Σκέψεις για τον εθελοντισμό

Βοήθεια … βοήθεια…

Είναι νύχτα, στο δάσος μια ομάδα νέων κάνει βόλτα και ξαφνικά … βλέπει μια φωτιά … ευτυχώς μικρή, είναι στην αρχή της …

Βοήθεια … βοήθεια!

Δεν υπάρχει κανείς;

Ακούγεται μόνο ο αέρας και το τριζοβόλημα της φωτιάς. Οι άνθρωποι πάγωσαν, η φωτιά όμως… δυνάμωσε…

Δεν υπάρχει κανείς; Κανείς που να μπορεί να βοηθήσει;

Στον κόσμο μας, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν σε μια δύσκολη στιγμή σαν αυτή να φωνάξουν «είμαι εδώ, είμαι παρών» αλλά ενώ θέλουν, θέλουν να βοηθήσουν, θέλουν να συμμετέχουν, δεν μπορούν.

Δεν μπορούν, γιατί όσο και αν τους δυσκολεύει να το πουν ακόμα και στον εαυτό τους, φοβούνται. Γιατί στις δύσκολες αιφνίδιες καταστάσεις παγώνουν, κοκαλώνουν και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Θα ήθελαν πολύ να είναι πρωταγωνιστές σε πολλές κρίσιμες καταστάσεις, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν αυτό.

Και δεν έχουν άδικο. Το να γίνεις εθελοντής δεν είναι κάτι που μαθαίνεται παρακολουθώντας τηλεόραση, ούτε διαβάζοντας βιβλία που μιλούν για τον εθελοντισμό. Ο εθελοντής γεννιέται αλλά κυρίως γίνεται, εκπαιδεύεται, διαμορφώνεται.

Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που μας κάνει εθελοντές είναι η «ψυχή», η καρδιά, που μπορεί να μεγαλώσει τόσο, ώστε να αγκαλιάσει τον κόσμο και τα προβλήματά του. Όμως δεν αρκεί η καρδιά. Η καρδιά ωθεί, εμπνέει, αγαπάει, μάς δίνει τη δυνατότητα του «θέλω να κάνω», αλλά δεν γνωρίζει το πώς.

Η γνώση είναι το δεύτερο απαραίτητο στοιχείο. Η γνώση έχει πολλά πρόσωπα και επίπεδα. Μπορεί να έχεις αρκετή γνώση ώστε να μπορέσεις, θεωρητικά, να κάνεις πυρόσβεση ή πυρασφάλεια ή δεντροφύτευση ή κάποιο άλλο κοινωνικό έργο ή … αλλά, ξέρεις πώς πραγματικά θα αντιδράσεις όταν βρεθείς αντιμέτωπος με τη φωτιά, την πλημμύρα ή τα δακρυσμένα ματάκια ενός άρρωστου παιδιού;

Αυτή η γνώση, η γνώση του εαυτού σου, των συναισθημάτων σου και των σκέψεών σου, ίσως είναι πιο απαραίτητη από την οποιαδήποτε τεχνική γνώση.

Ο εθελοντής πρέπει να είναι «ετοιμοπόλεμος», θαρραλέος, δυνατός αλλά κυρίως ψύχραιμος και αυτοκυριαρχούμενος, για να μπορεί να είναι σωστός.

Πρέπει να είναι πρώτα κύριος του εαυτού του, για να μπορεί να γίνει κύριος της οποιαδήποτε κατάστασης.

Για να φτάσει ο εθελοντής στο «ξέρω να κάνω», χρειάζεται να περάσει από το στενό εσωτερικό μονοπάτι, που θα τον οδηγήσει στην κατανόηση και αργότερα τη γνώση του δικού του ψυχισμού και των συναισθημάτων.

Όταν θα γίνει, έστω σχετικά, γνώστης της δικής του ψυχολογικής κατάστασης, τότε θα μπορέσει να μπει και στη θέση του άλλου, του συνανθρώπου του που υποφέρει, φοβάται και χρειάζεται βοήθεια.

Τότε θα μπορεί να προσφέρει.

Γιατί θα ξέρει πώς να το κάνει αυτό. Ο εθελοντής λοιπόν, για να μπορεί πραγματικά να είναι τέτοιος, χρειάζεται να γνωρίσει τον εαυτό του, να τον αγαπήσει και να θελήσει να τον κάνει καλύτερο. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος. Ο δεύτερος στόχος είναι να γνωρίσει και να αγαπήσει τον κόσμο γύρω του και να θελήσει να τον κάνει και εκείνον καλύτερο. Με αυτούς τους δύο στόχους ο άνθρωπος μπορεί να κάνει θαύματα. Γιατί θα ξέρει ποιος είναι και τι σκοπεύει να κάνει στη ζωή του. Έτσι ο εθελοντισμός του δεν θα είναι αποτέλεσμα της καλής του διάθεσης, που κάποιες φορές υπάρχει και κάποιες άλλες όχι. Θα είναι μια συνεχής, σταθερή στάση, θα είναι ένας τρόπος ζωής.

Αλήθεια, φαντάζεσθε ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι θα γνώριζαν και θα αγαπούσαν τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους και το περιβάλλον τους; Ένα κόσμο που ο καθένας θα είχε μια καλή κουβέντα να πει, ένα χέρι βοήθειας να προσφέρει;

Είναι ουτοπικό άραγε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που να μας αξίζει;

Αν πιστεύουμε ή ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να γίνουμε πραγματικοί εθελοντές, να μπορούμε να πούμε: Θέλω, Ξέρω και Μπορώ να συμμετέχω.

Συγγραφέας: Δαϊκίδου Καίτη

Ετικέτες: Εθελοντισμός