Το Σύμπαν ως μία Απάντηση

Συχνά μιλάμε για τα αστέρια, τους πλανήτες, τα ζώα, τον ουρανό, τη Γη, το νερό ή το χιόνι και ξεχνάμε την πραγματική έννοια και σημασία της λέξης Σύμπαν. Ο άνθρωπος κάνει ερωτήσεις στον εαυτό του για ολόκληρη τη Φύση, μέρος της οποίας είναι και ο ίδιος, αλλά τείνει να χάσει την κεντρική ιδέα στην οποία αναφέρεται.

«Σύμπαν» σημαίνει αυτό που πηγαίνει προς μια μόνο κατεύθυνση, οπότε αυτό που πρέπει να ανακαλύψουμε είναι προς τα πού πηγαίνει. Αυτή ήταν ίσως μια από τις πρώτες προσεγγίσεις που είχε η ανθρωπότητα. Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί αναρωτήθηκαν, μέσω των θρησκειών, της μεταφυσικής και των φιλοσοφιών τους, προς τα πού πηγαίνει το σύμπαν και γιατί. Αλλά οι νέοι υλιστικού τύπου τρόποι να βλέπουμε τα πράγματα, ειδικά στη μετά-καρτεσιανή εποχή, μας παρουσιάζουν μια διαφορετική οπτική γωνία και τότε ο άνθρωπος αρχίζει να αναλύει τα χαρακτηριστικά του σύμπαντος, το μέγεθος, τη μορφή και το βάρος του.

Ο άνθρωπος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει το σύμπαν, επειδή έχει δώσει ονόματα στα αστέρια και μέτρησε την απόσταση από τη Γη στη Σελήνη ή επειδή γνωρίζει τον κατάλογο των χημικών στοιχείων και τα χαρακτηριστικά των φυσικών δυνάμεων, και όμως, σε αυτό το λεπτομερές είδος γνώσης, αν και υπήρξε μια εξειδίκευση της γνώσης σε κάθε έναν από αυτούς τους τομείς, αυτοί οι τομείς διαχωρίζονται ολοένα και περισσότερο ο ένας από τον άλλο.

Στην ορυκτολογία, για παράδειγμα, διδασκόμαστε τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των πετρωμάτων και τις ορογενετικές κινήσεις που έχουν επιφέρει αλλαγές στην επιφάνεια της Γης αλλά δεν διδασκόμαστε για τη θεμελιώδη σημασία των υλικών πραγμάτων.

Ας υποθέσουμε ότι σηκώνουμε οποιοδήποτε αντικείμενο και το ρίχνουμε ξαφνικά θα δούμε ότι πέφτει και πάντα ψάχνει για το χαμηλότερο μέρος υπάρχει πάντα μια φυσική έλξη ανάμεσα σε αυτό το μικρό κομμάτι ύλης και σε αυτό το μεγάλο κομμάτι ύλης όπου βρισκόμαστε. Αυτή η υλική έλξη είναι ακούραστη.

Τι μπορούμε να εξαγάγουμε, λοιπόν, από τη φύση του ορυκτού κόσμου; Μπορούμε να εξαγάγουμε μια επιμονή, μια αναζήτηση για το πεπρωμένο. Και ποιος από εμάς μπορεί να πει ότι μοιραζόμαστε με τα πετρώματα αυτή την αναζήτηση για το πεπρωμένο; Γενικά, όταν συναντάμε μια δυσκολία, έχουμε την τάση να την αντιμετωπίζουμε για λίγο και αν η δυσκολία δεν υποχωρεί, υποχωρούμε εμείς. Τα πράγματα της Φύσης, τα πετρώματα, για παράδειγμα, έχουν την επιμονή να υπάρχουν πέρα από τον χρόνο και να αναζητούν πάντα τον τελικό προορισμό τους.

Τα παιδιά μας διδάσκονται τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των φυτών και τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης, αλλά δεν αναφέρεται ότι, πέρα από κάθε φαινόμενο απορρόφησης φωτός και μετατροπής σε ενέργεια, υπάρχει η ικανότητα του φυτού να ξέρει πώς να περιμένει και να ξέρει πώς να μεγαλώνει. Ένας μικρός σπόρος, θαμμένος στη γη το χειμώνα, κάτω από το χιόνι, περιμένει υπομονετικά τον ερχομό της Άνοιξης. Όταν αυτή φτάνει, αυτός ο μικρός σπόρος ανασηκώνεται και αναζητά τον αέρα και τον ήλιο. Αυτή είναι μια άλλη διδασκαλία της επιμονής, της καθετότητας και από φιλοσοφική άποψη, μας ενδιαφέρει το τελικό νόημα της δράσης των πραγμάτων.

