
Είναι οι δράσεις που συχνά βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στις οθόνες μας τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, που τότε όλοι θυμόμαστε τα άρρωστα παιδιά και τους γέροντες. Αυτός είναι ο πιο διάσημος εθελοντισμός και ταυτόχρονα ο πιο γρήγορος. Βέβαια είναι και αυτός που περισσότερο έλκει ή γνωστοποιεί τα προβλήματα, τα γνωστοποιεί για λίγο και τα … ξανακαλύπτει μετά..
Ένα άλλο είδος εθελοντισμού, είναι αυτό που έχουμε ντύσει με το πνεύμα της γενναιοδωρίας μας. Δηλαδή: πετώ ή δίνω αυτά που μου είναι πλέον άχρηστα, το κάνω όταν με εξυπηρετεί και όταν έχω ανάγκη να νοιώσω εγώ χρήσιμο μέλος της κοινωνίας μας. Αυτό είναι ένα είδος εθελοντισμού που ως γεγονός διαρκεί περισσότερο από το προηγούμενο αλλά δεν έχει την σταθερά 2 φορές τον χρόνο, του προηγούμενου. Γιατί, αν έρθουν τα Χριστούγεννα και εγώ δεν νοιώθω την ανάγκη αυτή και δεν θέλω, ε… δεν θα το κάνω. Θα το κάνω όποτε, αν και εφόσον με ευχαριστεί. Εξ άλλου αυτό δεν σημαίνει εθελοντισμός;
Και έτσι περνάμε στο τρίτο είδος εθελοντισμού, ίσως το λιγότερο γνωστό σήμερα στον κόσμο μας. Τον εθελοντισμό της καρδιάς. Τι είναι αυτό; Είναι η δράση του εθελοντή που σχεδόν δεν ξέρει ότι είναι εθελοντής αλλά ξέρει ότι, όπου τον χρειάζονται, πάει. Του εθελοντή που δεν έχει πράγματα για να πετάξει, αλλά έχει πράγματα που θα προσφέρει, ακόμα και όταν τα χρειάζεται και ο ίδιος, αν καταλαβαίνει ότι ο άλλος τα χρειάζεται περισσότερο.
Του εθελοντή που ξεχνάει τι του αρέσει και τι όχι και αναλαμβάνει αυτό που οι καιροί και οι ανάγκες απαιτούν από αυτόν, είτε κάνει κρύο ή ζέστη, είτε είναι χαρούμενος είτε όχι.
Εκείνου του εθελοντή που μπορεί να μοιράζει και να προσφέρει το πολυτιμότερο απόκτημα του: τον εαυτό του. Μοιράζεται την καλημέρα, το χαμόγελο, την ευγένεια, την καλή διάθεση, την ειλικρίνεια και τον σεβασμό του προς όλα τα όντα, δίποδα ή τετράποδα. Που μπορεί και το κάνει αυτό, όταν τον βλέπουν οι άλλοι αλλά και όταν τον βλέπει μόνο ο εαυτός του. Και που όταν το κάνει αυτό ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ. Είναι χαρούμενος με μια χαρά και μια πληρότητα που ένας φιλόσοφος θα την έλεγε: η χαρά του εκπληρωμένου καθήκοντος. Μα αυτός ο εθελοντής δεν είναι πάντα ένας πανεπιστημιακός για να το ξέρει αυτό, συνήθως είναι ένας μαθητής της ζωής, που απλά το νοιώθει αυτό. Και όταν το νοιώθει αυτό γίνεται ασταμάτητος, μια ζωντανή δύναμη της φύσης που έχει μετατρέψει τον εθελοντισμό σε στάση ζωής, τον έχει κάνει ΖΩΗ ΤΟΥ.
Από το ίδιο Τεύχος
27 Ιουλίου, 2024 / ΚΟΙΝΩΝΙΑ