Συγγραφέας: Delia S.Guzman
Σήμερα είδα την ανάμνηση… Δεν είναι ακριβώς αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουμε μνήμη και που αντιλαμβανόμαστε σαν μια από τις τόσες λειτουργίες της διανοητικής μας ζωής. Η ανάμνηση που είδα είναι τα ίχνη που αφήνει η μνήμη… Είναι σαν τη σκιά που κάνουν τα αντικείμενα, όταν τα φωτίζει ο ήλιος…
Κάποτε, όταν ήμαστε παιδιά, διαβάσαμε το σπαρμένο με μαγεία παραμύθι εκείνου που θέλησε να αποχωριστεί τη σκιά του. Όταν είμαστε παιδιά, θέλουμε να επιβεβαιώσουμε την προσωπικότητά μας και νομίζουμε ότι το καταφέρνουμε με το να διαφοροποιηθούμε απ’ όλα όσα μας τριγυρίζουν… ακόμα κι από τη σκιά.
Επίσης, σαν άνθρωποι-παιδιά δραπετεύουμε από όλα όσα μας σχετίζουν με το σύμπαν και εκτοξεύουμε τη ξιπασμένη απειλή μας, θεωρώντας τον εαυτό μας μόνο, απομονωμένο, ισχυρό και αυτάρκη σ’ αυτή τη μοναξιά, καθώς δεν εξαρτιόμαστε από τίποτα. Κι όμως, κλαίει ο άνθρωπος-παιδί στη μοναξιά του, ενώ ταυτόχρονα απαρνιέται όλα εκείνα που αποτελούν τις ρίζες του προς το παρελθόν και τον καρπό ελπίδας του προς το μέλλον.
Σήμερα είδα την ανάμνηση: λεπτές και δυνατές ρίζες που βυθίζονται στο μέλλον. Σήμερα είδα τη σκιά των πράξεών μας, πολλές φορές διαστρεβλωμένη από το πέρασμα του χρόνου, σκιά που μικραίνει ή γιγαντώνεται, ανάλογα με το αν οι ενδόμυχοι πόνοι μας της δίνουν περισσότερο ή λιγότερο φως. Σήμερα είδα πως η ανάμνηση είναι ένας δεσμός που είναι αδύνατο να τον κόψει κανείς, τόσο πολύ όσο εκείνο τον άλλο της ελπίδας, που απλώνεται προς το αύριο.
Είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές σβήνουν τα συγκεκριμένα γεγονότα από το μυαλό μας. Είναι αλήθεια ότι μένουμε βουβοί ή αμήχανοι όταν πρέπει να προστρέξουμε στις φτωχές λεπτομέρειες που μας δείχνει η μνήμη, όσο προσπαθούμε να ανασυνθέσουμε τις περιστάσεις της ζωής μας. Είναι αλήθεια ότι ονόματα, ημερομηνίες, μέρη και λόγια πετούν σαν τον άνεμο του νου. Αλλά πάντα παραμένει η ανάμνηση… ο σκουπισμένος από τον άνεμο δρόμος που διατηρεί τα ίχνη εκείνων των ονομάτων, εκείνων των γεγονότων που κάποτε υπήρξαν παρόντα μέσα μας. Παραμένει η γεύση της εμπειρίας, αυτών που έζησε κανείς, που στο κάτω κάτω είναι η καλύτερη μορφή ανάμνησης.
Λένε οι παλιές παραδόσεις ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον σταυρωμένο στο διάστημα. Και είναι εύκολο να διαισθανθεί κανείς ότι είναι σταυρωμένος και στο χρόνο. Ένας βραχίονας του σταυρού είναι ο οριζόντιος, αυτός που μας κινεί μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, περνώντας από το κεντρικό σημείο ένωσης του παρόντος. Ο άλλος είναι ο κάθετος βραχίονας του σταυρού, αυτός που τρέχει μεταξύ της Γης και του Ουρανού και που μας πηγαίνει από ένα προγονικό παρελθόν ενσαρκωμένων πλασμάτων προς μια επίσης προγονική υπόσχεση αθάνατων όντων. Κι εκεί είμαστε εμείς, στο ίδιο το κέντρο του σταυρού, υποφέροντας τις εντάσεις αυτών των δύο τόσο ιδιαίτερων μορφών ανάμνησης.
Η “οριζόντια” ανάμνηση μας φέρνει στο “τώρα” όλο το σύνολο των αποκτημένων εμπειριών. Μας κάνει για μια στιγμή παιδιά, μερικές φορές έφηβους, ονειροπόλους και ανήσυχους. Μας φέρνει κοντά χτυπήματα πόνου και μας αναγκάζει να χαμογελάσουμε. Μας επιτρέπει να αναγνωριστούμε στο παρελθόν… όπως και στην παρούσα στιγμή. Μας κάνει να νιώθουμε πάντα “ένας”, με την επιλογή να διαβαίνουμε στο χρόνο και να φτάσουμε στο αύριο.
Η οριζόντια ανάμνηση αντανακλά στους καθρέπτες μας και κάνει σκιά στις ρυτίδες του προσώπου μας…
Αλλά υπάρχει και η άλλη ανάμνηση, η τρανταχτή ανάμνηση μιας αιωνιότητας που πηγαίνει πιο πέρα από μια ζωή, που σπάει τους φραγμούς των χρόνων που περιορίζουν το σώμα μας. Αυτή η άλλη ανάμνηση είναι η ανάμνηση της ψυχής, καθώς και μια ρίζα που μας πηγαίνει σ’ ένα παράξενο παρελθόν χαμένων παράδεισων και ουσιαστικής λησμονιάς. Είναι η πρωταρχική ώθηση που μας αρπάζει από τη φυλακή της ύλης και μας επιτρέπει να πετάξουμε προς ανώτερα επίπεδα ουράνιας ελευθερίας. Αυτή η ανάμνηση μας μιλά για ένα “είμαι, ήμουν και θα είμαι πάντα”. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω, από την ψυχή προς το σώμα, σώζοντάς μας από τις σκιές στις οποίες βυθιζόμαστε από αδυναμία και άγνοια.
Σήμερα είδα την ανάμνηση… Μια αλλόκοτη και κινούμενη σκιά ακολουθούσε το βήμα της φυσικής μου φιγούρας. Άλλη σκιά, σχεδόν χωρίς μορφή και ορισμένη μονάχα από τη λάμψη και τη φωτεινότητά της, ακολουθούσε εκείνο το βαθύ Εγώ που αναμένει υπομονετικά να σωθεί από το σταυρό του στο διάστημα.
Σήμερα είδα την ανάμνηση: είχε πρόσωπο Σωτήρα.