Έχουμε επίσης και το νερό όπου και να το ρίξουμε, το νερό θα τρέχει αναζητώντας τη θάλασσα και εκεί, στη θάλασσα, εξατμίζεται, ανασηκώνεται, συμπυκνώνεται και γίνεται ξανά μέρος ενός μεγάλου κύκλου. Το σύμπαν έχει έναν σκοπό.

Προφανώς, στα νέα χαρακτηριστικά των τελευταίων αιώνων, αλλοτριωμένα από υλικά πράγματα, με μία ψυχολογία παραγωγής και κατανάλωσης, ο άνθρωπος έχει ξεχάσει τα φυσικά στοιχεία και τον τρόπο ερμηνείας τους. Οι αρχαίοι δεν αναρωτήθηκαν τόσο αποτελεσματικά, ίσως, για την απόσταση μεταξύ της Γης και της Σελήνης, αλλά προσπάθησαν να καταλάβουν τι σημαίνει η Σελήνη στο Σύμπαν. Μέσω των αρχαίων επιστημών όπως η αστρολογία και άλλες, προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα φυσικά φαινόμενα και να δουν με ποιον τρόπο συνδέονταν με αυτό το φαινόμενο που ονομάζεται Άνθρωπος. Και αυτό έδωσε στον άνθρωπο της αρχαιότητας την αίσθηση ότι συνοδεύεται από νοήμονα όντα και ότι είναι και ο ίδιος ένα ευφυές ον.

Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι νιώθουμε απομονωμένοι στη μέση του σύμπαντος, με άλλα λόγια, αφού είμαστε τόσο πολύ σε επαφή με τεχνητά στοιχεία, έχουμε χάσει την ικανότητα να αναζητούμε έναν σκοπό στα πράγματα, και το δραματικό μέρος αυτού είναι ότι έχουμε χάσει τη δυνατότητα να βρούμε έναν σκοπό στη ζωή μας. Καθώς ζούμε μόνο από στιγμή σε στιγμή, έχουμε χάσει μια τελεολογική αίσθηση της ζωής, των προγονικών μας ριζών και του σκοπού που έχει η ζωή. Και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε όντα μιας στιγμής, υποκείμενα στον χρόνο, νιώθοντας σίγουροι ότι δημιουργηθήκαμε τυχαία και ότι θα εξαφανιστούμε κάποια στιγμή και αυτή η υποσυνείδητη σκέψη μας κυριεύει και μας βλάπτει. Αντί να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τη Φύση, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια σειρά από ενδιάμεσα στοιχεία που είναι απολύτως τεχνητά.

Τα φύλλα των δέντρων έχουν τους αναπνευστικούς πόρους τους στο κάτω μέρος γιατί όχι στο πάνω μέρος; Απλά γιατί θα τους σκέπαζε η σκόνη. Με το να βρίσκονται στο κάτω μέρος, σώζονται και έτσι μπορούν να αναπνεύσουν. Είναι αυτό τυχαίο;

Είναι τυχαίο το χρώμα των φτερών των πεταλούδων να συνδυάζεται με τα λουλούδια και το φύλλωμα έτσι ώστε τα πουλιά να μην μπορούν να τα πιάσουν; Είναι τυχαίο που οι άκρες των φτερών των κουκουβαγιών είναι λείες, έτσι ώστε να μην κάνουν θόρυβο στο νυχτερινό τους πέταγμα και έτσι να μπορούν να πιάσουν τα κουνέλια αιφνιδιαστικά; Είναι τυχαίο που αυτά τα τρωκτικά έχουν τα αυτιά τους στραμμένα προς τα πίσω, ώστε να μπορούν να συλλάβουν τον παραμικρό ήχο οποιουδήποτε θηρευτή που θα μπορούσε να έρθει να τους καταδιώξει; Είναι επίσης τυχαίος ο αριθμός των χρωμάτων στα οποία διαιρείται το φάσμα όταν αγγίζεται από λευκό φως; Ο τρόπος με τον οποίο ταξινομούμε τους ήχους είναι επίσης τυχαίος;

Είναι προφανές ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι συντονισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει μια ολότητα, ένα είδος πυραμιδικής αίσθησης ύπαρξης, όπου τα πράγματα, παρόλο που είναι πολλαπλά, αναζητούν ένα ενιαίο σκοπό όλα πηγαίνουν προς τη συνάντηση ενός μόνο πράγματος και όλα διέπονται από μια ενιαία νοημοσύνη.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αεροπόροι κατάλαβαν ότι ήταν καλό να πετούν τα αεροπλάνα τους στον σχηματισμό V, όπου το αεροπλάνο στο μπροστινό μέρος αντικαθίσταται από καιρό σε καιρό από εκείνα στο πίσω μέρος έχει αποδειχθεί ότι αυτό αυξάνει την ταχύτητα της μοίρας. Οι πάπιες και οι χήνες πετάνε όλες μαζί με τη μορφή ενός μεγάλου V, το οποίο λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε η πιο δυνατή είναι αυτή που βρίσκεται στη μέση και οι άλλες επωφελούνται από το πέταγμά της.

Δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν τυχαία. Χρειάστηκε αιώνες ο άνθρωπος για να μπορέσει να το καταλάβει. Θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλά παραδείγματα που δείχνουν πώς είναι σχεδιασμένη η φύση. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το άθροισμα όλων αυτών των περιστατικών είναι απλώς τυχαίο, αντίθετα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η παγκόσμια νοημοσύνη έχει σχεδιάσει τα πάντα. Και αν αποδεχθούμε αυτόν τον συμπαντικό σχέδιο, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε γιατί, για ποιο σκοπό; Είναι αδιανόητο όλα να σχεδιάζονται χωρίς λόγο, είναι πιο λογικό να πιστεύουμε ότι έχουν σχεδιαστεί για κάποιο σκοπό και αν έχει σχεδιαστεί έτσι, καλό είναι να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την απάντηση που μπορεί να μας δώσει το σύμπαν, για ποιο σκοπό σχεδιάστηκε, προς τα πού κατευθυνόμαστε όλοι, από πού ερχόμαστε και πού πάμε.

Υπάρχουν επτά αρχές ή επτά θεμελιώδεις νόμοι, σύμφωνα με τις φυσικές υποδιαιρέσεις όλου του σύμπαντος.

1. Η πρώτη αρχή, η υψηλότερη από όλες τις αρχές της Φύσης, είναι η αρχή της ενοποίησης. Ολόκληρη η Φύση συντονίζεται, σχηματίζει δηλαδή μια ζωτική ενότητα και τίποτα δεν αποκλείεται από αυτήν. Όταν τα πράγματα είναι ζωντανά, δεν καταστρέφουν τους άλλους, αλλά κάνουν δυνατή τη ζωή όλων. Όταν ο λύκος κυνηγά το ελάφι στη στέπα, δεν πιάνει το μικρότερο, αλλά το μεγαλύτερο, το άρρωστο, αυτό που θα μπορούσε να μεταδώσει την ασθένειά του στο υπόλοιπο κοπάδι. Με άλλα λόγια, ακόμη και αυτά που μας φαίνονται ως πράξεις καταστροφής, αυτά που μπορεί να φαίνονται ως πράξεις σκληρότητας, γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε το είδος να μπορεί να διαιωνίζεται.

Δεν υπάρχουν αμφιβολίες στη Φύση, δεν υπάρχουν διάλογοι αντιθέσεων. Όλα εκφράζονται τέλεια και πηγαίνουν προς μια ενιαία κατεύθυνση.

2. Η δεύτερη αρχή είναι αυτή της διαφώτισης. Όλα τα πράγματα στη Φύση έχουν αυτή την αρχή, είτε πρόκειται για φυσική είτε για πνευματική διαφώτιση. Οι πραγματικότητες υπάρχουν, αλλά χρειάζονται ένα διανοητικό ή πνευματικό φως για να μας επιτρέψει να τις ξεχωρίσουμε, και όταν μερικές φορές λέμε ότι δεν υπάρχουν αλήθειες, ότι δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε, ότι είμαστε μόνοι, είναι επειδή είμαστε στο σκοτάδι και πρέπει να ξαναβρούμε την αρχή της διαφώτισης.

3. Αυτή η αρχή φέρνει ως συνέπεια την τρίτη, που είναι της διαφοροποίησης. Όλα τα πράγματα στη Φύση διαφοροποιούνται. Δεν υπάρχουν δύο πράγματα που να είναι απολύτως ίσα ή ίδια. Αυτή η αρχή υπάρχει παρόλο που μερικές φορές μπορεί να μην την βλέπουμε όλα τα πράγματα είναι διαφορετικά ακόμα και οι κόκκοι άμμου που πατάμε στην παραλία και που μοιάζουν να είναι όλοι ίδιοι δεν είναι ίδιοι. Αν τους δούμε προσεκτικά με μεγεθυντικό φακό, θα δούμε ότι ο καθένας από αυτούς έχει τη μικρή του διαφορά, το μικρό του χαρακτηριστικό. Συνεπώς, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις ομοιότητα ή ισότητα. Μπορούμε να είμαστε ισοδύναμοι, αλλά όχι ίσοι. Μπορούμε να είμαστε όμοιοι, αλλά όχι ίσοι και αυτό δεν χωρίζει ή διχάζει, δεν καταστρέφει τους ανθρώπους: τους εμπλουτίζει, σαν ένα μωσαϊκό διαφορετικών χρωμάτων που μπορεί να έχει παρόμοιους τόνους, αλλά ποτέ δεν είναι ακριβώς ίδιοι. Η έννοια της ισότητας είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση στη Φύση ισότητα δεν υπάρχει.

4. Η τέταρτη αρχή είναι η αρχή της οργάνωσης. Τα πράγματα είναι οργανωμένα όλοι βλέπουμε ένα δέντρο, έναν συμπαγή κορμό που υψώνεται πάνω από τη γη και στηρίζει μια κορυφή δέντρου γεμάτη κλαδιά και φωλιές πουλιών αλλά δεν βλέπουμε μια άλλη ανάστροφη κορυφή δέντρου που βρίσκεται κάτω από τη γη και η οποία επίσης με τα ξύλινα κλαδιά της στηρίζει όλα τα υπόλοιπα και βυθίζεται βαθιά στη γη και παρόλο που δεν έχει πουλιά, έχει σκουλήκια και έντομα και τρέφει τα πάντα. Με άλλα λόγια, όλα είναι άψογα οργανωμένα, όλα είναι σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει υποστήριξη και συνεργασία μεταξύ του ενός πράγματος και του άλλου. Και τα λάθη που τείνουμε να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι οφείλονται στην έλλειψη οργάνωσης.

Η οργάνωση δεν είναι μαζικοποίηση, δεν είναι η επιβολή κάποιων ανθρώπων πάνω σε άλλους η οργάνωση είναι υποστηρικτική. Τα χέρια είναι απέναντι και όμως οργανώνονται για να σηκώσουν κάτι αν είχαμε τα δύο χέρια στην ίδια πλευρά, θα δυσκολευόμασταν να σηκώσουμε οτιδήποτε. Επομένως, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε αυτή την αρχή της οργάνωσης, ακόμη και όταν είμαστε αντίθετοι σε κάτι. Αυτή η αρχή μας επιτρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί, χωρίς να πάψουμε να είμαστε αυτό που είμαστε. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να εφαρμόσουμε στη ζωή μας, στο εδώ και στο τώρα.

5. Υπάρχει μια πέμπτη αρχή, η αρχή της αιτιότητας: όλα τα πράγματα είναι η αιτία για κάτι που τα ακολουθεί και το αποτέλεσμα αυτού που προηγήθηκε. Όλοι προερχόμαστε από κάτι και δημιουργούμε κάτι: οτιδήποτε, που λαμβάνεται σε οποιοδήποτε σημείο , είναι το αποτέλεσμα από κάτι και η αιτία για κάτι άλλο, ακόμη και για φαινομενικά άψυχα πράγματα. Τίποτα δεν είναι μόνο αιτία ή μόνο αποτέλεσμα, συνδέονται μεταξύ τους. Από τη μέρα έρχεται νύχτα, από τη νύχτα έρχεται μέρα.

6. Η έκτη αρχή, αυτή της ζωτικότητας, μας λέει ότι όλα τα πράγματα είναι ζωντανά. Απολύτως τα πάντα. Μέχρι τον 19ο αιώνα και το πρώτο μισό του 20ού, οι άνθρωποι συνήθιζαν να μιλούν για έμβια όντα και άψυχα αντικείμενα. Ακόμα και σήμερα, λόγω αδράνειας, συνεχίζουμε να το επαναλαμβάνουμε γιατί λέμε ότι κάτι είναι ζωντανό όταν κινείται ή όταν πετάει ή όταν μεγαλώνει. Από την αρχή του κόσμου τα πράγματα δεν είναι μόνο ζωντανά όταν ενεργούν, είναι επίσης ζωντανά όταν αντιστέκονται. Όλα τα πράγματα βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να δούμε τα μόρια ή τα άτομα να περιστρέφονται στον αέρα, από τα οποία αποτελούνται τα χέρια μας, τα οστά μας. Όλα τα διαπερνά η ζωτικότητα αυτή η ζωτικότητα που στην Ανατολή ονομάζεται «πράνα», μια ζωή που εισχωρεί σε όλα τα πράγματα, που δεν σταματά ποτέ, έτσι ώστε ακόμη και αυτά που ονομάζουμε νεκρά δεν είναι νεκρά, απλώς άλλαξαν κατάσταση, σχήμα ή τρόπο ζωής.

7. Τέλος έχουμε την αρχή της περιοδικότητας. Από τότε που γεννηθήκαμε, παρατηρήσαμε ότι στη Φύση υπάρχει μια εναλλαγή μεταξύ νύχτας και ημέρας, καλοκαιριού και χειμώνα και τόσες άλλες καταστάσεις που με αυτόν τον τρόπο αντιτίθενται η μία στην άλλη και εναλλάσσονται μεταξύ τους και όμως δεν συνειδητοποιούμε μέχρι να διαβάσουμε Πλάτωνα, μέχρι να μας διδάξει κάποιος ή μέχρι να ξυπνήσουμε εμείς οι ίδιοι σε αυτήν την πραγματικότητα ότι κι εμείς είμαστε μέσα σε αυτήν την περιοδικότητα. Όλοι αυτοί οι κύκλοι περιλαμβάνουν έναν μεγάλο κύκλο που ονομάζουμε ανθρώπινη ζωή. Γιατί όμως να σταματήσουμε εκεί; Γιατί να μην καταλάβουμε ότι αυτή η ανθρώπινη ζωή είναι μια σύντομη μέρα αφύπνισης μέσα σε μια μεγάλη ζωή; Ότι μετά από αυτή τη φυσική ζωή υπάρχει μια πνευματική ζωή και ότι είναι σαν ένα όνειρο, και ότι τότε θα έχουμε μια φυσική ζωή και μια πνευματική ζωή;

Ο νόμος των κύκλων αγκαλιάζει τα πάντα και δεν σταματά ποτέ, όλα είναι κυκλικά: οι πλανήτες περιστρέφονται κυκλικά στον ουρανό και τα μικροσκοπικά σωματίδια κινούνται επίσης μέσα στα άτομα.

Αυτή η περιοδικότητα επιτρέπει στη ζωή να είναι συνεχής και παλλόμενη. Πρέπει να προσπαθήσουμε να πάρουμε από τη Φύση αυτό που δεν καταστρέφεται εύκολα. Πρέπει να προσέχουμε κάτι, όχι μόνο το φυσικό μας μέρος, αλλά και τα άλλα μέρη. Γιατί, κατά πόσο προσέχουμε το ψυχολογικό μας μέρος; Σε ποιο βαθμό δίνουμε τροφή στο μυαλό μας, καθημερινά; Σε ποιο βαθμό έχουμε πνευματική τροφή; Πρέπει να προσέχουμε τα όνειρά μας. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο υλισμού που φροντίζουμε να μην σπάσει μία κανάτα ή το αυτοκίνητο, αλλά τι γίνεται με ένα όνειρο, μια ελπίδα, μια προσπάθεια; Τι γίνεται με τα κρυστάλλινα πουλιά των ονείρων μας όταν σπάνε; Γίνονται κομμάτια και τραυματίζουν τα χέρια μας.

Πρέπει να έχουμε το θάρρος να κάνουμε σκόνη τα σπασμένα μας όνειρα και με αυτή τη γυάλινη σκόνη των ονείρων μας, να δημιουργήσουμε νέα πουλιά. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι δεν χρειάζεται απλώς να συρθούμε στον κόσμο σαν να ήμασταν χελώνες ή φίδια, αλλά πρέπει να μάθουμε να πετάμε με τη δύναμη των φτερών.

Η φιλοσοφία δεν είναι απλή εικασία, δεν είναι να καθόμαστε σε μια γωνία και να βλέπουμε τη ζωή να περνάει, ούτε είναι πειθαρχία θλίψεων και απόσυρσης. Φιλοσοφία είναι να έχουμε ισχυρή στάση απέναντι στη ζωή, είναι να κατανοούμε το πνεύμα των πραγμάτων, είναι να μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο μέσα μας, να νικήσουμε τον θάνατο, να μπορέσουμε να συνδεθούμε με τους άλλους, με το βαθύτερο μέρος του καθενός. Επειδή δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον μερικές φορές λέγεται ότι όταν ο Άνθρωπος πεθαίνει, περνά στον αόρατο κόσμο. Ωστόσο, ο Άνθρωπος είναι πάντα αόρατος, βρίσκεται πίσω από αυτά που κάνει, πίσω από το σώμα του, πίσω από τα δικά του λόγια, πίσω από τις δικές του πράξεις. Ο Άνθρωπος είναι ένα μεγάλο ερώτημα, ένα μεγάλο αίνιγμα.

Η απάντηση βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σύμπαν στο οποίο ζούμε. Είναι γραμμένο στους τοίχους της ιστορίας και στους τοίχους αυτού του σύμπαντος που μας περιβάλλει. Απλώς πρέπει να μάθουμε να το διαβάζουμε. Είναι μια φυσική στάση δεν είναι ενάντια σε καμία πίστη ή δήλωση. Είναι να επιστρέψουμε στη Φύση.

Έχουμε διάκριση και όμως μας λείπει σε πολλά πράγματα ποιος θέλει ένα αυτοκίνητο που λειτουργεί μόνο κάποιες φορές; Κανένας. Κι όμως δεχόμαστε ιδέες που άλλοτε είναι καλές και άλλοτε όχι, αρχές που άλλοτε ισχύουν και άλλοτε όχι, ειλικρίνεια που άλλοτε ισχύει και άλλοτε όχι. Πρέπει να επιστρέψουμε στο να έχουμε αυτή την κοινή λογική που χρησιμοποιούμε στο φυσικό επίπεδο. Στο πνευματικό κομμάτι πρέπει να επιστρέψουμε στο να απαιτούμε από τον εαυτό μας, από τον κόσμο γύρω μας, απόλυτες αξίες που είναι εύκολο να κατανοήσουμε, να χειριστούμε, να αφομοιώσουμε, που μας επιτρέπουν να έχουμε μια ακριβή κατανόηση του σύμπαντος.

Χρειαζόμαστε μια νέα επιστήμη, μια επιστήμη που θα απομακρύνεται από το ελάττωμα των έννομων συμφερόντων, μια επιστήμη στην οποία δεν θα υπάρχει αίσθηση βίας. Χρειαζόμαστε τέχνη που θα μας επιτρέψει να ενωθούμε για άλλη μια φορά με την ομορφιά, η οποία δεν βασίζεται στην αγωνία, αλλά στην αληθινή έρευνα. Χρειαζόμαστε μια πολιτική που να μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να συμβιώνουν αρμονικά και να υψώνονται, αντί να μας οδηγεί σε συγκρούσεις ή σε τεχνητή συνύπαρξη. Χρειαζόμαστε, με λίγα λόγια, ένα Νέο Κόσμο. Αλλά αυτός ο κόσμος υπάρχει ήδη: είναι το ίδιο το Σύμπαν, είναι η Φύση. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε έντονα τις στιγμές που μας προσέφερε η μοίρα. Να είμαστε σαν ένα κλειδί που μπαίνει στην κλειδαριά του σύμπαντος και ανοίγει αυτόματα την πόρτα της ιστορίας, για να περάσουμε σε μια άλλη διάσταση, για να περάσουμε σε αυτόν τον κόσμο που μας περιμένει, αυτόν τον κόσμο που πρέπει να είναι όχι μόνο νέος, αλλά καλύτερος.

Συγγραφέας: G. A. Livraga

Ετικέτες: Σύμπαν